ბედის ბრალია!(5)

დილის 8საათი იქნებოდა დედაჩემი თავზე რომ დამადგა,ჩქარა ჩაიცვი ქვემოთ ჩამოდიო,მეც წამოვიზლაზნე და ჩავედი. -მოდი მოდი დაჯექი ბომბა ამბავი გვაქვს შენთვის! -რახდება ამ დილაუთენია რომ არ გაგეღვიძებინეთ არ შეიძლებოდა? -საცოლე გიშოვეთ! -ბატონო?რასაცოლე

პარალელური სამყაროები (თავი მეორე)

როცა რაღაც ახალს ვიძენთ აუცილებლად უნდა ვიცოდეთ ისიც რომ რაღაც სხვას ან სულაც მას საუცილებლად დავკარგავთ. შეიძლება ხშირად ვკარგავთ ნივთებს თუმცა ადამიანის დაკარგვა ორმაგად მტკივნეულია ზოგჯერ. დამიკარგავს ახლობლები ოჯახის წევრებიც.. თუმც იმ ადამიანის

მიჯაჭვული (XVI თავი)

ამასობაში დრო სწრაფად მიჰქროდა. უკვე ნოემბერი იყო, მათი თვე. კვლავ ნაცრისფერი, მაგრამ სალომესთვის უცნაურად თბილი ნაცრისფერი დღეებით სავსე. თითქოს ამ დღეებში უფრო მეტად გრძნობდა მის სიახლოვეს და ამ ფაქტს ლამისაა გაეგიჟებინა.

ყვავის პარანოია (8)

_ შენთან გადმოვალ, გთხოვ, მეშინია _ როგორ გაბედა, თვითონაც არ იცის. ბიჭმა უხმოდ დაუქნია თავი და სოფი მაგიდიდან წამოდგა. მანამდე სალოს გახედა. _ ამომყევი, უნდა გელაპარაკო. სალოს თვალები გაუფართოვდა და უკან მიყვა.

რეალობასა და ზღაპარს შორის... (9)

რა იყო ეს?.. ღალატი?.. ტყუილი?.. კი ტყუილი იყო მაგრამ როდესაც მელაპარაკებოდი მასში ამას ვერ ვამჩნევდი თურმე ნიზლავი... მე კი მეგონა რაღაცას მართლა ვნიშნავდი მისთვის , არც კი მიკვირდა ასე უცებ რომ შეიცვალა...

- გამარჯობა, ცოლად გამომყვები? ( 1 )

შუადღით ნატუკამ დამირეკა და კაფეში წავედით. ქალაქი იწვოდა, ქალაქთან ერთად ჩვენც. ცივ ყავას ვსვამდით და ვგეგმავდით უკვე ნახეევრად გასულ ზაფხულს.- ბათუმში რომ წავიდეთ?- კაი რა ნატუკა.. ყოველ წელს აღარ შემილია ეს ბათუმი.

უპირობოდ (მე-5 თავი)

-სანდრო -მესმის ნიკას ხმა ტელეფონში, აშკარად აღელვებულია, მაგრამ ცდილობს დამალოს.- უნდა გნახო. ახლავე. რაღაც მოხდა. -კაი დაწყნარდი, ჩვენს ადგილას მოდი, პარკში. ნახევარ საათში მოვალ. -კაი.

ჯანდაბა! (12)

-მინდა წინასწარ გაგაბრთხილო,რომ ამ წერილისთვის და ჩემი დატოვებისთვის სამაგიეროს გადახდას ვაპირებ!-გავიგე ზურგს უკან ნაცნობი,ხრინწიანი ხმა და სწრაფად შევხედე უაზროდ მომღიმაღ მწვანე კულულიანს. -გახსოვდეს ვის ემუქრები!-გავუღიმე მეც და გაუაზრებლად

ყვავის პარანოია (7)

_ თქვენი დედაც, გიპოვი გესმის? ყველას გიპოვით. განანებთ, ასე არ შეგარჩენთ, მე ამას ასე არ შეგარჩენთ _ ყვირილი უნდოდა, მაგრამ ყელში გაჩხერილი ბურთი იზრდებოდა და ტირილი დაიწყო. მთელი სხეულით გადახრილს უნდოდა აქედან სადმე შორს წასულიყო, ოთახიდან უნდოდა

დასაწყისიდან დასასრულამდე

საყვარელი ადამიანებისგან წყენა, მათგან მოყენებული შეურაწყოფის გადატანა ყველაზე მტკივნეულია. მითუმეტეს როცა ოჯახის წევრებს შეაქვთ შენს პატიოსნებაში ეჭვი ეს უფრო მეტად მძიმე. როცა იმას გაბრალებენ რაც არ ხარ, რაც არ ჩაგიდენია. როცა უსამართლოდ