ყვავილების გამყიდველი (დასასრული)

დავიწყებ მადლობების მოხდით.ძალიან დიდი მადლობა იმისთვის ,რომ ამ დროის განმალობაში მხარში მედექით და მიუხედავად დაგვიანებისა მაინც არ მივიწყებდით.ბოდიშის მოხდაც მინდა ამდენი ,რომ გალოდინეთ.იმედი მაქვს ჯერაც არ დაგვიწყებივართ არც მე და არც ჩემი

იასამნის ქუჩა [3]

–შემომხედე ... სიჩქარეს უკლო და საბოლოოდ, სადღაც, ხესთან შეჩერდა. –შემომხედე, რომ გელაპარაკები ... – ეღიმება ჩარკვიანს და ხმის ტემბრი შესამჩნევად ეცვლება. მე არაფერი მითქვამს ... არც შემიხედავს, უბრალოდ თავი შევაბრუნე მისკენ. –რაც არ უნდა გითხრან,

ცანცარა და ბაბნიკი 2

ნიამ ტელეფონი გაუთიშა და იქვე სკამეიკაზე ჩამოჯდა, დაინახა ჯაშის სასტავი იქვე ლუდს სვამდნენ, მაგრამ ირაკლი ვერსად დაინახა. თითქოს გულზე მოეშვა იცის ჯაშის როგორი ფეთქებადი ხასიათიც აქვს, ერთხელ ბიჭები ფეხბურთს თამაშობდნენ და ერთ გოგოს ბურთი გაარტყეს

ბავშვობიდან დანგრეული ცხოვრება-ანუ გავხდი მეძავი (თავი 9)

გოგონაზე რომელმაც ბავშობიდან არასწორი ნაბიჯი გადადგა და არასწორი გზა აირჩია..დილის 9 საათზე გავახილე თვალი,როდესაც ჩემი ქმარი ოთახში ვერ დავინახე ბავშვისაკენ წავედი, ისევ ეძინა, ძიძას დაველოდე და სამსახურში წასასვლელად მოვემზადე.. სახლიდან 10 -ზე

პეკინის ქუჩა

ისინი ერთმანეთს შეხვდნენ მაშინ როდესაც ორივეს ყველაზე მეტად უჭირდათ, მაშინ როდესაც ორივეს რაღაც ახალი სჭირდებოდათ ხოდა აი ასე ერთ დღესაც ორივე გამოყვა პეკინის გრძელ და დაუსრულებელ ქუჩას, ქუჩას სადაც ხალხი ნაკლებად მოძრაობდა,ქუჩას დასაც რამდენად

I was, you know,suicidal. I just didn’t wanna live (სრულად)

ერთ დილას როგორც წესი სარბენად გავედი,ეს ჩემი ჩვეული წესია. იმის კვალობაზე რომ დედა მშობიარობის დროს მომიკვდა, მამამ მიმატოვა და სრულიად მარტო მიწევს ცხვორება მემგონი ნორმალურად ვარ. მაგრამ ამას მივეჩვიე, მერე რა, მე ასე უფრო მშვიდად ვარ, საერთოდ

ქორწილების ორგანიზატორი 2

-ცოტა სიჩქარეს რო მოუმატო მეჩქარება?.- მოთმინება დაკარგულმა ვუთხარი და გავხედე, მანაც თავისი თვალისმომჭრელი ღიმილით გამომხედა -როგორც იტყვი.- თან გაზის პედალს დააჭირა და მთელი სისწრაფიდ გავარდა, რო ვიკივლე და გაჩერება ვთხოვე -გაგიჟდი, გული გინდა

- შეიცვლები? _ მოიცა რა ! 13

ყველაზე მეტად მეორე დღეს საბას პალატის კარის შეღება გამიჭირდა, არ მახსოს რამდენხანს ვიდექი ასე კარის სახელურს ჩაბღაუჭებული, მერე გამვლელების მზერა ვიგრძენი და მივხვდი რომ თუ არ შევიდოდი გიჟად ჩამთვლიდნენ, ფრთხილად შევაღე კარი და საწოლზე გაწოლილ

წითელი ფეხსაცმელი [7]

გოგონამ წინადადების დამთავრება ვერ მოასწრო, ისე სწრაფად ააფარა მამაკაცმა პირზე ხელი, მეორე წელზე მოხვია და მოწყურებულად დააკვდა ტუჩებზე.ნიას წინააღმდეგობა არ გაუწევია, სიამოვნებით დაჰყვა მის ნებას. ძლიერ მკლავებში მომწყვდეული ნამდვილ თოჯინას ჰგავდა

ვარდისფერი სათვალე

რა ჩემი ბრალია თუ ნორმალურად სიარული დღემდე ვერ ვისწავლე... დავეცი. არა, სულით კი არ დავეცი, სხეულით. სკოლის დერეფანში, გაკვეთილების შემდეგ ახალფეხადგმული ლეკვივით ვიყავი ცივ ბეტონზე „წამოწოლილი“. ვცდილობდი რამდენიმე ათეული დამცინავი გამომეტყველება