მალე დაგიგემოვნებ მარწყვის ტუჩებს (8)

-ელენე, ცოლად გამომყვები? - ყუთი გახსნა და იქიდან ბრილიანტიანმა ოქროს ბეჭედმა გამოანათა. ულამაზესი ბეჭედი იყო. ელენე ჯერ კიდევ ვერ ახერხებდა ხმის ამოღებას, ამას საერთოდ არ ელოდა!.. -კიი!!! - თქვა და იგრძნო როგორ მოაწვნენ ცრემლები თვალებზე. მამაკაცმა

ჩემს გულში ხარ (2)

სამზარეულოში შესულს იატაკზე დაღვრილ წყალზე ფეხი ამიცურდა, უცნობ სხეულს მივეჯახე და წამებში აიტაკზე აღმოვჩნდი მის ზევიდან მოქცეული.. თავი ავწიე და მის სახეს შევხედე.. ლამაზი, თაფლისფერი-მომწვანო ფერის თვალები, სწორი ცხვირი, დიდი ტუჩები, შავი თმა და

ქალი გავიცანი...

ქალი გავიცანი ფრთებმოტეხილი, ზეცით იპუდრავდა უნაოჭო სახეს, ტანი ჰქონდა ღამის ლაქებით მოწმენდილი და ესაუბრებოდა საღამოობით მთის ძირს მთვარეს. ქალი გავიცანი ტყის სურნელით აფეთქებული, თითები ვარდის ღეროებს მიუგავდა გათლილს,

ლევან კაპანაძე----მე დავბრუნდები

მე დავბრუნდები მაისის თვეში ეს დაბრუნება იქნება ბოლო მოვალ მოგიტან იასამნებსა და ჩემს მოსვლასაც ექნება ბოლო სად არ ვიყავი სად არ ვიარე ვერავინ ვნახე შენსავით კარგი ვეძიე ქვეყნად თავსა და ბოლოს ვერვინ ვიპოვე მე შენი მსგავსი

პატრიოტი [4]

-თმას რა უქენი?-გაბრაზებული სახით გადმომხედა საჭესთან მჯდომმა ვოვამ და თან უკან გაიხედა, მეც ინსტიქრურად გავიხედე იქეთ, 3-4 წლის ბავშვი იწვა და ეძინა. -შენი შვილია?-დავაიგნირე მისი კითხა და ვკითხე -არა, ძმისშვილია-თავი გააქნია მან-მიპასუხე რა უქენი

რომანტიკა თუ დანაშაული?!

მზერა თედოზე გადავიტანე. ის მხტუნავ ბურთულას დასჩერებოდა და ბაიბურშიც არ იყო, მისგან რამდენიმე მეტრის დაშორებით რა ხდებოდა. ალბათ თავში აზრადაც არ მოსვლია, ნიკა ჩვენს შემოწმებას თუ განიზრახავდა. ნეტავ რესტორანში გავყოლოდი და აქ არ შემოვსულიყავი… ეს

მოლოდინი ❗ (2)

თითქოს მინდა ჩავაქრო ჩუმი წარსული მაგრამ რა ვქნა რომ არ ვარ , იცი სასრული ?? მე სანდრო დადიანი ვარ 22 წლის , ვსწავლობ ლონდონში , არქიტექტურის სპეციალობით და ვმუშაობ ერთ - ერთ კომპანიაში. 3 წელი გავიდა რაც საქართველოდან მოულოდნელად წამოვედი , ისე

სიმშვიდიდან სიგიჟემდე,ძვირფასო!(თავი VI)

-კარგით რაა,კარგად ვარ!-წამოდგომა სცადა,მაგრამ თავბრუ დაეხვა -ვერ ადგები,მეტი არ მინდა გაბედო წამოდგომა,სიცხე გაქვს,ორმოცი გრადუსი,ფილტვების ანთება დატვინის შერყევა,ყოჩაღ,ივაჟკაცე-გაბრაზებულმა მიაყარა დემეტრემ -შენ რა გენაღვლება?! -ელენა,არ დაიწყო

მონატრება

როცა გშორდები გული იწყებს ნელ-ნელა ფეთქვას თითქოს წუხილის ხმას გამოსცემს სისხლი რომ ღელავს შენ შორს მიდიხარ მარტოს მტოვებ ვერ გრძნობ ჩემს ღელვას

უშენოდ ჰაერიც მეზედმეტება(1)

როგორც იქნდა დადგა ეს ნანატრი დრო და ჩემი არდადაგებიც დაიწყო.. ავტომობილის უკანა სავარძელზე მოკალათებული ვიჯექი.თვალები მქონდა დახუჭული და წარმოვიდგენდი