პემბე კადერი. ანუ, ვარდისფერი ბედისწერა!

ანდაც, უკვე ჩამოყალიბებული ქალი, თეთრ ხალათში გამოწყობილი, ზამთრის სუსხიანი ნიავით შეციებული, ცხელი თურქული ჩაით ხელში მდგარი. კარების გაღებისთანავე დაინახავთ, ახალგაზრდა ბიჭუნას, რომელიც გეტყვით: „თქვენთვის წერილია, მემ!“

ჩამჭიდე ხელი _სრულად_

...... - ალექსანდრე დღეს ცისია ჩამოდის - უკვე მერამდენედ უთხრა ახალგაზრდა მამაკაცმა მეგობარს და სცადა მის სახეზე რაიმე ემოცია წაეკითხა.. - და მერე რა?.. - ისევ არანაირი ემოცია.. - რა მერე ბიჭო, ჩამოდის - მეთქი, ამდენი ხნის შემდეგ და უბრალოდ "მერე

ეველინი(სრულად)

კარებზე დააკაკუნა,შემდეგ კი კაბინეტში შევიდა... -ეველინ შენ გეძებდი.. -იცით საქმე მაქვს თქვენგან...მე წა...აღარ აცადა კაცმა დამთავრება.. -ძალიან მნიშვნელოვანი კლიანტისგან შემოგვივიდა საჩივარი შენზე,ითხოვს გაგანთავისუფლოთ ამიტომ აი შენი ხელფასი! -მეც

ვნება (მესამე ნაწილი)

ხელ-ფეხი მიკანკალებს,ხელის გულით კიბის მოაჯირს ვეხები და ისე ავდივარ,ძლივს ვსუნთქავ,შიშისა და ნერვიულობისგან გული დამიმძიმდა,შევიწროვდა და ჟანგბადს აღარ უშვებს თავისთან.

გიყვარდა?!

მე უბრალოდ მინდოდა მასთან ახლოს ყოფნა. მე უბრალოდ მომწონდა, თუ როგორ ჭამდა ტკბილეულს... როგორ იწმინდავდა პირს სახელოთი..

ქაღალდის წერილი მარგოს

ეს მე ვარ, ელენი. ქაღალდის გოგო, ქაღალდის ქალაქში, ქაღალდის ადამიანებთან, ქაღალდის გრძნობებით. ხანდახან ქაღალდის ადამიანებს არ შეგვიძლია გავაკონტროლოთ სამყაროს ქაოსური წყობა. ნაბიჯები რომ აუწყო, უბრალოდ საჭიროა გამორთო შენში ყველაფერი შენი და მიყვე

მსხვერპლი,როგორც ასეთი.

ალბათ ყველას გქონიათ ისეთი მომენტი უკვე ყველაფერი მობეზრებული რომ გაქვს და ამ ცხოვრებიდან არაფერი გინდა..სიცოცხლის გაგრძელების მიზეზი კი მხოლოდ შენი მეგობრები არიან..დიახ მეგობრები და არა ოჯახის წევრები...

სიზმრის ქურდი (თავი XXV)

ეკა გამოკეთდა. ყველას ძალიან გვიხაროდა, მის პალატაში თითქმის ვეღარ შევდიოდი, რადგან დიდი ხნის მონატრებული მშობლები სულ საკუთარ შვილებთან ატარებდნენ დროს. ექიმებმა კიდევ ერთი კვირა დატოვეს, რადგან ნაკერები ბოლომდე შეხორცებოდა.ერთი კვირის შემდეგ კი

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (2)

თითქმის სულ გადასანსლა ყველა როლი, ვიცინი და ვუყურებ, ვხვდები, რომ მიყვარს, და მის გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია, ეს ერთი თვე ნამდვილი საოცრება იყო ჩემს ცხოვრებაში. როცა გიყვარს სულ სხვა ფერებში ხედავ სამყროს, ყველაფერი ბედნიერებას განიჭებს და ცდილობ

სკოლა...

სკოლა- თერთმეტწლიანი სასჯელი თუ ბედნიერება?ამ დაწესებულებას უამრავი ტკბილი ან მწარე მოგონება უკავშირდება. ექსკურსიები,გამოცდები,შატალოები, 'შპარგალკები',სახლში დარჩენილი რვეულები