წვიმები. თავი 6

დილით გარიჟრაჟზე ძლივს გავახილე თვალები მისუსტებულმა..-დილამშვიდობისა პატარავ (დემე) როგორც ჩანდა ჩემამდე დაუღვიძია ვაჟბატონს და იდუმალი თვალებით მომშტერებოდა, რომ შევხედე ძალიან შემრცხვა, ადიელაში ჩავმალე თავი და იქედან ამოვძახე

მე შენ მიყვარხარ! (4)

გულს არაფერი ისე არუჩქარებს ადამიანს,როგორც საყვარელი ადამიანის გამოხედვა,მისი ღიმილი ხომ საერთოდ შოკისმომგვრელია,მის თვალებში,რომ შენს სამოთხეს ხედავ და ცხოვრება გიხარია,ჰო,ჰო სწორედ ასეა,სიყვარული მარტივია,თუმცა განშორებაა რთული-ბოლო სიტყვა

სიცოცხლეს აზრი არ აქვს #2

იქ ჩემი ცრემლი იყო ბრძოლა და ტკივილი არ ვიცოდი რა მექნა შეშინებული ვიყავი დამწვარი ხელებით დავდიოდი ყველაფერი მტკიოდა არვიცოდი ამ ყველაფრისგან როგორ დამეღწია ტავი ღმერთს ვცეკითხებოდი თუ რა დავაშავე რო ამქვეყნად გავჩნდი

ერთხელ-თავი 2

გიორგი შესანიშნავი ადამიანი იყო მხიარული მეგობრული კარგი იუმორის გრძნობი კეთილი არც ძველ ბიჭობდა არც გაჩითულ სასტავში იყო ნუ მოკლედ. ძალიან ძალიან საყვარელი იყო 4 თვეა რაც ვიცნობი სანდრომ და ლევანმა გამაცნეს და მას მერე ჩვენ

”ბედნიერების გზა” ნაწილი 1

ისტორიაა პატარა 15-ი წლის გოგონაზე, რომელსაც აქამდე არავინ ჰყვარებია, არავის არ უთქვამს "ნიაკო მიყვარხარ", იყო ერთი ბიჭი ვინც ნიას ოდესმე მოსწონდა თუმცა არაფერი გამოვიდა... არც კი დალაპარაკებია ბიჭი, იმდენად მობეზრდა გოგონას ეს სიტუაცია

ცუდი გოგონა! (სრულად)

როგორ დაიწყო ყველაფერი არ მახსოვს, ფანჯრიდან ვებერთელა მზის სხივებმა თერთი ოთახი გაანათა და მივხვდი რომ ეს საავამდყოფოს ცივი და არაფრის მთქმელი კედლები იყო..

"სვანი" (სრულად)

-ცოლად გამომყვებით?-მე... არც კი გიცნობთ.-გიორგი ვარ ჯაჭვლიანი. გამომყვებით?-სვანი ხართ? თქვენ ჩემი სახელიც კი არ იცით.-სვანი ვარ. ვიცი! შემოდგომა გქვიათ.-წამიყვანთ სვანეთში?-თუ წამომყვებით...-მხოლოდ სახელი არაა საკმარისი.-არც ის, რომ

ჩემი ცხოვრება დასასრული

არ ვიცი ამის წერის შემდეგ ლამის თვალზე ცრემლი მომადგა უბრალოდ წაიკითხეთ ვისაც აინტერესებდა ეს ისტორია და გამოხატეთ თქვენი აზრი კომენტარებში ეს ჩემი პირველი მოთხრობა იყო და ასე დასრულდა გული დამწყდა მართლა.ლეო გაიღვიძე უკვე დილის 9 საათია ჩვენ კი

თვალები (2 თავი)

ქალბატონი თამარი იქ კარგახანს გაჩერდა, იქვე ვიდექი და შორიდან ვუმზედი, როცა წავიდა, ახლოს მივედი და საფლავს დავხედე, ძველი სასაფლაო გახლდათ, უბრალო საფლავის ქვით, რომელზეც არც სურათი იყო გამოსახული, არც წარწერა, არანაირი მინიშნება. ვერ მივხვდი ვისი

ჯარისქალი 8

ცრემლებს გზა მივეცი, როცა დავინახე როგორ იცინოდნენ მათე და ანამარია და თან დამცინავ მზერას არ მაშორებდნენ. არც მიკითხია ისე გავისროლე მეორეჯერ ისარი და ცენტრში მოვარტყი. ''გვრიტები'' პირშიჩალაგამოვლებულები დარჩნენ. ნიშნისმოგებით გავიღიმე და