*სისხლიანი პაემანი* (თავი 22)

თითები მაგიდაზე თანმიმდევრობით დაატკაცუნა,წარბები შეეკრა და ესე გაჩუმებულიყო ერთხანს ჩაფიქრებული,ჭაღარა გარეულ წვერზე ხელს ნერვიულად ისვამდა და თვალებიდან თითქოს ნაპერწკლები იყრებოდა.

სარკე(თავი IV)

დილით დიდ, უფრო სწორად, უზარმაზარ, თეთრ, ქათქათა, ოთახში გამომეღვიძა. ჩემმა მზერამ წამიერად შემოატარა თვალები ოთახს. თითქმის ყველაფერი თეთრზე თეთრი იყო, ისე, როგორც ოფისსში.

მძიმე გზა (მესამე ნაწილი) ოცდამეოთხე თავი თავი (36)

-გიო,კარგად ხარ?_ჰკითხა ნიამ და სახეზე ნაზად შეახო ხელი-კოშმარი ვნახე_თქვა ჩახლეჩილი,ნამძინარევი ხმით მან-ძილში ყვიროდი და შემეშინდა მამაკაცმა თვალები დახუჭა და თავი გააქნია,როდესაც სიზმარი

შრამიანი (თავი 6)

და თუ გიყვარს დათმე ყველაფერი და უბრალოდ მიენდე მას!დამიჯერე ამაზე კარგს ვერასდროს ვერაფერს იზამ, თუ ასე არ მოიქცევი დამიჯერე მთელი ცხოვრება დაიტანჯები!

დაგიხატავ სამყაროს ცისარტყელას ფერებში...

დაგიხატავ სამყაროს ცისარტყელას ფერებში შენს ხმას ვეძებ ყოველთვის წვიმის წვეთის ბგერებში მოვალ,ჩაგეხუტები,ჩაგეკვრები ხელებში შენთან ერთად ვიქნები შემოდგომის დღეებში...მე გაჩვენებ ცხოვრებას ჩემი

ცხოვრება გრძელდება შენდამი გრძნობებით

დრო მიდის, დრო მიდის, ცხოვრება გრძელდება. დრო გადის, დრო სიმწრის, გულს მწარედ ედება. ეს ცხოვრება, ეს ცხოვრება დაბურული ტყეა. ჩემი გული შენ გეკუთვნის მხოლოდ შენი ტყვეა. შენი სახე ამ გულისთვის მშვენიერი მზეა. სიყვარული კი ჩემს გულში გადმორგული ხეა.

ამინდის მსგავსად აირია ჩემი სამყაროც...

ამინდის მსგავსად აირია ჩემი სამყაროც, წვიმს და სულშია უსასრულოდ დიდი ტკივილი... წვიმა გაივლის, ამინდიც კი გამოსწორდება, თუმცა ჩემს სულში წვიმის წვეთებს რა შეაჩერებს?! ცა ტირის თითქოს, შეიშალა ვატყობ ბუნებაც, გარემო გახდა სიცივისგან უფრო შეშლილი...

მე არ დამისრულებია...(XVIII თავი)

-გაბრიელ გცეემ._ამოვიდუდღუნე და ისევ ბალიშში ჩავრგე თავი. რამდენიმე წამში მუცელზე ამჯერად, სველი თმის შეხება ვიგრძენი. თვალები გავახილე და გაბრიელს მოვკარი თვალი, რომელსაც სველი თავი ჩემს მუცელზე ედო. გვერდით გამოვცურდი და თავი საწოლზე ჩამოუვარდა.

სიყვარული სხვაა

როდესაც მეკითხებიან: -ოდესმე ვინმე გყვარებია? მე ძალიან ჩვეულებრივად ვპასუხობ: -არა არ მყვარებია.

"დარჩი ჩემთან" (თავი 5)

ადამიანები საკუთარი ნამდვილი "მეს" დასამალად, ნიღბებს იყენებენ. სურთ, რომ მათი ნამდვილი სახის დანახვა ვერავინ შეძლონ, ამიტომ ისინი თავიანთ თავს ხშირად არ ჰგვანან. ზოგჯერ ამ ნიღბის უკან კარგი ადამიანები იმალებიან, ზოგჯერ კი ურჩხულები. ყველას არ