"ეგოს" ამოძახილი

იცი ყველაზე კარგად როდის ვარ? იცით ყველაზე ბედნიერი როდის ვარ? - როცა მთვარიანი ღამეა... არა ჩვეულებრივი მთვარე არა, სავსე მთვარე. როცა მუქი და ღრუბელგადარეცხილი ცის ზენიტშია... მტვარე როცა მზეს ეფარება და მზის სხივები ანაზდად გამოსჭრის მთვარის

შენმა ლურჯმა თვალებმა დამატყვევეს(მერვე თავი)

-აჩი, რას აკეთებ? ადექი სახლში მიგიყვან-მხარში წვდა ნიკა და მის წამოყენებას შეეცადა -თავი დამანებე. არავინ არ მჭირდებით,მომშორდი-ხელი ჰკრა აჩიმ -გთხოვ ,ძმაო ადექი რა.ძალიან ბევრი დალიე უკვე, ასე არ შეიძლება. -განაგრძობდა მის დარწმუნებას -არა

სხვა ვერავინ ვერ შეგიყვარებს ისე როგორც მე

სხვა ვერავინ ვერ შეგიყვარებს ისე როგორც მე და ვერ გაჩუქებს შენ იმ სითბოს რასაც მე მოგცემ რადგანაც შენ ხარ სიყვარული ჩემი პირველი და ამავედროს ასევე ხარ უკანასკნელი

მაბედნიერებ! (18 თავი)

-ფუ ამის დე**ც არ დაგაცდიან არაფერს.წავედი ჩიტუნა მაგრამ შევხვდებით-და მაშინ მვკარია თვალ მამაკაცის სახეს .-და ხო რო იცოდე ალექსანდრეს მანქანა მე დავცხრილე.-მითხრა და კარში გაუჩინარდა. ქალი შემოვარდა და მაშინვე ტირილი ამიტყდა. კარში ველურივით

შენი მხრებიდან ჩემს მხრებამდე გაზაფხულია

ზღვის ნაპირას  სიო დაქრის და ტალღების ხმა საამურ ჰანგებად ჩამესმის. დაზამთრებისთანავე ზღვის სურნელს ვნატრობ და არასდროს მინდება იყოს ზამთარი. ცივი,  სუსხიანი . ზამთრის დღეები ყოველთვის მიტოვებულ ხის ქოხს მახსენებს , სადაც მოგონებების საბანს იხურავს

ოცნებებში დაკარგული (1 თავი)

ოცნება ერთი დიდი ლაბირინთია, რომლიდანაც გამოღწევა ძალიან რთულია. რაც უფრო და უფრო ვცდილობთ თავის დაღწევს მით უფრო ღრმად ვეფლობით მასში. მე ასეთ ადამიანებს „ოცნებებში დაკარგულს“ ვუწოდებ. მე უკვე დავიკარგე ოცნებებში, ახლა კი თქვენ გიწვევთ ჩემო

ცეცხლოვანი ტანგო /4თავი

ხელი ფეხზე ავასრიალე და კოცნა გავაღრმავე,ტუჩებიდან კისერში ვაპირებდი გადასვლას,სისველე,რომ ვიგრძენი სახეზე. თვალები ზანტად გავახილე და ანინეს დანამული სახე დავინახე. გაოცებულმა თითები გადავატარე თვალებზე და უმალ მოვწმინდე ცრემლები. გულწრფელად

სიკვდილი ალიონზე

შემომხედა თავისი მიწისფერი წყლიანი სფეროებით და ერთიანად დამიარა ჟრუანტელმა, სულ რამდენიმე წამი ვუყურებდი მას და ეს სრულიად საკმარისი აღმოჩნდა იმისთვის რომ სამუდამოდ დარჩენილიყო ჩემს მეხსიერებაში როგორც იშვიათად თავისუფალი არსება. ხშირად მახსენდება

რაღაც ცხოვრების მსგავსი

ცეკვაზე ერთ შენობაში დავდიოდი, რომელიც არანაირად არ მომწონდა. არ მიყვარდა მისი სიძველით გაჟღენთილი ძველი კდელები, ერთადერთი, რაც ამ შენობაში მომწონდა მის გვერდით მდგომი ქანდაკება იყო. ამ ქანდაკებას ბებო ფოტოგრაფი ილოს სახელით მაცნობდა. ყველაზე

სუიციდის მცდელობა...

სუიციდის მცდელობა... ისევ უიმედობა... ზღვარს გასული ტკივილი ძვლებს ამტვრევს და მინდება გადავიხსნა ვენები... ტიკილს გადავაბიჯო... მოვერიო ჯოჯოხეთს... ღმერთო, იქნებ მოგაგნო...