მზარეულის დღიური 14 (დასასრული)

ვატოს მანქანა აღარ იდგა. თვალებში დამიბნელდა, გული სასტიკად ამიჩქარდა და კედელი, რომ არა ალბათ წავიქცეოდი კიდეც. ეზოში მზის ბოლო თბილ სხივებზე თბებოდა ჩემი მეზობელი ნაზი, რომლისთვისაც არ არსებობდა ჭორი, რომელიც მან არ იცოდა. ნაზისთვის არ არსებობდა

მეგობრები (დასასრული)

ისე ვიხუტებ საწყალი ბავშვი ვეღარ სუნთქავს ხოლმე, იმიტომ რომ გიგას ნაწილია, გიგას სუნიაქვს, გიგასნაირი თვალები, ყველა მისი გამოხედვა გიგას მახსენებს და მაგიჟებს. ლოყაც კი გიგასნაირად ეჩხვლიტება, ყველაფერი გიგასი აქვს და ამისგამო უფრო მეტად მიყვარს.

ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი (თავი 7)

სიყვარული ყველაზე ლამაზი, სუფთა და უმანკო გრძნობაა. ყველაზე დიდი ნიჭი, რაც ღმერთმა ადამიანს უბოძა.სიყვარული გრძნობაა, რომელიც საოცრებებს ახდენს. ეს არის საოცარი კავშირი ადამიანებს შორის, რომელიც აუხსნელია, დაუწერელია. ეს უნდა განიცადო!

ერთადერთი? ( VIII თავი )

აშკარად კლასში იყო გადაღებული ცოტა შორიდან. ჭერისკენ ჰქონდა თვალები აწეული და ფოტოშიც კარგად ხედავდა მის აცრემლებულ თვალებს... შემდეგ კიდევ ორი ფოტო შეემატა, იქაც ანნას თვალებზე კარგად შეამჩნევდით ცრემლებს...

ჩემი გახდები (6)

ვატო გაშეშდა და ნელა მოტრიალდა ჩემსკენ. -მე..მე არვიცი.. -არგინდა? -კი რათქმაუნდა მინდა,მაგრამ თვითონ თუ უნდა? -ძალიან..დედაშენი ძალიან უყვარდა ვატო.. ვატოს სევდიანად გაეღიმა და თავი დამიქნია. -მაშინ წავედით.-ვუთხარი და მეტროსკენ წავედით.

სათამაშო (თავი2)

-მე რა შუაში ვარ? იქნებ ამიხსნათ ასე ადამინის დაკავება შეიძლება?-გაბრაზებული ვუყურებდი გამომძიებელს. -შეიძლება, თუ დაჭრილი პროკურორის შვილია.-მაგიდაზე ხელი დაარტყა და მკაცრად ჩაილაპარაკა.

Love me till the end თავი 5

დაახლოებით ღამის პირველი საათია, თუმცა ძილი არ მეკარება. გვერდზე ვიხედები და მძინარე მეგობრებს ვუყურებ. შემდეგ ფეხზე ვდგები, გარეთ გავდივარ. სიცივე უსიამოვნოდ მივლის სხეულში და მხრებს ვიჩეჩ. ახლო-მახლო ქუჩებში ვსეირნობ, ღამის სიჩუმით ვტკბები.

შენ რას გრძნობ?!(4)

-რა გინდა აქ? -შენ.-კატეგორიულად მითხრა. -თავი რამეს ჰოარ მიარტყი? შემეშვი.-გავკაპასდი. -ეესეიგი შეგეშვა?-უფრო მომიახლოვდა. -დიახ.-თვალებში მთელი რიგი გამბედაობის დახმარებით შევხედე.

მზარეულის დღიური 13

დეპრესიაში ყოფნამ ყველაფრის სურვილი დამაკარგვინა. ხელებიც კი დამიჩლუნგა და აღარც ჩემი დანა ჭრიდა ბოსტნეულს და აღარც ჩემი გონება იფიქრებდა ახალ-ახალ რეცეტებს. ისე ჩამოვხმი და გამოვიცრიცე, რომ მგონი ლანდიც გამდიოდა. ფაქტობრივარ ჩემს რაციონს მხოლოდ

თვალები რომელმაც იდილია დამირღვია [სრულად]

სუსხიანი დღე იყო.. ქარი ხის ტოტებს არწევდა და თებერვლის სიყვარული სითბოს მჩუქნიდა... კანზე სიცივისგან ტაო დამყროდა.. მე კიდევ მაინც ასე თამამად ამ სიცივეში გახვეულ ამინდში ვაგრძელებდი სიარულს... დავდიოდი და ყველაფერს ვაკვირდებოდი... ვაკვირდებოდი