მომაკვდავ რეალობას

როცა ჩაწვდებით მომაკვდავ რეალობას, გვიანი იქნება ამაო მცდელობა უკან დაბრუნების.. წაქცეულს ვალად ჰკიდებთ თქვენს ცოდვებს და არ გეშინიათ ძველი აღთქმულების.

ჩემი გულის ქურდი .

-აუ რომელი ავირჩიო ? - ალბად 100 მაღაზია მოვიარეთ მაგრამ ვერსად ვერ იპოვა ის რაც სურდა . ერთი კაბა დიდი ქონდა , მეორე პატარა , მესამე გრძელი და ა.შ. -ტასო დავიღალე , იყიდე და წავიდეთ . - ძალა გამოცლილმა ტასოს შევხედე .-ოო მოიცა რა . ისე ქალბატონო

Secret/საოდუმლო (თავი 2)

-პოლიციელების მოსვლას ელოდები? -ირონული ტონით მკითხა უცნობმა და ჩაიცინა. -სწრაფად დაჯექი -მითხრა, როდესაც პოლიცია უკვე ჩვენთან ძალიან ახლოს იყო, ერთი ჩაფხუტი მე მომაწოდა, მაშინვე თავზე დავიფარე. აღარც კი მიფიქრია რომ ესეთი რამეების ძალიან მეშინოდა,

მებაღე (ნაწილი 26)

,,ალბათ წარმოსახვა და ილუზია უფრო მისაღებია ხოლმე, ზოგჯერ ხვდები ადამიანს და გული გწყდება რომ ისეთი არაა როგორიც გინდოდა ან გეგონა... შორიდან ყველა კარგია და საუცხოო, მაგრამ სინამდვილეში... და ყველაზე საშინელება ისაა, როცა შენთვის ყველაზე ძვირფასს

მოლურჯო სული (თავი 3)

მთავარი ის კი არ არის გიორგი, მარიამი ახლა შენს გვერდითაა თუ არაა, მთავრი ისაა ვის გვერდით იყო თავიდან, ვის მკლავებში კვნესოდა და ბედნიერების ბურუსში ვისთან ერთად ცურავდა. ტატომ კმაყოფილი მზერა მიაპყრო და გაუღიმა კვლავ ჩემს ქმარს.

ჩემი, როგორც ასეთი-სიყვარულისფერი

ადამიანს ყველაფერი მეტისმეტად რთულად ეჩვენება, არა იმიტომ რომ ეს ასეა, არამედ იმიტომ რომ სხვა თვალით შეხედვა არ სურს. იციკლება ერთ გასავლელ ტკივილზე და დაბმული ხარივით, აშვებადე გამოსავალს ვერ ხედავს. რაღაც მძიმედ უყურებს ყველაფერს, თავს

მოულოდნელი შეხვედრა...

სადღაც მიკარგულ ქუჩის კუთხეში თვალი გამექცა ნაცნობ სხეულზე... წამით გავშეშდი და დაბნეული ღიმილი უცებ ამოვიკერე...

მესხი და ავტომატიანი(ნაწილიIII)

მიუხედავად იმისა, რომ წასვლის დროს ყველანაირ ტკივილს ავარიდებდი თავს, მაინც წასვლა უფრო რთული აღმოჩნდა, ვიდრე დარჩენა.. შენ რომ აქ, ასე დამეტოვებინე, მე იქ როგორ გამეხარა? როგორ მომესვენა მაშინ, როცა შენთან შეხვედრის შანსი აღარ მექნებოდა..

“მინაზე “აორთქლებული” სიყვარული.”

ერთი სული მქონდა როდის წავიკითხავდი შეტყობინებას, მაგრამ ვიცოდი რა, რომ ამის შემდეგ მეტად ვეღარ ვნახავდი, დიდხანს ვიჯექი დივანთან და ვეალერსებოდი მის თმებს, ვისუნთქვადი მისი სხეულის არომატს, ფრთხილად და ნაზად ვკოცნიდი მის ხელებს…

ჩუმი ხმა

სიჩუმეა, მარტო ვზივარ, ველი ღამეს, ღამე მიყვარს, რადგან შენს თავს მაგონებს, ის შენსავით იდუმალი მეტყვის რამეს, რითაც ყველას ცას და ვარსკვლავს ამონებს.