ტკივილის დრო (სრულად)

ჩემი არ არის, ძალიან მომეწონა.ისეთია ბევრ რამეზე რომ დაგაფიქრებს, ბევრს იმედს რომ მისცემს.და იმედის ნაპერწკალს გაგიჩენს გულში.დიდი ხანია არ დამიდევს რამე... კეთილი იყოოს ჩემი დაბრუნება

საცოდავი დროება

ეს დრო მიდის, ეს დრო მიდის ცვლილებების სიტყვა ისმის კომპრომისი კვლავ აქ მიჰქრის მასზე წასვლა ძლიერ მიმძიმს კლასიკა ამ ქვეყანაში დასაცინი გამხდარა აქ "მოდი აქ" ჩარკვიანის გოიმობად ჩამკვდარა ასე ფიქრობს ჩვენი ხალხის უდიდესი მასა რა მე ამდენმა უაზრობამ

სულის ტკივილი დამიტოვე მარიამ.თავი 11.

-ხვალ 11 საათზე ველოდებვი შენს ზარს. -რატომ ხარ დარწმუნებული,რომ დაგირეკავ.ასევე ჩურჩულით უთხრა ქეთევანმა. -უბრალოდ ვიცი,შენი თვალები მეუბნებიან რომ კეთილი ხარ და გინდა დამეხმარო.უთხრა ლაშამ და თვალი ჩაუკრა.

ბნელი ლორდი [ნაწილი 4]

სკოლა დავათვალიერებინე,როგორც იქნა მოვრჩი ჩემ საქმეს და კლასში შესვლა დავაპირე,რომ ძმაკაცობა შემომთავაზა. ადამიანი დიდია თავი ზრახვებში,მაგრამ უძლურია მათ განხორციელებაში. სწორედ ამაშია მისი დიდი უბედურებაც და მომხიბვლელობაც. იშვიათია

დაუსრულებელი ცხოვრება (თავი მე-7)

უკაცრავად? - ვერ გაიგონა რა კითხა ვინმა. დანტემ ამოიოხრა და დაჯდა - დაჯექი - ჯენი ჩამოჯდა - უბრალოდ მინდოდა მადლობა მეთქვა დახმარებისთვის. სანამ აქ არ ვიყავი, უცხოელების ზარებს, რომ პასუხობდი. - ოჰ.. არ არის მადლობის თქმა საჭირო. - ლოყები

მივიწყებული გრძნობა (მეორე თავი)

-აუ მაგრად გამიტყდა.ისეთი გადარბენები მქონდა არაფრისთვის მეცალა.მერე ძმაკაცს გავყევი თავის სოფელში და იმენა სამყაროს მოწყვეტილი ადგილი იყო.ტელეფონიც კი არ იჭერდა.-როგორც ჩვეოდა ხელების ქნევით მიყვებოდა ამბავს,მე კი ცოტაც და ავხარხარდებოდი.უკან

ნურასდროს იტყვი

ნურასდროს იტყვი ამ სიტყვას - ,,მერე“, ყოველი დილა შენით თენდება, გრძნობა ვერაფრით ვერ შევაჩერე, შენ გარდა არსად არ იხედება.

ჩემი პრინცესა[7ნაწილი]

-ჯერ არა, მაგრამ მალე გაგაცნობთ ათუკა გაბრაზდა იფიქრა რომ ვიღაც სხვა მიყვარდა,თამაში მომბეზრდა და ოთახში ავედი მალე ბავშვებიც დაიშალნენ.მოვწესრიგდი და დავიძინე.შუა ღამეს გამეღვიძა რაღაც ცუდი სიზმარი დამესიზმრა და ვეღარ დავიძინე.წ..ის დასალევად

ცრემლი არაა... მე ძვირფასო კვლავ სისხლი მომდის...

ცრემლია არაა... მე ძვირფასო კვლავ სისხლი მომდის, ისევ ვაგდივარ ,განწირული სიცოცხლის ზღვართან. ახლა რაღა მჭირს ?!... ახლა უკვე ვიცი რა მომდის, ვერ ვბედავ, ისევ რომ მივხოხდე ნანატრის კართან.

როცა მოვკვდი (თავი მეთერთმეტე)

-მოდით, დასხედით, ყავას მიირთმევთ თუ ჩაის?-მხიარული იყო, ძალიან მხიარული და შთამბეჭდავი რიმილი ქონდა, თითქოს საერთოდ არ ღელავდა, მაგრამ ეს როგორ შეიძლებოდა ის ხომ პირველად შეხვდა საკუთარ ძმას. მე კი ძალიან ვრელავდი თითქოს ყინულად ვიქეცი, გავიყინე და