გ უ ლ ი ს გავლით! (3)

რამდენიმე წუთში უკვე სასაფლაოზე ვიყავით. დიდი, აყუდებული ქვიდან ისევ ის ლურჯი თვალები მიყურებდნენ რომლებსაც ამდენ ხაანს ვნატრობდი, უკვე ერთი კვირაა არ მენახა და ახლა ვიგრძენი თუ როგორ მომნატრებოდა. მისი ოდნავი ჩახუტებაც კი ახლა შვებას მომგვრიდა,

ერთხელ პარიზში ( თავი III )

იმ დღის შემდეგ ტომასი აღარ გამოჩენილა , ძალიან მოწყენილი ვიყავი , ვწუხდი , რა არ ვიფიქრე , მაგრამ გონზე ვერ მოვდიოდი რატომ მიმატოვა , შეიძლება მეც მორიგი გოგო ვეგონე ვისთანაც გართობა უნდოდა ... ნატაშკას ჩემს წუხილს არ ვაგრძნობინებდი და ვინიღბებოდი ,

მე დავარქვი სიყვარულს სიყვარული!

ჩემი სისხლის შხეფები ცაზე დარჩება. და სანამ ღამე სიბნელეს აცნობიერებს, მე აღარაფრის მეშინია, რადგან ჩვენ მოვუშვით წვიმა მოწმენდილი ციდან, რადგან ჩვენ გადავტეხეთ სინათლე ხერხემალში, რადგან ჩვენ ამოვიყვანეთ ცისარტყელა ღამით,

ცხოვრება მარტივია იქამდე...

ვიდრე ათას გრძნობაზე დახურდავებული კაცები მიხვდებიან, რომ არასოდეს არ ბრუნდებიან უკან ღირსეული ქალები, რომ მათი სული ძველ ჩემოდანს გავს, ჩაყრიან ამ ჩემოდანში ყველა ტკივილს, ყველა იმედგაცრუებას და მიდიან,მიდიან, მიდიან...

დარჩი ჩემთან (2)

ნუცას ჩავეხუტე და დიდი ხანი ასე ვიყავით.ნუცას ბავშვობიდან ვიცნობ,ბაღიდან მოყოლებული ვმეგობრობთ და დღემდე ასეა.ერთმანეთშ ყველაფერში ვგავართ.ცოტ გარეგნობითაც,ხანდახან ფიქრობენ რომ დები ვართ,მაგრამ პირადად ჩვენ ერთმანეთსი გარეგნულ მსგავსებას ვერ

მღელვარე გრძნობებს დაცხრომა სჭირდება (სრულად)

ვფიქრობდი ყველაფერი დამთავრდა როცა ჩემმა ყოფილმა მიმატოვა-მეთქი, თუმცა მაშინ დაწყებულა ყველაფერი...13 წლის ვიყავი, რომ დამშორდა...მას შემდეგ 7 წელი გავიდა, მთელი ის შვიდი წელი სულ იდილიაში გავატარე, ახლა მადლობასაც კი ვუხდი, რომ მიმატოვა, როცა

ჩემი გულის ნახევარი...! ( თავი II )

დანიშნულების ადგილას რომ მივედით, მძღოლს დალოდება ვთხოვე.. ჯერ რაღაც-რაღაცეები მქონდა გასარკვევი, ამიტომ მენდიც მანქანაში დავტოვე..

თარაში და ნია, ცოდვილთა თავშესაფარი (ნაწილი 1)

-არც მამას სამკაულები და ფული მჭირდება... და არც მასწავლებლებთან მომზადება.. ყოველ ზაფხულს არ მჭირდება სადმე უცხო ქვეყანაში წასვლა.. მე სხვა რამ მინდა ამაზე კი არავინ არ ფიქრობს? არ მინდა ფული და სიმდიდრე.... არ მჭირდება... ხელებს ისე იქნევდა თითქოს

სათაური

მატარებელში პირველ რიგში ის მწყინს, რომ ვიღაც ბიჭი გვიჯდება გვერდზე და მე, არა კომფორტულობას განმაცდევინებს თავისი ამერიკული ქუდით, და ლურჯი ფეხსაცმელით. ისე ვთავსდები, რომ მხოლოდ შენ გხედავდე. თმებზე ხელს გისმევ. ვიღიმი. გიყურებ, გიყურებ და კვლავ

პაემანი ხევსურეთში

არ ხმაურობენ რატომღაც მთები,არაგვიც ჩუმად თავისთვის ღელავს ,ზეცამ გაშალა უსაზღვრო ფრთები,უხვად ათასი ვარსკვლავი ელავს.დაკვირტულ ტოტებს აქანებს ბალი,გულში უსაზღვრო კაეშანია,მოდის სინაზით მოსილი ქალი,დღეს ხევსურეთში პაემანია.ბეჭზე დაფენილ დალალთა