ქუჩას ანათებენ.ლამპიონები =1=

ქუჩას ანათებენ.ლამპიონები=1= ქუჩას ანათებენ.ლამპიონები=1= ქუჩას ანათებენ.ლამპიონები=1=

როდის უნდა გაიზარდო?

როდის უნდა გაიზარდო? მიხვდე რომ შენი სამყაროს იქით ბოროტება ბევრია და არ შეიძლება ყველას უვყარდე? როდის უნდა გაიზარდო და მიხვდე, რომ ყველა გამოხედვაში იმის ამოკითხვას არ უნდა ცდილობდე რაზეც ოცნებობ? როდის უნდა გაიზარდო?

მზის მოლოდინში (I ნაწილი)

ზუსტად ვიცი, სადაც არ უნდა გაიქცე, როგორც არ უნდა მოიქცე, წარსულ ტკივილს თავს ვერ დააღწევ, სანამ მის პირდაპირ არ აღმოჩნდები და თვალს არ გაუსწორებ. შემეშინდა. ვიცოდი, ისევ სადღაც იქნებოდა ჩემ გარშემო და თვალს უჩუმრად მადევნებდა. ეს ხომ დანიელის

......

მესამე დილაც რა თქმა უნდა მარტივი მისალმებით; დილამშვიდობით დაიწყო გიორგიმ, ნინომაც არ დააყოვნა და სულ ორიოდრ წუთში პასუხი დაუბრუნა.. საუბარი უფრო და უფრო თავისუფალი და უშუალო ხდებოდა, პირადი ინტერესის სფეროს გაგებას ცდილობდა ორივე მხარე,

გაუცინართა ხელმწიფევ..

ელავს და ზეცა ჩამოდის ფეხად დუმს დედამიწა გულივით ჩუმი გაუცინართა ხელმწიფევ, ფეჰრად! შენ მიიბარე სევდა უკუნი..

ნინუცას (25-30.06.2020)

მოგიტაცებდი მაგრამ ვერ ვბედავ რადგან მაინც არ შეგიყვარდები ჩემო ლამაზო ნუთუ ვერ ხედავ სახურავიდან როგორ ვვარდები

ღამის პაემნები სრულად

დღე პირველი: უჩვეულო სიჩუმეა გარეთ, თუმცაღა რა გასაკვირია, ღამის სამის ნახევარია, მე კი ვერ ვიძინებ. აივანზე გავდივარ და გარეთ ვიხედები, რატომღაც ჩემი სახლის უკან ლამპიონებით განათებულ პატარა პარკზე ვაჩერებ მზერას, თავს უარის ნიშნად ვაქნევ და

ერთი წვიმიანი დღე,თბილისში..

დასანანია,მაგრამ ტკივილების ყულაბაა ეს სამყარო სადაც ყოველდღე ახალი ''ტკივილი(ხურდა)ვვარდება შიგნით.

პირველი კოცნის მოპარვიდან.....გულის დაპყრობამდე(თავი2)

ემს წინ "ჩემი" თეთრ ცხენზე ამხედრებული პრინცი იჯდა არ ვარ მეოცნებე და არც არასდროს მიფიქრია მსგავს თემებზე მაგრამ სადღაც ღრმა ბავშვობაში ალბათ ბავშვურად მეც ვფიქრობდი ამაზე და სწორედ ის იდგა ჩემს წინ ვიზეც "ვოცნებობდი"...პირდაპირი საოცრება

ყველაფერი რაც მე მინდა (თავი 8)

და რას გრძნობდა ახლა იოანე? ტკიოდა.... თან გაუსაძლისად. ვეღარ შეძლო თავისი პატარა გოგოსგან დამალვა. ლილეც და ნიტაც უსაზღვროდ ენატრებოდა და განსაკუთრებით ის დრო როდესაც ყველაფერი თავის ადგილზე იყო. მის მწვანე თვალებს სიმკაცრის და სიცივის კვალი