სიკვდილი

მოვკვდები მაშინ თქვენ დამაფასებთ თქვენ არ იდარდოთ ბოლოს ამას გთხოვთ დედი მეც მტკივა შენ არ იტირო მამი ილოცე ჩემთვის ყოველთვის

მწვანე თვალები

წყნეთი. ვგიჟდები აქაურობაზე. ხის ძალიან ლამაზი, ორსართულიანი სახლი, ბუხარი და სასიამოვნო გარემო. მიყვარს ეს სახლი, ყოველთვის როცა აქ მოვდივარ მეგობრებთან ერთად ის დღე არის სიგიჟე. დღესაც სიგიჟის დროა. იმ დღეს ბავშვებთნ ერთდ ვერ ავედი, აკადემიაში

სიყვარული როგორც ძალა ყველანაირი წინააღმდეგობისა

დგება ალბათ ისეთი დღე ადამიანის ცხოვრებაში, როცა უნდა რომ რაღაცა შეცვალოს უკეთესობისკენ მაგრამ უშლის ხელს საკუთარი შეხედულებები, სიამაყე, ბევრი პრობლემა და რწმენა იმისა რომ ვერაფერს ვერ შეცვლის და ჯობია გაეცალოს ამ ქვეყნიერ ყოველდღიურ პრობლემებს და

თბილისელები #8

ბაზარი არაა რა მანდ მართლა იყო კი,იყო. რომ დაგენახათ ? ამ ორი,უკანასკნელის თვალები ? დამიჯერეთ რა დამიჯერეთ,თქვენც გატოკდებოდით.

ჯილი (საცდელი თავი)

-ყველაფერი რიგზა?-იკითხა დედაჩემმა როცა დაინახა როგორ დავეცი დივანზე და ამოვიოხრე -ჰო დედა ყველაფერი გადასარევადაა საიკსი დამნაშავედ სცნეს და ახლა სიკვდილით დასჯიან მე მკვლელი ვარ,-დედას შეშფოთებული თვალები ჰქონდა -რას ამბობ შვილო?

მთვარე და ატმები

_მუსიკის ხმა გესმის? _არა. _არა?! კარგად დააკვირდი, ბლუზს უკრავს მგონი ვიღაც. _ბლუზს? გიყვარს ბლუზი? დღეს ხომ მაგას აღარავინ უსმენს.

სამი სიტყვა

ისე დაგკარგე, ვერ გითხარი მე სამი სიტყვა, ახლოს რომ მყავდი მე ვიყავი მუნჯი სრულიად, "მე შენ მიყვარხარ" ამისი თქმა, იცი? რთულია, როდესაც გულში დამალული სიყვარულია...

ის (1)

ის იყო ერთადერთი. მეც ვიცოდი და მანაც იცოდა. ჰო, ჩემთვის ერთადერთი იყო და შეუცვლელი.. დროსთან ერთად მივხვდი ამ ყველაფერს.

შენ რომ არ იყო

შენ რომ არ იყო,ალბათ სევდა გულს მომიკლავდა, და სიყვარული დამრჩებოდა ბედის ამარა, სულ წაიღებდა სამუდამოდ რაც გრძნობა დამრჩა, ჩამოივლიდა მოშრიალე წყარო ანკარა...

შენ შემცვალე (Chapter 20)

- კარგი მზად ხარ ? - კარები შემოაღო ბექამ და მეც გამომეღვიძა. - ხომ გითხარი აღარ დაიძინოთქო? - სიცილით მოვიდა ჩემთან და საწოლზე ჩამოჯდა. - ცოტახანი მაცადე დედა ხარ ? - ამოვიკრუსუნე და თავი ბალიშზე დავდე. ძილის გაგრძელება ვცადე თუმცა მისმა მწველმა