უეცარი სიყვარული

ხალხნო სიჩუმე იყოს სუფრას ზედა!!ვის უნდა ზაფხულში ჩემთან წავიდეთრაჭაში? :3 -აუ რა მაგარია მე მოვდივარ და თქვენი არ ვიცი (ტაისია ბიჭებს მიუბრუნდა) -მე წამოვალ ლობიანები მიყვარს ძალიან (ნერწყვი გადაყლაპა კილამ) -ზაფხულში მანდ ტურისტები ჩადიან ხომ

დედა ფებრონია

ახლა რომ გითხრა აღარ მიყვარხარ მე მოვიტყუებ,და ვერც იმას გეტყვი "მე შენ მიყვარხარ"...რაც იყო იყო.და უკვე მორჩა.თუმცა მე კი ამ "იყოთი"ვცოცხლობ.ალბად დრო გავა ტკივილიც წავა.მაგრამ ვის ვატყუებ!უკვე საკმაო დრომ განვლო და არაფერი შეცვლილა.თუმცა კი

ინგრიდი…

ყველაფერი იმ დღეს დაიწყო, ჩემმა საცოლემ რომ მიმატოვა და ჩემი ნაჩუქარი ბეჭედი მესროლა. მისთვის არასოდდეს დამიყვირია, მითუმეტეს ხელი არ ამიწევია, მაგრამ ძალიან გავბრაზდი და სილა გავაწანი. შემაფურთხა და კარი გაიჯახუნა.თებერვალი იყო… ოდნავ

შეთავსებით ძიძა (თავი 9)

მოვყევი,-ჩავიქნიე ხელი და ტკივილისგან წამოვიკვნესე, ლოყის გასწვრივ რომ გადამატარა ცერი. -რა შარიანი ხარ, ლიკა!-გადააქნია თავი საბამ, თავზე მაკოცა და მანამ არ მომცილდა, სანამ მანქანაში უსაფრთხოდ არ ჩამსვა. კვლავ ეს დაჟინებული მზერა..

რეალური საფრთხე (IX თავი)

–არც გაბედო და ელენეს არ მოუახლოვდე! – შეუღრინა თომამ. –კრავი ხარ და გგონია შემაშინებ? – ირონიულად ჩაიღიმა დემეტრემ.–არც ვაპირებ შეგაშინო, გაფრთხილებ, – წყნარად განაგრძობდა თომა გაგიჟებული დემეტრეს დამშვიდებას.–მოდი აქ, – ხელში მაგრად ჩაავლო

მომავლის იმედი (1)

ძვირფასო დღიურო! მე ანა მონდგომერი ვარ, მთელი ჩემი ბავშვობა და საერთოდ მთელი 18 წელი ობოლთა თავშესაფარში გავატარე... ჰო მძიმე ბავშვობა მქონდა და საერთოდ ამას თუ ბავშვობა ჰქვია. 16 წლის წინ მე და ჩემი ტყუპისცალი ძმა

ვამპირის ირონია 19

უკვე გვიანი იყო,როცა დამიანი მოვიდა სახლში.ედვარდს სიმღერები ჰქონდა ბოლო ხმაზე ჩართული და ხუთ შიშველ გოგოს ეცეკვებოდა და თან სვავდა.დამიანმა ამმაზრზენად გახედა და სიმღერა გაუთიშა. -(ედვარდი) მოვიდა შეფი,დამთავრდა გულაობა.

ღარიბი გოგოს მდიდრული ისტორია (16)

მთელი საღამო ვუკვირდებოდი მარიტას წითელ ლოყას, რომელიც თანდატან უფრო წითლდებოდა.... მანქანიდან გადაყვანისას, ყელზეც პატარა გაწითლებული ადგილი დავინახე... ამან უკვე გამაცოფა.... ნელა შევიყვანე სახლში და ლოგინზე დავაწვინე.. გადავწყვიტე სანამ არ

განწირულია წვიმის წვეთები... (4)

ამის გამო უფრო გაუჯავრდი თავს, მეგონა ასე ჩემს გამო იყო, ალბათ ჩათვალა დავცინოდი მის ბავშვურ ქმედებებზე, მაგრამ ახლა ვერაფერს ვეტყოდი, გადავწყვიტე მომეთმინა, უკვე ბათუმის ქუჩებში ვცდილობდი სასტუმროს ადგილმდებარეობა გამერკვია, და სულ უფრო მიცემდა

მარგიანი

- მარგიანი ჩამოდის?! - ჰო -არმჯერაა!!! ........ - ბიჭო ტო მართლა ჩამოდის? -კი - კაიმართლა? - ლიკოს თავს ვფიცავარმაგრამ ისე ვიყავი თა ვის აწევა არშემეძლო მერე კიდევ გავიგე ყვირილი ძილშიც ვგრძნობდი დაჟინებულ მზერას ბოლოს ძლიერმა ჩახუტებამ გამაღვიძა