მოვა ცხოვრებას აგირევს და წავა (7)

-რაშვები ნინუცი? თბილად გამიღიმა და მერხწე დასკუპდა. -არაფერს გიო შენ? -მეცეგრევარ -ნინუცი ახალია? -მოფერებით გეძახი არშეიძლება? მოფერებითო? ვაიმე რასაყვარელია შევჭამ -რავი როგორც გინდა

საბას+ნათია=მაგობრებს 4

-გოგა ბოდიში რომ გაწუხებ,სხვას ვერავის ვურეკავ,შეგიძლია დამეხმარო? ლიზა ცუდათაა და საავადმყოფოში უნდა წავიყვანო. -რა თქმა უნდა 10წუთში ვიქნები. მალე მოვიდა გოგა და საავადმყოფოში მივიდნენ. როცა ექიმი სინჯავდა ლიზას გოგა და ნათია გარეთ იდგნენ.

მაინც მოგარჯულებ(8)

ათმა დღემ ისე სწრაფად გაიარა ვერც კი გავიაზრეთ მე და ალექსანდრემ რა ხდებოდა ამ დღეების განმავლობაში უველაფერი არც ჩვეულებრივად იყო და არც განსაკუთრებულად, მაგრამბყველაფერი არავეულებრივი იყო. სახლში წამოვედით ძლივსს მოვიხსნიდი ამ საშინელ ბორკილებს და

ბამბის ნაყინი! 3

ნენეს დანახვაზე ტასო გახარებული გამოვარდა ოთახიდან და დედას ფეხებზე შემოეხვია -მომენატლე,-ზემოთ ახედა გოგონამ ნენეს,-დღეს იცი ჩვენი ბედნიერი ოჯახი დავქატეთ

ეშმაკი დედამიწაზე? ხუმრობთ არა?! (6)

როგორც იქნა მორჩა მუშაობას ბატონი ლუციფერი და სახლში მივიყვანე მე კი გადავწყვიტე ოფისში შემევლო.აღარავინ დავტოვე რადგან ამდენ ხანს არაფერი მომხდარა და ახლა რა მოხდებოდა? ჩემი აზრით ლუციფერი ერთი მდიდარი ბიზმესმენია რომელსაც ყურადღების მიპყრობა უნდა

საიდუმლო [3]

ხმამაღლა ამოისუნთქა და ლიფტის ცალ გვერდს მიეყრნო. თვალები დახუჭა და ნასიამოვნებმა ჩაიღიმა. მოსწონდა, ამ ქვეყნად ყველაფერზე მეტად მოსწონდა ამ ბიჭის სიახლოვეს ყოფნა, მაგრამ ამავდროულად, ამავე დოზით აბნევდა, ამავე დოზით ახელებდა მისი მარწყვისფერი

სულ გაგიჟდა ეს ახალი თაობა!!! (თავი მეექვსე)

-მიდი გააღვიძე-მხარზე ხელი დამკრა ნიკამ -ეძინოს ცოდოა-ვითომ შევიწყალე მე -კარგი მე წავალ მაშინ გავაღვიძებ-ფეხზე წამოდგა ეშმაკური ღიმილით გიორგი -კარგი ხო, აჰა გასაღები-გავუწოდე გასაღები სიცილით და ნათელასთან მივედი, კალთაში ჩავუჯექი და დაველოდე

დუმხარ

- როგორც ყოველთვის დუმხარ. ჰეჰ, არაუშავს... თითქოს მივეჩვიე. თუმცა მაინც გელი... -*ყრუ ფხუკუნი* -არ გინდა, არ თქვა არაფერი. თუმცა მგონი არც გესმის. ვერ გხედავ, უფერო ხარ, უსხეულო, სურნელიც კი არ გაქვს. უბრალოდ ვიცი, რომ არსებობ. მე შენ გგრძნობ.

ცოდვილი (დასასრული)

გული გადამელია ნიკას მოლოდინში. რამდენჯერაც პალატის კარი გაიღება, იმდენჯერ ის მგონია და სულ ვცდები. ერთი კვირაა, თვალით არ მინახავს. იმისიც მეშინია, ვინმეს ვკითხო, რამე საშინელება არ მითხრან, არადა, შარშანდელი თოვლივით აორთქლდა. დღეს დილით ისე,

გელოდებოდი...

გელოდებოდი.. შენ კი მიმატოვე კარგო! გეხვეწებოდი.. ისევ არ დამტოვო მარტო... იხვეწებოდი, სევდა კვლავ დაიწყებს თოვას... ვილეწებოდი.. ის კვლავ ჩემთან აღარ მოვა... გაზაფხულდა.. მე კი მომემატა დარდი... აყვავილდა.. იასამანი და ვარდი...