მაინც, მაგარი სიყვარული გცოდნია.

სადარბაზოს კიბეები ჩავირბინე და ჩემი სახლის გზად დავადექი, მივდიოდი და თან ყურსასმენებში სიმღერებს ვუსმენდი, გარშემო არაფერს ვაქცევდი ყურადღებას, მხოლოდ რამოდენიმე ბიჭით სავსე ქუჩას, არ მეშინოდა არავისი , რადგან ყველას ვიცნობდი ჩემ პატარა უბანში და

ღრუბლებში[3]

იმაზე მწარე აღმოჩნდა რეალობის შეგრძნება,ვიდრე ლილეს წარმოედგინა.ცივ კედელზე ზურგით მიყუდებულიყო,თვალებს უაზროდ აცეცებდა.ყურების ობიექტი კი ძირითადად მოცისფრო ჩარჩოში ჩასმული მისი და სანდროს სურათები იყო.ნელ-ნელა იატაკზე დაეცა და არაადამიანური ხმები

მკვლელობის საღამო(12)

ჩემი ცხოვრება დიდი ნაგვის ყუთია სადაც ადამიანები უბრალოდ ყრიან მოგონებებს რომელიც მათ აღიზიანებთ.ამ დროს ჩემს თავზე ვბრაზდები.ადამინი რომელიც უბრალოდ ჩვეულებრივია,როგორც ცხოვრებით ისე ხასიათებით ასე რატომ უნდა გაიმეტო.ჯერ სულ

მიზანი არსებობისთვის ! (3 თავი)

გააფთრებული ყრიდა სამუშაო მაგიდიდან ყველაფერს და არაადამიანურად ღრიალებდა, კანზე თითოეული უჯრედი მტკივნეულად ეწვოდა, ტვინში თითქოს სათითაოდ არჭობდნენ წვრილ ნემსებს. თომა და რეზი უძრავად იდგნენ და გამიზნულად არ აჩერებდნენ სიგიჟის ზღვარზე მისულ

შემიყვარდი სულელო(მეთორემეტე თავი)

ხო კაი მიდი .გაგვაგებინე რას იზავ(ვაკო) -ხო ხო.ღთქვა დემემ და სახლიდან გავიდა -აუ სად უდა იყოს ძლივს ამოვილაპარაკე და სატირლად დავბრიცე ტუჩები -მოდი მოდი არ იტირო.ხელით მიმწია ვაკომ თავისკენ და ძლიერად მიმიხუტა გულზე.-აი ნახავ სახში იქნებ და ტყუილად

ჩემი გვირილა,ანუ სულიერი ევოლუცია (1)

_წინ იყურე გოგო!-უხეშად დაუყვირა იმან, ვინც დაეჯახა და გაეცალა. _ეს მესამე უბედურებაა.. მისტერ ლუციფერი.. სანდრინიო ჯღარკავა!!-დრამატიზმით ჩაილაპარაკა ვატომ.. „ქარსოს“ არაფერი გაუგონია, გარდა იმ ბიჭის სახელისა, რომელიც ასე ეუხეშა..ჩვენ ყველა, ღვთის

შენ ჩემი ხარ ლამაზო! (სრულად)

უფ საშინელებაა გიორგი ,გცემ ხომ შეიძლება ისე, გამაღვიძო რომ ,თავზე წყალი არ გადამასხა?! გიორგი თქო! თვალები გავაღე არ არის არანაირი ,გიო მე ქუჩაში ვწევარ და მაწვიმს ნეტა რა მოხდა?!-გოგონა კარგად ხართ? -ისე იყოს თქვენი მტერი ყველაფერი მტკივა. -ხელი

მხატვარი 1

უკვე 6 საათია.. დროა წავიდე... ალბათ იკითხავთ ვინაა? რა უნდა? ან სად მიდისო.... და ამიტომ გაგეცნობით.. მე ნიკა ვარ. 20 წლის და მახატვარი ვარ... ყოველ დილით ვდგები 6 საათზე და დავდივარ თბილისის უბნებში და ვახატავ... მზის ამოსვლისა.საი უკვე მივედი.

დარჩი ჩემთან... (თავი მეცხრე)

ავარიის მერე აღარაფერი მახსოვს, მხოლოდ ის მახსოვს როგორ დავტოვე სხეული, და ზევიდან როგორ დავყურებდი ყველაფერს.... თითქოს ჩემი სხეული საავადმყოფოში იწვა, გარს ექიმები ეხვივნენ, დედაჩემი და ელენე დერეფანში ტიროდნენ, გიგაც ჩანდა ანერვიულებული და ნუცა

საცოლე ქირით.. (17)

უკვე 5 დღე გავიდა ყველა სავადმყოფოში იყო და ნატას გამოჯანმრთელებას უშედეგოდ ელოდნენ. მოსაღამოვდა დერეფნის ბოლოში ლანდი გამოჩნდა ყურადღება არვისმიუქცევია სავადმყოფოში უამრავიადამიანიირეოდა ნინიმ მიმღებში ნატას პალატა იკითხა