დრო...

მე არ ვიცოდი რომ დრო არ მქონდა,და როცა მივხვდი შენ უკვე გაქრი,შენ გაიყოლე ის ყველა სხივი მე რომ მათბობდა,მე რომ მიყვარდა...მომენატრება შენი ღიმილი,ჩემი ღიმილიც,

Darck side of blood. 15 (ალასკა)

ასე რომ დღესვე მივემგზავრებით ალასკაზე პატრიკის გარეშე. ვფიქრობ მანაც უნდა მიხედოს საკუთარ ცხოვრებას.ხო მართლა ჯინა შენს ძმას ბრუნოს დავურეკე ისიც ჩვენთან ერთად წამოვა , ანდრეას ვესაუბრე, გზაში

გატეხილი გული

ამიხსენი,რატომ გამიტეხე გული? მე ხომ ასე მჭირდებოდა შენი სიყვარული.მე გაჩუქე ყველაფერი,შენ მომეცი ნოლი,უარყავი სინამდვილე,ითამაშე როლი. ახლა,როცა ამ სიტყვებს ვწერ ყველაფერი ქრება,

სტუმრობა საიქიოს თავი III (დანგრეული ქოხი)

ფერები და ნათება რომელიც წარსულიდან გადმოსულიყო და გღევანდღელობაში გამეფებულიყო ძალიან მეცნობოდა, ნაცნობი ქუჩა რომლის ყველა კუთხე კუნჭული ვიცი, ნაცნობი პერსონაჟები რომლებსაც ყოველდღიურად

მზემ ვერ შეცვალა მთვარე *1

გავიდა ხანი ,თუმცა საქართველოს მონატრებას სულაც ვერ ვგრძნობდი ისე დადგა ცივი , არა არა ცივი კიარა რაღაც უფრო დიდად სუსხი და ჩემთვის მიუჩვეველი დეკემბერი დადგა , სულშიც სიცივე იდგა , როგორც მანამ

წამის მეასედში შემიყვარდი... (თავი მეოთხე)

-მოკლედ ლიზიკო, დღეს საღამოს ტორპედოს თამაშია თან ჩვეულებრივი თამაში კიარაა ქართული ელკლასიკოა და შენზე გავიგე ფრხბურთი უყვარსო და წამოხვალ??-მითხრა და გამიღიმა ისე როგორც იცის ხოლმე.

ტირანის მახეში #10

ვერც ვგრძნობ,რამდენ ხანს ვარ ალექსანდრეს მარწუხებში მოქცეული,მისი ორგანიზმიდან გამოდევლინი სითბო რომ ჩემსაში იღვენთება და სამუდამოდ იდგამს ფესვებს,ჩემი სხეული კი წინააღმდეგობის მიუხედავად,მაინც ეშვება სასიზმრეთში,მაინც წყდება რეალობას და გონება

ბიჭს,რომელიც დღემდე მიყვარს (სრულად)

ციოდა.თეთრი ჟაკეტი მჭიდროდ შემომეკრა წელზე და მობუზული,ფრთხილად მივაბიჯებდი ლამპიონებით განათებულ ქუჩაზე.გეგეშიძის ბაღთან გავჩერდი, ფალიაშვილზე და ტელეფონის ეკრანს უიმედოდ ჩავაშტერდი.

ჭუჭყიანი სიცივე [2]

-მგონი, სიგარეტი ახლაც გჭირდება.- ნაცნობმა ხმამ მითხრა. თვალები გავახილე და მოღრუბლულ, ნაცრისფერ ცასთან ერთად თეთრი სიგარეტის ღერი შევამჩნიე. ჩემს ახლანდელ მდგომარეობაზეც არ მიფიქრია.

სამი მიზეზი (11 თავი)

-ხასიათებით სულ დედაშენი ხარ, სწორედ ასე ელაპარაკებოდა მამამისს მე რომ მიცავდა. მე შენთან ვარ შვილო, მარტო არც ერთი აღარ იქნებით არასდროს_მამის პასუხზე რატი ფრუტუნით დაუბრუნდა დივანს და გაგულისებული უყურებდა მოხვეულ მამა-შვილს. -მგონი დროა