სიმდიდრე თუ ბედნიერება 24

საშინლად გაცეცხლებული ვიყავი, რატო მოატყუა დედამისმა უკვე დაიწყო ჩემი წამება, აარა მისგან ასეთ საქციელს ნამდვილად ვერ ავიტანდი მითუმეტეს ლადოს თუ დაგეშავდა ჩემს წინააღმდეგ -რა ჩუმად ხარ?- სააბაზანოდა გამოსული ლადო მომაშტერდა -არ ვარ ლაპარაკის

საღამო

ვაწყობ ლამბაქებზე ლექსის სტრიქონებს და ვცდილობ ვახშამი და რითმა დავალაგო, შენზე მონატრება ამტვრევს ჯებირებს და გრძნობა აღარ ვიცი როგორ დავამაგრო...

ეტლი 2

ჩემი მიჯაჭვული ცხოვრება კიდევ უფრო მიჯაჭვული გახდა.მაგრამ ახლა იმ კაფეზე ვიყავი მიჯაჭვული სადაც დანი მუშაობდა.სპეციალურად იმ დროს მივდიოდი მისი წამოყვანა რომ მე შემძლებოდა.დანი კი არაფერს მაგრძნობინებდა ჩემს ეტლზე და ეს ყველაზე მეტად

*უსათაუროდ*

ალბათ სჯობია აქვე დამთავრდეს, რეალურია დღეს ეს ოცნება, ჩემი სხეული ცოცხლად დამარხეს, რაც კი არ მინდა ახლა მოხდება.

ნაკვალევი (3 თავი)

ვიზრდებოდით, მე უკვე თექვსმეტი წლის ვიყავი, სალომე თოთხმეტის. რამდენიმე დღეში სკოლიდან გვითხოვდნენ. იწყებოდა უსაქმურობისა და გართობის გრძელი სამი თვე. ჩემი მშობლებისთვის, რომ გეკითხათ: - ისედაც ქრონიკულად ვისვენებდი.

ქიმიური მუხტი [2]

ოთახიდან გამოსვლისას, ხელმარჯვნივ , დერეფნის ბოლოში იყო სამზარეულო. სამზარეულოში შესვლისთანავე, ხელმარცხნივ ძველებური სამზარეულოს კარადა იქცევდა ყურადღებას. მოპირდაპირე მხარეს ნიჟარა იყო ჭურჭლისთვის.

ლევან კაპანაძე----გაიბუტე ?

გაიბუტე ? არა აღარ გიხდება ეგ თვალები ირმის თვალნი სევდით რატომ ივსება ? ვიცი ეგეც ოინია პაწაწინა, ცქრიალა, ერთხელ შენმა გაღიმებამ გული გამიწიაღა.

გიჯებს შეგვიყვარდა მე-10 კლასელები(3 თავი)

სწრაფად შევედი მაღაზიაში და ალპენ გოლდის დიდი შოკოლადი ვიყიდე. სალაროსთან ფული უნდა მიმეცა როცა ვიღაცამ მიაწოდა ფული და თან ბოხი ხმით უთხრა -შავი სობრანიეც(უცნობი) გაკვირვებულმა გავიხედე ჩემს ზურგს უკან და როცა ალექსანდრე დავინახე გული გამისკდა

არ ვიცი ახლა რა უნდა გითხრა

არ ვიცი ახლა რა უნდა გითხრა, თავს ვეღარ ვართმევ სიტყვებით სათქმელს, და მაინც არის ამ ქვეყნად ვიღაც, ღიმილს რომ გჩუქნის და გულს რომ გართმევს...

რა ავირჩიო სიკვდილი თუ სიცოცხლე?(თავი 20)

არ ვიცი რამდენ ხანს ვიდექი გაუნძრევლად და რას ვფიქრობდი ამდენი ხნის განმავლობაში, მაგრამ როცა გონს მოვედი, ტელეფონი ყურიდან მოვიშორე, საწოლზე მოვისროლე და კარისკენ წავედი მტკიცე ნაბიჯით.