უსასრულობა ∞

ყველაფერი კი ისე რთულადაა ვიდრე მას ჰგონია, მაგრამ ჯერ კიდევ შემორჩენია იმედი, რომ კითხო რისი იმედი გაქვსო პასუხს ვერ გაგცემს, ეიფორიაშია, ჯერ კიდევ აქვს გამოყოლილი ადამიანური სისუტეები, შიში და პანიკა, მიდის, გზას განაგრძობს, მაგრამ ძალიან ნელა.

ადამიანური ცდუნებანი (თავი 1)

-ლაშა, ეს ლილითია. ლილით, ეს ლაშა. გულის ექიმი, ქირურგია, ჩაფიძეში. ლილითი კი ნორჩი ბიზნესვუმენი გახლავთ - გვაცნობს ერთმანეთს, მე კი უარეს ბურუსში ვეხვევი. -სასიამოვნოა ! - მამაკაცი ხელს მიწვდის და გამობერილი ლოყები კმაყოფილებისგან ეკეცება.

მარტოობა

სულში შემოაღწევს უშენობა, გულში დაიბუდებს ქარიშხალი, სისხლში გაჯერდება მარტოობა, ხელში ჩაგაკვდება იმედები..

მზარეულის დღიური 8

საღამოს შვიდ საათზე დავუთქვი ვატოს შეხვედრა ისე, რომ აზრზეც არ იყო წინ რა ელოდა. ელენემ სიტუაცია ცოტა გააბუქა და მათქმევინა, რომ ან დღეს უნდა მენახა, ან არასოდეს, რადგან თავიდან აგვეცილებინა მოულოდნელი უასიამოვნო

რა იქნება?

რა იქნება თუ მთელი ჩემი ცხოვრების განმავლობაში მემახსოვრება და ვერ შევძლებ მის დავიწყებას? ვერ ამოვიგდებ თავიდან იმ წუთებს და წამებს რაც ერთად გავატარეთ, იმ მოგონებებს რაც მასთან მაკავშირებს, რა იქნება თუ მის გარეშე ძალიან ბედნიერი

love me till the end თავი 1

ჩემი სიზმრები ყოველთვის განსხვავებულია, თუმცა ერთი რამ რაც მათ აერთიანებს, უცნობი პიროვნებაა შემიძლია დავიფიცო და გითხრათ, რომ ადამიანი, ჩემი სიზმრებიდან არასდროს მინახავს, თუმცა სადღაც, გულის რომელიღაც კუნჭულში მწამს, რომ ის არსებობს შეუძლებელია

ყველა'ფერი(თავი 11)

მეორე დღეს დემეტრე კაფეში იჯდა თაკოსთან ერთად.ანამ შემთხვევით დაინახა ეს სცენა დაგადაწყვიტა რომ საერთოდ არ მოსწონდა დემეტრეს სხვა გოგონასთან ერთად ხილვა და სასწრაფოს ყველაფერი უნდა გაერკვია.

გადარჩენა (III თავი)

რამდენიმე საათის განმავლობაში მთელ სკოლაში სიწყნარე იყო. მხოლოდ ელენეს ბოდვის ხმა ისმოდა. ოთახიდან გამოსვლა გადავწყვიტე, მთელი დღეებია აქ ვარ ჩაკეტილი და ეს მოსაწყენი გახდა. ელენესთან ნიკა იჯდა და ცდილობდა დაეწყნარებინა.

"შეჯახება"

წყეულიმც იყოს ეს დღე ნეტამც სულაც არ დავბადებულიყავი, ადამიანი სატანჯველად მოდის ამ სამყაროში და ნაპერწკალივით მიექანება ცისკენ, ამ წუთისოფელში დაიმკვიდრებს სახელს სულს და ქრება ქრება უკვალოდ უკვალოდ მიექანება ზეცაში რადგან ისევ ამ წუთისოფელში

მდუმარე ტილო (4)

ქუჩაში არც ისე ციოდა, თუმცა სუსხი ჯერ კიდევ შემორჩენოდა ჰაერს, ფიქრებში გართული იმდენად გაერიდა სამყაროს, რომ ნაბიჯების უცნაური მიხრა-მოხრა ზედმეტად შესამჩნევიც კი გახდა, მიაბიჯებდა ლამპიონებს შუქ ქვეშ და ფიქრების დალაგებსა ცდილობდა, საკუთარ თავთან