ღამის სევდა

და მაინც როგორი ჩუმია ღამე როგორ მაპარებს სევდიან მზერას და მაინც როგორი სავსეა მთვარე როგორ მანდომებს მე ლექსის წერას

გოდოს არა და შენს მოლოდინში

სულ ვეძებ. არ ვიცი რას. ხან საკუთარ თავს, ზოგჯერ ღმერთს რწმენასთან ერთად, კარგ ფილმსა თუ წიგნს, სიტყვასაც ლექსიკონში. მაგრამ... უმთავრესად შენ გეძებ

ზღვარს მიღმა (თავი მეშვიდე)

- ჩემთვისაც სასიამოვნოა საიმონ, -ნორამ ხელი ჩამოართვა, ცივი ხელები ჰქონდა საიმონს, უცნაურად თეთრი კანი, კუპრივით შავი თმა და მოწითალო ფერის თუმცა ულამაზესი და მეტყველი თვალები, თითქოს მთელი სათქმელის მზერით გადმოცემას ცდილობდა,

არ დააგვიანო

- წადი , აღარ მოხვიდე. -ხომ იცი , რომ ვერ დავბრუნდები? - მაშინ ნუ წახვალ , ჩემს თავს გაფიცებ, მეორედ ვეღარ გავუძლებ...

ყველგან შენ ხარ

ნეტავ ახლა აქ მყავდე, მე მინდოდა რომ მთელი ჩემი ცხოვრება შენზე მეზრუნა, როგორ ვერ შევძელი, ჯანდაბა, უშენოდ მე თავს ვერ ვპოულობ, უშენოდ არ მინდა, ტაძარში დადებულ ფიცსაც ნელ-ნელა ვივიწყებ, ყველგან შენ ხარ, მაგრამ ჩვენ არსად ვართ, ვკვდები...

გერგეთისკენ მიმავალნი 2 (თავი 3)

- რას აპირებ ზვიად? - იქნებ როგორმე მის ადგილსამყოფელზე რაიმე მინიშნება მაინც მივიღო, საღამოს აზერბაიჯანში მივდივარ. - ომი დაიწყოვო... - ასეა.

..✿

-მოვკვტები, გოგო... -მაგრამ...მაგრამ...მე ხომ ძალიან მინდა..აუ, მინდა ფრენა და...-ტიროდა ნინია. -მოი, აქანე,-გულში ჩაიკრა ატირებული გოგონა-ერთად გავფრინდეთ. სულ მაღლა და მაღლა. ოღონდ დაბლა არა.

სათაურის გარეშე 20

-მე მიყვარს ფრანკი. ეს მერამდენედ უნდა გაგიმეორო - ფეხზე წამოენთო რუთი და ჩემ წინ აღმართული ხელი გააჩერა. -უნდა გამარტყა? მაშინ გაგიგებ, შენ, შენსავით მოძალადე გიყვარს. ფრანკი საშინელი პიროვნებაა. საშინელი ადამიანი.

ასე

როგორ მეშინოდა კითხვების დასმის, ეხლა პასუხებს, მოველი შიშით.

"გვიბოძა"

"ღმერთმა სახლი გვიბოძა, ჩვენგან ითხოვს კი რას ბევრს?"