მზარეულის დღიური 7

თერთმეტ საათზე, თითქმის ერთდროულად გაგვეღვიძა მე და ელენეს. თავი მოვიწესრიგეთ, ჩავიცვით და რადგან საუზმე მომსახურებაში შედიოდა სასწრაფოდ ჩავირბინეთ ხუთი სართული (ელენეს ლიფტის ეშინოდა). ყველაზე ბოლოს შემოვუსხედით მაგიდას, თუმცა უხერხულობის შეგრძნება

დემონური შეყვარება (ნაწილი 1)

ლუსის პასუხმა ცოტაარიყოს ჩარლი გააკვირვა,ის ხომ ყველაზე სასურველი მოსწავლე იყო გოგონებისათვის თუმცა ეს პირველი შემთხვევა იყო როცა გოგონამ დააიგნორა და ამას ასე არ დატოვებდა. სახლში მისული აივანზე გავიდა სიგარეტს გაუკიდა და მის წინ მდგომ კორპუსებს

ყველა'ფერი(თავი 10)

-ვაიმე გამშორდი მიშო ახვლედიანი ახლა აექდან თორემ გაჩვენებ მე შენ მესამეს!-თვალები უბრიალა მაიამ.-არც ახლა არის გვიანი!ისე ყოველი შემთხვევისთვის!-ბოლოს დააყოლა ორი ტაფა იაღო და კიბისკენ დაიძრა.-აბა ზარმაცებო გაიღვიძეთ რა დროს ძილია!-ტაფების

სკოლა და დიდი სიყვარული(2 თავი)

-რა გაცინებს ადამიანო წადი იმეცადინე-ვუთხარი და სამზარეულოში შევედი,ტელეფონში მუსიკები ჩავრთე ყურსასმენები გავიკეთე და მუსიკის ფონზე დავიწყე საჭმელის გაკეთება,მთელი ამ ხნის განმავლობაში ვგრძნობდი როგორ მიყურებდა ლუკა მთელი ზურგი, ფეხები, ხელები,

მია -6-

გონზე საავადმყოფოში მოვედი.ექთანი თავზე მედგა და რაღაცას წერდა.გავიაზრე რა ხდებოდა და პირველი შეკითხვა და შიში ჩემი პატარას არსებობა იყო -ჩემი პატარა,ჩემი პაწუკა როგორ არის? გადარჩაა? ხომ კარგად არის?

უსასრულობის მიღმა

დილით საშინელი თავის ტკივილი მაღვიძებს, თვალებს ნაძალადევად ვახელ და გარემოს ინტერესით ვაკვირდები. თავიდან ყველაფერი ერთმანეთში ირევა, ბუნდოვნად ვხედავ, თუმცა ცოტახანში ყველაფერი მკაფიო ხდება

მეგობრები (3)

-სადღა შემიძლია სიარული. -კისერზე მოხვია ხელები და საკოცნელად ფანგანის სახესთან მიიწია. თავი უკან გასწია კოტემ, მისი მკლავებიც მოიშორა და ირონიული ღიმილი აიკრა სახეზე.

90-იანების ბავშვები (7 თავი)

ბაბამდე ინფორმაცია მთელი სისწრაფით მივიდა,საქონელი, რომელიც უნდა მიეღო,თავისი მტრის ხელში აღმოჩნდა.ამხელა დანაკარგი და პლიუს პრინციპის საკითხი,რომ ოღუზმა მასზე გაიმარჯვა,

აბლაბუდა თავი მეორე

გულით რომ მდომოდა, დაძინებას მაინც ვეღარ მოვახერხებდი, როგორი დაღლილიც არ უნდა ვყოფილიყავი დილით სარბენად ყოველთვის დავდიოდი. ჩვეულებას არც ამჯერად ვუღალატე, შეძლებისდაგვარად ჩუმად, ისე რომ თიკო არ გამეღვიძებინა ჩავიცვი სპორტულად, თმა ისევ შევიკარი

შეშლილი ფსიქოლოგი (11)

--რა გაგვიჩალიჩეს აზრზეხარ?-ისევეუფორიაში ვიყავი. --ჯიგრები არიან.-სიცილით გადამხვია ხელი და გულზე მიმიკრა. --ჩემო მჟავე ლიმონო.-ვუთხარი სიცილით და მის მკლავებში ჩავიმალე.