-ეპიდემია-

-ვინები არიან თქვენი მშობლები?-გვკითხა ქალმა, იქაურობას გადავხედე და მზერა ერთ ქალზე შევაჩერე-დედაჩემი-ვანიშნე თეთრხალათიან ქალს, პირბადეში გამიჭირდა სუნთქვა, ისედაც ასთმით ვარ დაავადებული და მისი

მე შენ და ცხოვრება (თავი 14)

გაგანადგურებ,არ მოვისვენებ მანამ, სანამ განადგურებულს არ გნახავ.ამოგიღებ ამ წყეული გულიდან და ზუსტად მაშინ გეშინოდეს ჩემი.-აი ახლა ამ წამს ისე შემიძლია გამოგასალმო სიცოცხლეს თვალი არ დავახამხამო, მაგრამ ჯერ კიდევ ამ გულში ხარ და უფრო მეტკინება. განა

შემთხვევით შემიყვარდი (II თავი)

ამიტომაც ბავშვებს ჩამოვშორდი და გეზი საპირფარეშოსკენ ავიღე, მაგრამ უეცრად ვიღაცამ პირზე ხელი ამაფარა და ბნელი კუთხისკენ წამათრია

მხოლოდ სამი დღე ჩემო პეპელა!(3)

-მითხარი დედა ,ოცნებები ხდება? -გააჩნია რამდენად გსურს ეს ოცნება რეალობად აქციო ჩემო პატარა. -მთელი გულით მინდა! -და რა არის შენი ოცნება? -მინდა რომ მამა სულ ცოტახანს ვნახო ...თუნდაც რამოდენიმე დღით .

ყველაფერი რაც მე მინდა (თავი 7)

მის გულში ქაოსურად და დამანგრევლად ბობოქრობდა ქარიშხალი, რომელიც ყველა კარგ მოგონებას და მასში არსებულ პოზიტივს მთლიანად ისრუტავდა. საშინელებაა, როდესაც საყვარელ მამაკაცს ვერ უახლოვდები, როდესაც ის დარჩენას გთხოვს და შენც მისი 100%-ით გჯერა, საკუთარ

კოტარის სინდრომი /თავი 1,2,3/

"მას ერთ დროს ძალიან უყვარდა ცხოვრება, თუმცა ახლა ამ მომენტში მას ისევე უყვარს სიკვდილი, როგორც ჩვენ სიცოცხლე."

შემთხვევით შემიყვარდი

-კარგად და მადლობა-ვუთხარი მე, კარები გავაღე და გადასასვლელად მივემზადე მაგრამ მისმა ხელმა გამაჩერა -მადლობას ეგრე არ მივიღებ -არ მაინტერესებს, მე გითხარი და შენი გადასაწყვეტია, წავედი მოულოდნელად ჩემსკენ მოიწია და რაღაც რბილის შეხება ვიგრძენი...

დაუსრულებლააად....(სრულად)

სასამართლოდან გაანთავისუფლეს თორნიკე ყიფიანი.დედამისი ცრემლიანი ეხუტებოდა შვილს,ძმებიც,მამაც.ნუცა მოშორებით იდგა,თორნიკემ ერთი გახედა და ეგ იყო,აღარც შეუხედავს ნუცასთვის.

მისი სურნელი (სრულად)

თითით შემოხაზული ჩემი სხეულის კონტურები მრევს და,მამღვრევს. მისი თამაში ისე მოქმედებს,მთლიანად მადუნებს და ,მასზე მინდობილი,წვიმის სურნელთან მოყოლილ,გრილი ციტრუსის არომატს მთელი ძალით ვუშვებ სხეულში.

ემოციური მიდრეკილებები

ჩვენ ვცხოვრობთ მახინჯ სამყაროში. ამას მაშინ ვიაზრებთ როდესაც ყველაფრისგან მოწყვეტილები აღმოვჩნდებით ხოლმე. მოწყვეტილი იმ სილამაზის ფარდისგან, რომელიც სიბინძურეს და ამორალურობას აქვს გადაფარული. ცხოვრებისეული ირონია ისაა რომ ამ ფარდას ჩვენვე ვგლეჯთ.