სისხლიანი მთვარე უცნობი სტუმარი

კიდევ ერთი უღიმღამო დღე გათენდა. არა ჯერა არა ჯერ მზე არ ამოსულა უხ, როგორ მომწყინდა ეს ყველაფერი ეს ნაცრისფერი სამყარო. ხანდახან თვის მოკვლაზეც ვფიქრობ ხოლმე, მაგრამ მერე ვხვდები, რომ ამისთვის საკმარისად ძლიერი არ ვარ. ამ სამყაროზე რაც ვიცი ეს

უკვე ჩემი დაგარქვი ფერია (16)

იქ შესულს ისეთი სანახაობა დახვდა ბურდულს თვალები გაოცებისაგან გაუფართოვდა. ანი დილით ადრიანად გაიღვიძა, მაგრამ გარეთ არ გასულა. მთელი ამ დროის განმავლობაში კი აქედან გაქცევის გეგმებს სახავდა. ხანდახან იმასაც კი ფიქრობდა, „ბურდულს არ ვუყვარვარ“-ო.

დასასრულის დასაწყისი ნაწილი 2

მარკეტიდან გამოსული დავფრინავდი სიგარეტს გავუკიდე და სეირნობით ანისკენ ავიღე გეზი ძალიან ბედნიერივიყავი მაგრამ როდია ბედნიერება დიდხანს გაგრძელდეს მარცხნიდან გზან მანქანამ ჩაჭრა და დამუხრუჭების გარეშე ფანჯრიდან ტყვიების წვიმა წამოვიდა ავტომატი ხმა

Never miss a chance to dance(xx თავი)

-თუ გიყვარვარ, მოკვლით რატომ მემუქრები?−გადავატანინე ყურადღება. -იმიტომ რომ თუ ჩემი არ იქნები, არც სხვისი იქნები ლამაზო!

თოვდა

თვალი ლამობდა ქალი გყვარობდა ჩუმად გნატრობდა გულში დარდობდა, მაინც ვერ გთმობდა გული გიხმობდა შენარ გინდოდა, არ გჭირდებოდა ის ქალი ისევ იტანჯბოდა, და მაინც თოვდა თეთრი ფიფქები ნაზად დაჰქროდა, ქარი მღეროდა

მხოლოდ შენ #4

-მარიი შენც? საერთოდ ასეთ წამოსვლას ისევ სახლში დარჩენა მერჩია, დასაერთოდ უკვე ნერვებს მიშლით,ემილი ეს არქნა ემილი ის არქნა ბოლოსდაბოლოს უკვე დიდივარ და თვითონ შემიძლია გადავწყვიტო სად წავალ და რას დავლევ.

მე თქვენთან ვარ

იხარეთ ჩემთან და ჩემს გარეშე იხარეთ ჩემში მე ხო ყველგან ვარ როცა გავქრები ვერ დამინახავთ მაგრამ თქვენ იგრძნობთ რომ მე თქვენთან ვარ

მიყვარხარ იქამდე, სადამდეც იმსახურებ (სრულად)

-მარიამი ხომ?-ვითომ დაეჭვებით იკითხა -არა... შეგეშალათ-თავაზიანად იუარა -ხოო? განსხვავებული ტაქტიკაა...-თითქოს თავისთვის ჩაილაპარაკა-კარგი, რას მიპასუხებ თუ გეტყვი რომ ნიკა მქვია?-ოდნავ გაუღიმა

-შენ ის ლექსი ხარ დასასრული, რომ ვერ ვუპოვნე!

ადრე შენს გარდა სხვა არავინ მისმენდა მახსოვს, დღეს მისმენს ყველა და ამავდროს ესმის არავის. შენს ნაფეხურებს წვიმა შლის და სისხლისფრად ათოვს, შენ ფურცელი ხარ ჩემს შავ წიგნში თეთრად

მხოლოდ შენ #3

უემოციოდ დავჯექი ლოგინზე.. საშინელება დამემართა.. ჩემს ირგვლივ სიბნელე ჩამოწვა. ვეღარაფერს ვხედავდი უფორმო შუქის ანარეკლების გარდა. ყურში მარის ყვირილი ბუნდოვნად ჩამესმოდა:-ემილი კარგად ხარრ, ემილი გამოფხიზლდი.. თავბრუ მეხვეოდა. მეტი არაფერი