განსაჯე გული და არა კლუბი (ნაწილი I)

დანიელას მაღვიძარას საზარელი ხმა ყურებში ჩაესმა, რამაც დამძიმებული, ერთმანეთზე მიწებებული ქუთუთოების დაცილება აიძულა. დილა ცივი და ღრუბლიანი იყო, ისევე როგორც წინა ხუთი.მარცხნივ, მეზობელ საწოლში მილისენტი რაღაცას ლუღლუღებდა. გუშინ საღამოს ისევ

მეორადი ბედნიერება [14]

დილით უჩვეულო შეგრძნებით გაეღვიძა ანნას. თბილ სხეულზე მიხუტებულს გულიც უცნაურად უძგერდა. წელზე მჭიდროდ მოეხვია ბიჭს ხელი, თავი საზურგეზე ჰქონდა გადავარდნილი. გაეღიმა, ოდნავ წამოიწია და შეაღვიძა.

ქორწინება ანდერძით 5

კარისკენ წავედი, არ ვენდობოდი მაგრამ მაინც წავედი, ცნობისმოყვარეობა მძია მაგრამ ალბათ უფრო იმან რომ არ მინდოდა ის დამნაშავე ყოფილიყო, ის მე კაცის იდეალად წარმომედგინა, მან ხომ გაბოსგან მიხსნა, მან ხომ მძიმე სიტუაციიდან ამ ქორწინებით გამომიყვანა, ის

ჯარში ნაპოვნი სიყვარული (თავი 1)

-რა?-დენდარტყმულივით წამოვვარდი-ჩქარა გოგო, ჩქარა-ვეძახდი მომღიმარ ტასოს, ის კი გაღიმებული უყურებდა თითოეულ ჩემ ქცევას. როგორც კი მოვემზადე, მაშინვე ჩავირბინე ქვემოთ, მამას ვაკოცე და ვუთხარი -მა დღესაა მიღება და წავედი მე, უნდა ჩავეწერო -კარგი

მხოლოდ ერთი წესი არსებობს არ უნდა შეგიყვარდე - თავი მესამე

დილით ავდექი და ვიბანავე ჩავიცვი მოკლე მალინისფერი შორტი იმავე ფერის მოკლემკლავიანი მაისური თმა კოსად შევიკარი და ფეხზე შავი კეტები ჩავიცვი. ვცადე ლაშას (დაცვას) გავქცეოდი თუმცა დივანზე იჯდა -შენ რა რობოტი ხარ? ასე ადრე რატომ იღვიძებ? - ვკითხე და

ნუ გეშინია

ნუ გეშინია აღარ ვერ ცუდად, კვლევაც დავდივარ საკუთარ ფეხით. ნუ გეშინია კვლავ მსტუმრობს მუზა, რომ დაგიწერო ახალი ლექსი.

შეთავსებით ძიძა (თავი 10)

-უფ, გადავრჩი!-ამოვიქშინე ხმის კანკალით და შუბლზე მიწებებული თმა გადავიწიე. არეული ნაბიჯით ჩსვუყევი კიბეებს და ის იყო სადარბაზოდან გავედი, თავში ნათქვამი რომ გადავხარშე და ყურები ისე დამიგუბდა, ვეღარაფერს ვეღარ აღვიქვამდი. -რაო-ო?! რა

სათნოების სახლში

პატარა გოგონა ვიღაც ქალმა ხელჩაკიდებული მიიყვანა „სათნოების სახლში“ ქალი – შენ აქ დარჩები /უთხრა და წავიდა/ ახალგაზრდა ქალმა ხელი ჩასჭიდა, გაიღიმა, მთავარ ოთახში შეიყვანა და სხვა ბავშვებს გააცნო.– ეს ლინდაა, გაიცანით, დღეიდან ჩვენთან

მოგონებების ზღვაში (1)

" ნინია!.... თუ შენ ამ წერილს კითხულობ, ესეიგი მე უკვე წავედი შენგან.. არა არა არ წავსულვარ შენთანვალ ოღონდ მარცხნივ და ქვემოთ... ვიციი ურემოდ ძალიან გაგიჭირდება მაგრამ იცოდე მე სულ სენთან ვარ.. ყოველთვის გაიხსენე ზღვა და ის საღამო... ვიცი, ახლა

რეალური საფრთხე (XI, დასასრული)

იმდენად სწრაფად მიაქროლებდა მანქანას დემეტრე, რომ ელენე თვალის გასწორებას ვერაფერზე ასწრებდა. ასე სწრაფად არასდროს ევლო და ცოტა ეშინოდა კიდეც. რა გარანტია უნდა ჰქონოდა, რომ სადმე არ გადაიჩეხებოდნენ, თუმცაღა რამდენჯერ თქმა დააპირა, დემეტრეს