უსასრულობაში დაკარგული ( თავი 1)

ამ ფიქრების მიღმა კი დაუოკებელი მონატრების სურვილი იდგა. სურდა ვიღაცას მისი არ ყოფნა შეემჩნია, მის მიმართ მონატრება ეგრძნოთ , ეკითხათ , დაინტერესებულიყვნენ , ეფიქრათ მასზე.

შენი სული მსურს (თავი 3)

ყველაფერი ერთმანეთში აზელილი და არეული იყო, მაგრამ ყველაზე მთავარს ცოტა თუ ამჩნდევდა : ბინძურ თავისუფლებას . ეღიმებოდა ქალს , მართალია თვითონნიგივეს არ იზამდა, მაგრამ ყურებაც არ აღიზიანებდა, ერთადერთი რაც უღონებდა გულდ მწველი სურნელი იყო, უჰაერობა

პითეკანთროპი(8)

-ველოდები ბრძანებას ბატონო ცოტნე, ვილაპარაკო?-ცოტნემ თვალები აატრიალა და თავზე შემოირტყა ხელი-არა, როგორ აქამდე არ დავაკვირდი რომ სვანი ამყავდა სამსახურში. -შენთითონაც სვანი ხარ!

მე - ორი [ თავი VII ]

- მე შენ ვარ! - ბოლო შეხება და ორგაზმის ტალღამ ატომური ბომბივით იფეთქა ჩემში. სხეული ამიცახცახდა სიამოვნებისგან და თვალები ავატრიალე. მიტოკავდა ორგანიზმი, მასთან ერთად კი ყოველი გრძნობა, რომელიც ოდესმე განმიცდია. გულისამაწვრილებელი სიცილი ამიტყდა.

კიტის (თავი VI)

-ჩვენგან რას ითხოვ? - ვერაფერი გაეგო ლუკას და მთელი დიალოგის განმავლობაში, როცა მე ფერები გადამდიოდა და სუნთქვა მეკვროდა, ჩუმად იჯდა. -სულ ცოტა ტვინს, - ხელები გაშალა კიტიმ და ფეხზე წამოდგა, - სულ ცოტას. კიტი მდგომარეობას მეტად ამძიმებდა, მისი

ზოგჯერ წინ გვყავს ის ვისაც მთელი ცხოვრებაა ველით (6)

– თავიდან მომწყდი. - უხეშად მოვიცილე მისი ხელები ჩემი კისრიდან. – რა გინდა ვერ გავიგე თავს რატომ არ მანებებ ახლა შენი თავი ნამდვილად არ მაქვს!- მოქუფრული სახით ვეუბნები. – კარგი რა დანიიი…- უაზტოდ წარმოთქვა ჩემი სახელი.

შენი სული მსურს (თავი 2)

ადამიანები მრავალ ტკივილსა და ტანჯვას აწყდებიან სიცოცხლეში, მაგრამ ყველაზე მტკივნეული იმის დაკარგვაა, ვისი სიყვარულიც შენი ბედისწერის ნაწილია. რას ჰგავს გარდაცვალება, რა ხდება სიცოცხლის ამოწურვის შემდგომ? ნეტავ მართლა თუა იმ ქვეყნიური ცხოვრება

პითეკანთროპი(7)

-ყველაფერი გასაგებია-მანქანას მოცილდა, რამოდენიმე ნაბიჯით მიუახლოვდა მარიამს, სიგარეტი გადააგდო, ბოლოჯერ კიდევ შეხედა რომ დარწმუნებულიყო არაფერი ჭირდა და წავიდა.

კიტის (თავი V)

-ვითომ რატომ? მე ხომ ავდივარ, ესეიგი - შენც ახვალ. კიტი თვალწინ მიდგას. “მე თუ შემიძლია, შენც შეძლებ.”- მეუბნებოდა ყოველთვის, როცა დაეჭვებას შემატყობდა. ვინ მოთვლის, შიშისგან დაპატარავებული და აკანკალებული რამდენჯერ წავუქეზებივარ.

ჩანახატი სამომავლოდ...

- მე და ნიკოლოზი რომ ვჩხუბობთ მასე ვართ ხოლმე, მაგრამ ჩვენ დიდხანს ვერ ვძლებთ მალე ვრიგდენით - ის ნიკა სკოლაში კალათბურთის ბურთი რომ გაარტყი თავში? - ხო, ხო, ეგ. აწ უკვე ჩემი შეყვარებული,- ჩაილაპარაკა მეოცნებედ.