ბიჭი სახელად 66-33-XX (დასასრული)

ვგრძნობდი, რომ მოვწონდი ლილეს, რომ რაღაცას გრძნობდა ჩემს მიმართ, მაგრამ ასეთი სიტყვები? გაოგნებული ვუსმენდი, როგორ ყვებოდა თავისი გრძნობების შესახებ.. ხმას კი ვერ ვიღებდი. ღმერთია მოწმე, მინდოდა იმ წამსვე მეთქვა, როგორ ძალიან მიყვარდა, მაგრამ ვერ

სიყვარულის ძალა (9 თავი)

-დილამშვიდობის ჩემო ანგელოზო!-შორიდანვე მომესალმა და თბილად გამიღიმა. -დილამშვიდობის!-მივუახლოვდი და ჩავეხუტე. -როგორ მომნატრებიხარ,-ისე მეხუტებოდა თითქოს დიდი ხანია არ ვყავდი ნანახი,-არ მინდა რომ გაგიშვა. -თუ არ გამიშვებ დამაგვიანდება,-მის

წიგნი და საზოგადოება

წიგნებს, როგორც ნებისმიერ ნივთს ამქვეყნად, თავისი ისტორია აქვს - იღბლიანი, ფატალური, ნაღვლიანი, ხანგრძლივი ან ხანმოკლე. "წიგნები საუკეთესო მეგობრები არიან. ცხოვრების ყოველ განსაცდელში შეგიძლიათ მათ მიმართოთ. წიგნები არასოდეს გიღალატებებენ".

შენი სუნთქვა ახლაც მესმის [მე-3 თავი]

მე : დილამშვიდობისა. როგორ ხარ? ვუპასუხე და გაკვირვებულმა ბაბის ვანახე სმსი ბაბისაც გაუკვირდა მაგრამ მარწმუნებდა რომ ბარათაშვილს მოვწონვარ გულის სიღრმეში რა თქმა უნდა მომწონდა ბაბის ეს აზრი, მაგრამ ვცდილობდი ყველაფრისთვის

ეს სწორედ ისაა რაც შენ გგონია პატარავ თავი 6

მთელი ღამე მშვიდად მეძინა,ბოლოს გამეღვიძა და როგორც მივხვდი ნიკს დიდი ხანი იყო ეღვიძა. რომ შევხედე გაოცებული სახე ჰქონდა, უცებ ვერ მივხვდი ასე რამ გააკვირვა და ცოტა არ იყოს გავბრაზდი, მერეღა მივხვდი რაშიც იყო საქმე.-მია, ასეთ უცნაურ

თაღლითი და მატყუარა 8

-გიყვარს დია?-მეკითხება ღიმილით და მხარზე ხელს მარტყამს.-ის რატომ უნდა მიყვარდეს?! რა სისულელეა! -ხელი ჩავიქნიე ისე თითქოსდა რას მკადრებთქო! არადა ხო ვიცი, რომ მიყვარს! -ვიცი, რომ ტყული კარგად გამოგდის, მაგრამ ბავშობიდან რომ ვხვდები

შენ, ჩემი ხარ! (სიცოცხლის ბოლომდე)

მიყვარს წვიმა! წვიმაში სიარული მამშვიდებს და ახალი ენერგიით მავსებს. თითქოს ახლიდანვიბადები. ყველანაირი ტკივილი მიყუჩდება და სევდა დავიწყებას ეძლევა. ახლაც წვიმაში ვსეირნობ და ცოტა ხნის წინ ტირილით მოოხებული გული მიმშვიდდება.

ცხოვრებაში ყველაზე მთვარი იმედია

მე ვარ ნინო,ვცხოვრობ ერთ-ერთ ღარიბულ ქუჩზე რომელსაც ქიდნესს(ესეთი ქუჩა არ არსებობს)უწოდებენ.ბავშვობიდან აქ ვცხოვრობდი,შესაბამისაც მეგობრები და საუკეთესო მეგობარიც მყავს.სკოლაში დავდივარ 16 წლის ვარ.სკოლა ქალაქის ცენტრშია,ალბათ იფიქრებთ როგორ ქალაქის

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 8)

სანდრომ ნერვიულად გადმომხედა და სევდიანად გამიღიმ რაღაც მომენტში შემეცოდა ეტყობოდა როგორ ნერვიულობდა როცა გავიგეთ რომ უკვე შედარებით კატგად იყო წამოვედი საავადმყოფოდან როგორც კი გამოვდი სანდროს ძახილნა შემაჩერა -ანა,ჩემო ანუშკა...მითხრა ცოტა პაუზის

მთვარის ბნელი მხარე - IV თავი

მგზავრობა ემოციებით აღსავსე იყო და ის, რომ ვერაფერს ვხედავდი, აასმაგებდა მძაფრ შეგრძნებებს. ვერავინ დამაჯერებს, რომ ადამიანი, რომელიც გზას ხედავს, ასე მძაფრად აღიქვამს სისწრაფეს. სისწრაფე ეს ვნებაა... თუკი ერთხელ გამოსცდი, ვერასოდეს იტყვი მასზე