სახლი 2 თვი

ოთხიდან გამოვედი , კიბეზე ჩავირბინე და სამზარეულოში წყლის დასალევად შევედი. ძალიან ცუდი გრძნობა იყო.. არ ვიცი რა დავარქვა ახლა ვწერ და მახენდება ჩემი სახე მის დანახვაზე. არასდროს მჯეროდა ზებუნებრივი არსებების მაგრამ ამ ყველაფრის შემდეგ სხვა რაღა

მესაკუთრე ჩოფლიანი! [3]–[4]-[5]

–აუჩ– დავიყვირე– ფეხიიი– დრამატულად წამოვვარდი საწოლიდან და ფეხზე ხელები მოვიჭირე. სამივემ გაჩუმდა და მე მომაჩერდა. –აბა მანახე– მზრუნველობა გამოიჩინა დამიანმა და საწოლზე ჩამოჯდა, გარშემო ტყუპებიც მოგვიჯდნენ. დამიანმა წვივი ჯერ ერთ მხარეს

დაგასწარი (სრულად)

მართალია სულ რაღაც 20 წლის არის თუმცა სკოლის დამთავრების შემდეგ იმდენად დიდი ქონდა სურვილი სასწრაფოდ პოლიციის აკადემიაში ჩააბარა და ახლა უკვე მის ქვეყანას ემსახურება, ჰო სურვილიც დიდი ქონდა და მისდა სასიკეთოდ ამ სფეროში ახლობლებიც თორემ არამგონია

24 თვე (მეორე თავი)

დილით ტელეფონის ზარი მაღვიძებს. უცხო ნომერია, მიკვირს, მაგრამ ვპასუხობ. -გისმენთ. -როგორ ხარ ნუცა? მესმის უკვე ძალიან ნაცნობი, სიცილნარევი ხმა.

ბაბუაწვერა, ანუ გაფანტული არსებობა (9)

_ შენ ვიღაც მოკალი, დათა? მკვლელი ხარ? შენ მოკალი? _ სასოწარკვეთილი უყვირს, ტირის და მუშტებს გულზე ურტყამს. ბანალური სცენაა. ისეთი, ბევრ ფილმში რომ მინახავს. მაგრამ მაინც მეცოდება მაია, რადგან ვხვდები, ახლა გაიგო ეს. თანაც, ჩემგან. დათა არაფერს

რეალური ცხოვრება (1)

აჩიმ ხელი მომკიდა და ნაცნობი სულუეტისკენ წამიყვანა -ჩემი ნათესავიც აქ არის და გაგაცნობ. როდესაც ნაცობის სახე დავინახე -როგორ ხარ? ვაიმე ძალიან გამიხარდა მისი დანახვა კარგია რომ აქარის კარგად გავერთობი. -ვა კარგად შენ აქ საიდან? ჩამეხუტა და

თუ მექალთანეს შეუყვარდი, ესე იგი დაგერხა. (17)

გამთენიისას ნინასთან ჩახუტებულს გამეღვიძა. სასწრაფოდ წამოვდექი ლოგინიდან და გვერდზე ოთახში გავედი. გული ამოვარდნაზე მქონდა. თავს ისე ვგრძნობდი, თითქოს სადაცაა უნდა მოვკვდე. ტყვიას ველოდები, რომელიც გულს მთლიანად გამიგლეჯს.

ველური ჩხვლეტა -7- (დასასრული)

''დაარწმუნა, რომ მართლა არსებობს ასეთი ამაღელვებელი გრძნობები, უცნაური ალერგია და ციებ-ცხელება და კიდევ რა არ... მსგავს უაზრობებზე ადრე არასდროს უფიქრია, მაგრამ რა იყო ის, რასაც გუშინ გრძნობდა? ის ქარბორბალა, რაც მის გარშემო ტრიალებდა?''

შეაბიჯე პარალერულ სამყაროში (თავი 5)

- დამიბარეთ და გეახელით, - ვუპასუხე და თვალი მაგიდასთან მჯდომ სამ მამაკაცს მოვავლე. - ააა, თქვენ ის ფსიქოლოგი ხართ, ჩვენს პატიმარს რომ ემსახურებით, არა? - მომეჩვენა, რომ სიტყვა "ემსახურებთ" სულ სხვა მნიშვნელობით წარმოთქვა. თუმცა, შესაძლოა, მხოლოდ

გაბრიელა და გაბრიელი

წვიმაში მივიკვლევ ზღვისკენ გზას... ცრემლები წვიმას ერევა, მე ვტირი მაგრამ ამას ვერავინ ვერ ამჩნევს... ვტირი და ამ ცრემლებს ვაყოლებ მთელს ჩემს სულს...ეს ის სიმწრით გადაყლაპული ცრემლებია, რომლებიც 11 წლის ასაკიდან საეროდ აღარ მოედინება ჩემს ღაწვებზე.