გრძელი და ბნელი 90-იანები...(სრულად)

90-იანი წლები?დრო როცა დამცველი არავინ გყავდა,არიცოდი ვისთვის მიგემართა თუ რამე გაწუხებდა.იყავი მარტო და გიწევდა გამკლავებოდი საკუთარ პრობლემებს თავად,რადგან არავის აინტერესებდა შენ გიჭირდა თუ გილხინდა....რა რთულია როცა სახლში მისული ხედავ როგორ

სიყვარული თუ უბალოდ აკვიატება?!(საცდელი)

ავტორის შეფასება:ეს მოთხრობა პირველია ამ საიტზე არ ვიცი რა გამოვა და არც ველი აღფრთოვანებულ მკითხველებს კომენტარებსაც შესაბამისად ყველა ჩემ კითხველს ვთხოვ დამიკომენტაროს რა შენიშვნა გექნებათ აუცილებლად გავითვალისწინებ გყვარობთ -ელეეე, ელეეეე-

მე დედა ვარ (თავი 7)

ლალი 35 წლის ადვოკატია, რომლის ცხოვრებაც თავდაყირა დგას. პირად ცხოვრებაში ყველაფერი იმაზე რთულად აქვს ვიდრე ეს ერთი შეხედვით ჩანს მაგრამ მისი ერთადერთი დასაყრდენი მისი ვაჟია.მიშიკოს ზარს ნამდვილად არ ველოდი, თუმცა ამან გამახარა კიდეც რადგან ალექსით

ხეობის შვილები...

,,ეს 14 აგვისტოს მოხდა. შვენ სახლში, სოხუმშ ვიყავით. დაიწყო საშინელი სროლა. სოხუმში გემი შემოვიდა, რომელმაც სოხუმის და მისი შემოგარენის დაბომბვა დაიწყო. ჩვენ გვეშინოდა და თავშესაფარში ვიმალებოდით. მოვიბა ბიძაჩემი, ჩაგვსხა მანქანში. ჩვენგარდა ბევრი

ფისტანთროფობია(2)

ეხლა გასაგებია გამომგზავნმა საიდან იცოდა ჩემი საყვარელი ყვავილის შესახებ. პარკში ვიჯექით და მკითხა -ნინ რომელია შენი საყვარელი ყვავილი? -ბაბუაწვერა ბექ. -კარგი და რატო?

წერილი მას...

წერილი რომელიც მასთან შეიძლება არასდროს მივიდეს!ზუსტათ არ მახსოვს რა დღე იყო... თუმცა მახსოვს მარგალიტივით მბრწყინავი თვალები და სიყვარულით აჩქარებული გული. დილა იყო, დაახლოებით 9 საათი ამ დროს ზოგადად არ ვიღვიძებ სიზმრებში ვარ ხოლმე..

წამის მეასედი (თავი 7)

მე და ლიზა მის ნომერში დავბრუნდით.-არაუშავს,დავურეკავ ნოეს და ვეტყვი რომ ვერ მივდივართ.- ვთქვი და მის საწოლზე გავწექი.-წავალთ.-თქვა დარწმუნებით.-ვერ გაიგე რა თქვა დედაშენმა?-თავი ავწიე.-მისმინე

თბილისის ცის ქვეშ... თავი10

-გამიჭირდება მაგრამ გავძლებ.-გაეცინა.უეცრად ჰაერში აღმოვჩნდი,მერე კი მის მუხლებზე.-კარგი რა მათეე.ისედაც მცხელა და ვერ ვისვენებ.-გაჩუმდი და ფილმს უყურე.-ურექციოდ მიპასუხა და ეკრანს მიაჩერდა.თან თმაზე

დაკარგული ბედისწერა

ყოველთვის მეგონა რომ ადამიანები არ იქნებოდნენ ისეთი სულელები რომ საკუთარი ბედისწერა თვითონ გაენადგურებინათ ,მაგრამ ვცდებოდი...უბრალოდ ყოველთვის მწამდა რომ ბედისწერა არ იცვლება და რამდენი დღე,თვე

უ'საზღვროდ

-იდიოტი,ხეპრე არა რა კაცი კაცს აღარ ჰგავს. ხედავ მივდივარ გალეული გოგო ქარია და ამ უზარმაზარ კარს ვერ მოვერევი ამხელა აშენებული ვირი ერთი წამი ვერ შეჩერდები? ჩამილურჯდა ჩემი სათუთი ფალანგი -თითს დახედა და თვალები აემღვრა - დამენახე ამ თითით