ჩემი პრინცესა დაგარქვი (თავი მეცხრამეტე, დასასრული)

-ვაიჰ დავიღალე. - სუნთქვა გახშირებული დავჯექი სავარძელზე და თავი უკან გადავწიე. -რა დაგემართა რძალო? - სანდრომ რაც გაიგო რომ ორსულად ვარ ცუდად აღარ მეხუმრება და ნორმალურად მექცევა. -კიბეზე სიარულით დავიღალე. აღარ ემიძლია...-ხვალ წავალთ და დაისვენებ

სევდისფერი ცისარტყელა თავი 7

თვალი გავახილე… ცხვირში წამლების სუნი მეცა. თავდაპირველად ვერ გავაცნობიერე, სად ვიყავი, მაგრამ ჩემს თავზე დაკიდებულ წვეთოვანს რომ მოვკარი თვალი, მივხვდი, რომ საავადმყოფოში ვიწექი. გამახსენდა გულის წასვლაც და ძლიერი ტკივილიც, მუცლის არეში რომ

ი მ ე დ გ ა ც რ უ ე ბ ა

იმედგაცრუება. ყველაზე საშინელი გრძნობა რაც კი არსებობს. იმედი გამიცრუე და გული საბოლოოდ გამიტეხე. არ შეიძლება ასე! არ შეიძლება ასე მოქცევა და ადამიანიათ მანიპულირება! არასოდეს დამიშვია ის ფაქტი რომ ოდესმე დადგებოდა მომენტი როდესაც შენ ამას

Bikers' Life (14)

წინა თვაში გააშკარავებული საიდუმლოს შემდეგ, ახალ ეტაპზე გადავდივართ. ვიკა ორმაგ თამაშს იწყებს...-სად მიდიხარ- მიხვდა რო ვერ გადამათქმევინებდა და დანებების ნიშნად ამოიხორა -მოტოციკლეტით გავისეირნებ ცოტას, ზოგზოგიერთებს ჭკუის სწავლება არ აწყენთ -

ვაჩე ვიბლიანი დასასრული

ალბათ იფიქრებთ რამ გააგიჟა ეს გოგოო... დიახ მართალი ხართ, ნამდვილად გაგიჟებული ვიყავი ალექსანდრეთი, გაგიჟებული და ასევთქვათ მისით აღფრთოვანებული. რემარკის სიტყვები მახსენდება, სადაც გვეუბნება რომ ქალი ან უნდა გააღმერთო ან საერთოდ დაიკიდო. ვაჩე

წმინდა გრძნობა

ზოგჯერ ვერ ვხვდებით როდის გვეწვევა და უცნაური გრძნობა შეგვიპყრობს, უცნაური და ძალზედ ნეტარი, ვერავითარი სხვა მას ვერა სჯობს. ალბათ მიმიხვდი რაზეც ვსაუბრობ, სიყვარულია ყოვლის საწყისი. სიყვარული ხომ თვითონ ღმერთია, როგორ არ უნდა გრძნობდე არ ვიცი.

ცხოვრებისგან მიცემული მეორე შანსი (2)

ადრე სიბნელის ეშინოდა,მაგრამ ახლა აღარ, ახლა ყველაფერი სულ ფეხებზე ეკიდა,გარდა ძიმკას, დადუს, სალოს და ემასი. მაგრამ აქ ერთი პრობლემაც ააქვს. მათ არ გახადეს ასეთი ანკა,რატომ უნდა ჰყვარებოდა ისინი ? თუმცა მათთან ჰყოფნა სიამოვნებდა,მაგრამ როდემდე

სიმძლავრე

სანაპიროზე ვარ, ბნელა, მუხლამდე წყალში ვდგავარ შორტითა და მაისურით და წყალს იქამდე გავცქერი, სადამდეც თვალთახედვა მაძლევს საშუალებას. მბურძგლავს... ღამის შემძვრელი წყვდიადი შიგნით მიხმობს. თითქოს სანაპირო ქვიანია, წყალში შესვლისასაც ვგრძნობდი უხეშ

მგონი შემიყვარდი (13)

მია, სანდრო შენთნაა? ანერვიულებული ხმით მკითხა და მეც ოდნავ დავიძაბე... -ხო რა ხდება? შეშინებულმა ამოვილაპარაკე და სანდროს გავხედე.. -მია, არ ინერვიულო ოღონდ ქეთო და თაზო ავარიაში მოყვნენ და ძალიან მძიმედ არიან სავადმყოფოში მივდივართ და თქვენ მოდით

თეთრი გვირილები

წვიმს, ციდან დიდი სისწრაფით ცვივა წვეთები და დაძველებულ ასფალტზე ეცემა. სიცივე სულის სიღრმევდე აღწევს, ბოჭავს. ნაგავსაყრელთან ვირთხები ხნაურობენ. მანქანები კი სისწრაფით მიუყვებიან ქუჩებს და გარშემო მყოფებს აშხეფებენ ბინძურ წყალს. თუმცა არც არავინაა