ნაცრისფერი სეზონი

წვიმაში შემოსილი,ნაცრისფერი გრძელი,ყვავილებით მორთული შემოსილი კაბით თავს იწონებს გაზაფხულის შუათანა შვილობილი აპრილი.რამდენი რამის მომცემი სიტყვა და რამხელა შინაარსის მქონეა მაგრამ თვალის ერთი შეხედვით ეს მხოლოდ მირაჟია.

გამვლელი (სრულად)

კარგი, უნდა დავმშვიდდე! სანამ დავუნახივარ სახლიდან უნდა გავიდე და პოლიციას შევატყობინო. ფეხაკრეფით მივდივარ კართან, შიშველ ფეხს სწრაფად ვყოფ ბოტასში და გასაღების ასაღებად კალათისკენ ვიხედები. ის ცალიელია. რა? სადაა გასაღები? შიშისგან ხელები

სწორი არჩევანი (12-თავი)

ტყვიები ერთი მეორეს მიყოლებით კვეთდნენ ჰაერს, სროლის გამაყრუებელი ხმა ირგვლივ ყველაფერს ფარავდა. კიდევ რამდენიმე მანქანა გაჩერდა და ხმაური გაორმაგდა. რეზის ერთი ხელი თავზე ქონდა ნამსხვრევებისგან თავის დასაცავად, მეორე ხელი კი ნუთისთვის ქონდა

ჩემი სასჯელი ხარ (16 თავი)

ალექსნდრეს ოთახიდან გასვლის შემდეგ შეშინენული და დამფრთხალი ანა კედელს მიეყრდნო ზურგით და უღონოდ დაეშვა იატაკისკენ, მისი ეს სასოწარკვეთა სულ რამდენიმე წუთს გაგრძელდა რადგან

"დაბრუნება ორი კვირით" (11)

ცარიელი მზერით მიაშტერდა და როცა მიხვდა საუბრის დაწყებას ცდილობსო, დიალოგის გამართვამდე სცადა გაცლა.სანამ გაუთანაბრდებოდა,მანამ მიაწება კაცმა ხელისგული მუცელზე და უკან დახია.შეხებისას ყოფილმა გაბრიჩიძემ თვალები მაგრად დახუჭა და დილანდელი დანაპირები

"რკინის ლედი"

ბავშვობა,რომელიც ძალიან ლაღი და თავისუფალი იყო შეცვალა მუქმა ღრუბელმა... ჭექა-ქუხილივით გავარდა ეს ამბავი და მეხივით დამეცა თავზე.მაშინ 14 წლის ვიყავი.ყველაზე დიდმა ტკივილმა მომიცვა და მთლიანად დაისადგურა ჩემს გულში.ვიგრძენი აუტანელი უსუსურობა და

ხანდახან მინდა

ხანდახან მინდა რომ ვიყო ქარი, შეგეხებოდი სულ ერთი წამით. ხანდახან მინდა რომ ვიყო ზღვა და შენზე ვუამბო მოწმენდილ ცას.

დღიური

დილით ადრე ავდექი რომ მევარჯიშა.წამოვდექი,ჩავიცვი,ვისაუზმე და წავედი ბეილისთან ერთად.სამი მილი გავირბინე და ისე დავიღალეე.მაგრამ ონკანამდე ცოტა რჩებოდა,ბეილისაც წყუროდა ამიტომ გავუშვი,მეც ნელ ნელა მივდიოდი მასკენ.

დღეს მე ამიკრძალეს

დღეს მე ამიკრძალეს თქვენთან მოსვლა,კვლავ ვერ მოგილოცეთ დიდი დღენი,მათ ხომ ისტორია არ იციან,მე კი მათთან ჭიდილს ვერიდები.დღეს თქვენ ამიკრძალეთ მათთან მისვლა,ამით რას აკეთებთ ვერც კი ხვდებით,ნუ თუ ოჯახში არ

შემოდგომის ბოლო პატარძალი

ცივი თებერვალი ვერ მხდის ემოციურს,სევდის ბახუსისგან ისევ მაბანცალებს,ფურცელს ვუნიავებ თვალებს ეროზიულს,როგორც შემოდგომის ბოლო პატარძალი.წერა დავივიწყო, სულმა არ ინება,ადრე ვარიგებდი უხვად ენდორფინებს,