ჩემი მორაგბე

მიმოვიხედე ... სულ სხვა გარემო, სხვა სახლი... -სახლში უნდა წავიდე! წამოდგომა ვცადე ,მაგრამ თავის ტკივილმა ისევ იმ ადგილას დამაბრუნა . - შენ არ გასწავლეს მშობლებმა, რომ ბევრი არ უნდა დალიო? ) ან ის არგასწავლეს, რომ სხვის სახლში დაუკითხავად

შენ ჩაგიფიქრე მაშინ თავი 7

მე შენი კურსელი ვარ , დემეტრე ხელი გამომიწოდა და გამირიმა, უცნაურია,აქამდე არც კი შემიმჩნევია ეს ბიჭი, ხელი ჩამოვართვი და ვანიშნე რომ დამჯდარიყო უბრალოდ ზრდილობის გამო, ალბათ ამ ჟესტს ელოდა, მაშინვე მოკალათდა, სასიამოვნო პიროვნება ჩანდა, ღიმილს არ

წარმოსახვა

ადამიანები საოცარი არსებები ვართ. შეგვიძლია ჩვენი ერთი ქმედებით ვინმეს ბენდიერება მოვუტანოთ, ან ცხოვრება დავუნგრიოთ.ისტორიის მთავარი გმირი არის ქალი, რომელსაც არ გამოუცდია სიყვარული, არ იცის როგორია გიყვარდეს ვინმე და მის გარდა სხვას ვერაფერს და

ასეც ხდება ხოლმე (მეთერთმეტე თავი)

ეზოში შესულმა სახლთან მდგომ ნიდას მოკრა თვალი, რომელიც ტელეფონზე ლაპარაკობდა.. იოანე სახლში შევიდა..ნიკა კედელს მიეყრდნო და გოგონას მიაშტერდა. -კარგი მაშინ ხვალ გნახავ.. გაღიმებულმა გათიშა მობილური. -ვის ნახავ ხვალ ? წარბაწეულმა შეხედა წინ მდგომს

ცხოვრების გზები (თავი 4)

სანდოც წავიდა! სახლში შევედი,სალო ჯერ არ იყო მოსული. კიბეებზე ავედი და ჩემ ოთახში შევედი. სალოსთვის არც მითქვია ეგ ამბავი,რადგან არ მინდოდა ცოდნოდა ინერვიულებდა! გათენდა.მაღვიძარამაც დარეკა,სასწრაფოდ ავდექი და ჩემი წითელი საროჩკა ჩავიცვი.10 წუთშ

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (20)

სახლში ტაქსით დავბრუნდი, უკვე შებინდებული იყო მეკი საბუთების გამოსართმევად უნდა წავსულიყავი, აბაზანაში შევედი, წყალი გადავივლე, ტილოშემოხვეული გამოვედი სამზარეულოში და სალათის ჭამა დავიწყე, ამავდროულად ინტერნეტში შევედი და იმ ბიჭს დავეკონტაქტე

სიმშვიდე.. სიწყნარე.. თავისუფლება..

რა ძნელია, ყველაფრის უკან დაბრუნება. იმ დროში კი არა, როცა ყოველივე კარგად იყო, იმ დროში, როცა საერთოდ არ იყო არაფერი. ზოგჯერ მინდა, რომ გავქრე. ისე, თითქოს არასოდეს ვყოფივლარ. ისე, თითქოს აღარასოდეს ვიქნები. და სხვა დღე რიცხვით უეჭველად მოვა,

ბედნიერების რეცეპტი (მეშვიდე თავი)

დრო იმაზე ნელა გადიოდა ვიდრე თქვენ ფიქრობთ, სამწუხაროდ თავშესაფარში მყოფ ბავშვთა რაოდენობა დღითი - დღე იზრდებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ მამა ნიკოლოზი ცდილობდა პატარებისთვის ღირსეული ოჯახები სწრაფად მოეძებნა, ბავშვები მშობლებისთვის ჩაებარებინა, მათი

„ტკივილს ჩვენ თვითონ ვქმნით...“

ტკივილს ჩვენ თვითონ ვქმნით...“ გონებაში შეუჩერებლივ ტრიალებს ეს ფრაზა და ძალას მაცლის... ვიცი ბრძოლაა საჭირო, მაგრამ არ შემიძლია... სულში რაღაც გარდატეხა ხდება... არეულია ყველაფერი... არ ვიცი რატომ, უბრალოდ ვგრძნობ არ ვარ კარგად და რაღაც ძალიან

Love Pictures ნ4

უკვე სამი წელი იყო გასული, ჩვენი ბოლო, შეხვედრის დღიდან.. როცა მოულოდნელად დამინახე ქუჩაში.თვალებში ჩაგხედე შორიდანვე და ვიგრძენი, როგორ გაგიხარდი... როგორ გინდოდა მომვარდნოდი და ხელები შემოგეხვია მხრებზე... ჩამხუტებოდი, ჩაგესუნთქე მთელი ძალით და