გრძნობები (სრულად)

-ყინავს... ძლივს ვიშოვნე საზამთრო... - კარში მდგომმა ტირილი დაიწყო და მაგრად მოეხვია საზამთროთი ხელ დამშვენებულ საყვარელ მამაკაცს. -კარგად ხარ? -მაპატიეე, ასე რომ შეგცივდა... ისიც მაპატიე საზამთრო რომ მომინდა... ისიც მაპატიე რომ ახლა აღარ მინდაა-

მოჩვენებითი მეგობრობა-მეგობარი

ჩვენ ვიყავით მეგობრები, ან იქნებ არ ვიყავით და ეს უფრო მეტი იყო, ან უფრო ნაკლები...

მეც დაგელოდები!

-ისევ, იქ ზის? -ხო, ელოდება... სახეზე ღიმილმა გადაურბიმა. შენ რას ფიქრობ, მის ადგილას რომ იყო, რას იზავდი?

90's. 90- იანელი (5)

თვალები დავხუჭე ,მუსიკის  გუგუნში მხოლოდ  სიტყვები  და მუსიკა  ჩამესმოდა, არა ტირილით  აღარ ვტიროდი, უბრალოდ ვაცილებდი  წარსულს  , ვმარხავდი  სადღაც შორს,

...და მზე ამოვიდა (მეშვიდე თავი) (ფინალური)

მისკენ ვტრიალდები, იმის იმედით, რომ ის იქ, ყავით ხელში დამხვდება, მაგრამ მე მხოლოდ ცარიელი სივრცე მხვდება. ცრემლები მომდის და მტკივა, მაგრამ ვიცი, რომ ის ჩემთანაა. მენატრება... სიცოცხლის ბოლო წვეთამდე მენატრება... და მასთან მინდა... მაგრამ უკვე

"დემონის მდგმური" (სრულად)

მთავარ გზაზე საცობში გაბმული საყვირით ვეცადე გვერდის აქცევა სხვა ავტომობილებისთვის.რაზეც მძღოლების უკმაყოფილო შეძახილები დავიმსახურე. არც მე დავაკელი და სათითაოდ მოვიგერიე ხელების ქნევით.

თანახმა ხარ?(11)

-დაჩი, ადა!-ადას ყველაზე საშინელი ხმა მოესმა მთელს დედამიწაზე. რომ გაბრუნდა კი ორჯერ დიდი უფრო საზარელი სანახაობა დახვდა. მის წინ დიმიტრი და ირმა იდგნენ

სასრულეთი (თავი 32)

ღილაკი SOSი გააქტიურებული იყო. ახლა ისღა დამრჩენოდა დავლოდებოდი, როდის მიხსნიდა დავუდი ამ განსაცდელისგან. უცნაური დეჟავიუს შეგრძნებისგან მთელი სხეული დაბუჟებული მქონდა. სასაცილოა, სატირალი რომ არ იყოს, ალბათ მსოფლიოში თუ არა საქართველოში მაინც

ჩვენ

შენი ცხოვრება ჩემსას ჰგავს ჩემი უძირო ზღვას ჩვენ ერთმანეთი რომ გვიყვარს რად უნდა ვკითხოთ სხვას? და სხვას რომ ვკითხოთ ნეტავ რას იზამს მოიმოქმედებს რას?! ის ალბათ ისევ შენს თავს წამართმევს მე კი გავყვები გზას...

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 12)

ტრაგიკული ისტორიაა. - ცუდისთვის შევამზადე. - ლეგენდის მიხედვით, დედას თავისი პატარა ვაჟი, სახელად ნური, ყოველ დღე ამ ტბასთან მოჰყავდა. თამაშობდნენ, მტრედებს კვებავდნენ, თევზებს ჩასცქეროდნენ. ერთ დღეს დედა ღრუბლების ცქერით ზედმეტად გაერთო, ნური კი