როცა იბრძვი, გწამს, გიყვარს! –4– (დასასრული)

ცხოვრება კამფეტი არ არის, მუდამ ტკბილი გემო რომ ჰქონდეს. არც ფუნთუშაა, ზედ დაყრილი შაქრის პუდრა და ქიშმიშები რომ შეჭამო და შიგნეულზე უარი თქვა. მთავარი შენი მონდომებაა, ამ მონდომებას კი რაღაც მიზანი და სტიმული სჭირდება! ზოგის შემთხვევაში ეს

რთულია კიდევ ენდო 12

-მიყვარხარ,მართალია ამის სათქმელად არც შესაბამისი დრო არის და არც ადგილი,მაგრამ მომიმდა რომ მეთქვა.მიყვარხარ მარიამ,ძალიან მიყვარხარ.შენ ჩემი ნაწილი ხარ.ამას პირველად ვგრძნობ

შენი თვალები..ჩემი ფავორიტია !

მბობენ სიყვარული ცვლის ადამიანსო..ჰმმ მე კი ამის არ მჯერა და სიმართლე გითხრათ არც სიყვარულის მჯერა..ვუყურებ წყვილებს და ვხვდები,რომ ყველაფერს დროის გასაყვანად აკეთებენ..21-ე საუკუნე,"გრძნობების დაცემის" ხანა,პერიოდი როდესაც სიყვარული სულაც არაა

თაღლითი და მატყუარა (დასასრული)

-თქვენი? რა თქვი თქვენიო?-იცინის დადა.-ნუ, რახან თქვენ გინდათ, რომ ჩემი მატყუარა გერქვათ, მუდამ ასე იყოს!-მეუბნება დადა. ვწითლდები, ჩემს ნათქვამს რომ ვიაზრებ, თუმცა მეც ეს არ მინდოდა?! -მეგონა, არ მაპატიებდი!-ვამბობ მე.-გამაოცე!-ავღნიშავ. -ახლა უფრო

დედაჩემი წინააღმდეგია! 2

-შენ ვინხარ? -შენი საქმმე არაა.. გარეთ გამოდი 5 წუთში - უთხრა, ანასტასიას წელზე მოჰხვია ხელი და გარეთ გაიყვანა.. მანქანაში ჩაჯდა.. - აქედან ფეხი არ მოიცვალო! - უთხრა მკაცრად, მანქანის კარი მიკეტა, გასაღებითაც ჩაკეტა და გაეცალა იქაურობას..

ვიდრე ყვავიან შროშანები [13]

_არაფერს ისეთს, რაც არ არის. უბრალოდ აქ იმისთვის მოვედი, რომ ეს გაგეგო, რომ გცოდნოდა შვილი გყავს. ნუ, მხოლოდ სისხლით, თორემ ღმერთმა ნუ ქნას, დაგემსგავსოს_გავიცინე და ორიოდე წამში, მარჯვენა ლოყა ამეწვა... მიხურდა... მტკიოდა... მწარედ გავიცინე,

როცა გაგიცანი...(2)

...სანამ თვითონ არ გამომელაპარაკა: -უკაცრავად, რომელი საათია?-ამ კითხვაზე წამოვიწიე და ჩემკენ მობრუნებულ გოგოს გაკვირვებულმა შევხედე. -ტელეფონი დამიჯდა.-დარცხვენით გამიღიმა და თავისი ღია ცისფერი თვალებით ამომხედა. -12:15 ვუპასუხე დაპროგრამებულივით.

ვზივარ როიალთან

ვზივარ როიალთან..ისევ თავჩახრილი. ალბათ ყველა გრძნობა ჩემზე ძლიერია, ისევ გადაიღებს წვიმა გადაღლილი, მე კი მის მოსმენას სხვა რა მირჩევნია. სულით შევეხები ყველა კლავიშს, ფრენით გადავუკრავ შოპენის ვალსს. ამ ქალაქში თითქოს ყველა გარბის, თითქოს მათი

სულ მარტო.. (1)

არ ვიცი როგორ დავიწყო ჩემი ისტორია. ალბად ჯობია რომ ჯერ გაგეცნოთ. 1998 წლის 17 ივნისს დავიბადე, ქალაქ ბორჯომში. მარიტა ვანიშვილი ვარ. ბორჯომი პატარა მყუდრო და ლამაზი ქალაქია, ბევრი ხალხი არ ცხოვრობს მაგრამ ვინც ცხოვრობს საკმაოდ ჭორიკანა. ლამაზი ვარ

მხოლოდ მთებშია ბედნიერება -6- (დასასრული)

მინდა რომ სულ ჩემს გვერდით იყოს.ვხვდები რომ ჰაერზე მეტია ჩემთვის.მის გარეშე ჩაიც კი ფილტვებს მიციებს. როდესაც ვიყურები მის თვალებში და ჩემს ანარეკლს ვხედავ, ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ დაიარება ამ სამყაროში...! ნათქვამია ხშირად რთულ გზებს ულამაზეს