საიდუმლოს ფარდა მალავს.თავი 1.

-ქარიშხალი ამოვარდა დღეს ჩვენს სახლში და რასაც კი მიწვდა ყველაფერი ნამსხვრევებად აქცია,ვფიქრობ დაცხრება ნელა ნელა ქარიშხლის სიბრაზე,რადგან ყველა შეაშინა მისმა ღმუილმა.

ვინ ვართ ჩვენ?

მიტოვებულ, სუსხიან და ცივ შენობაში ცხოვრობდა ადამიანი.სულ მარტოხელა იყო, ახლო არავინ არ ჰყავდა მხოლოდ ის და თავის ეგო.ირგვლივ ნისლით მოცული სიცარიელე, სიცივე ისეთი სიცივე რომელიც ადამიანს კანკალს დააწყებინებს.ყვიროდა, წიოდა დახმარებას ითხოვდა

ჩაეხუტე გაურკვევლობას I

-თუ მორჩით ჭორაობას გამოსვლის დროა ქალბატობენო. -გოგონების საუბარში პაკო ჩაერია და მათ გარეგნობაში ბოლო შტრიხები შეიტანა. ზოგს თმა გაუსწორა, ზოგს მაკიაჟი და ზოგსაც ბიუსჰალტერი. პაკო ერთადერთი „მამაკაცი“ იყო ვისთანაც გოგონები არაფერს მალავდნენ,

სანი

ჩამოვედი. მივაბიჯებ დიდი სიამაყით, ჩემი მოკლე, მთლიანი კაბითა და გადღაბნილი სახით. სწორი შეხედულება დაგრჩა პაემანი. ანდაც არა, სიტყვა პაემანი არ გვინდა. მოდი მას ვუწოდოთ ,,ოცნების ბიჭთან” შეხვედრა. ოცნებაში გოგო ან ბიჭი არ შეგიქმნიათ? ვიღიმი,

სიგიჟის ზღვარზე (17თავი)

მია იდგა გაოცებული და უყურებდა ბავშვიან გოგონას, რომელიც ჩემოდნით ხელში თვალცრემლიანი იდგა კართან, რაღაც უცნაურად აუჩქარდა გულისცემა მათ დანახვაზე და ხმის ამოღებაც ვერ შეძლო, ქეთის გაუკვირდა კარის გაღების მერე ჩამიჩუმი რომარ ისმოდა და დერეფანში

ქალაქში, სადაც...

ასე'ა,ყველას თავისი ''შერჩა'' და ღმერთიც ტირის ''ადამიანზე'', იტირეს მწარედ, და მერე ერთმა_ თქვა რომ ტკივილი სულს აზიანებს,

დღესაც

დღესაც გავათენეთ, ისევ გართობაში. ღიმილს არ იცილებ, სხვების დასანახად. დღესაც ავარიდეთ თვალი ერთმანეთს და ისევ ვერ გავიგე რა გაქვს გონებაში. ისევ მარტო მყოფმა კუთხეს მივაშურე.

მხოლოდ ერთი დღე ჩემო პეპელა!(8)

რადგან სუნთქვა უჭირდა,ვერ საუბრობდა,ვერ ყვიროდა ისე როგორც უნდოდა,გულიც ისე დამძიმებოდა თითქოს და ლოდი ედო მკერდში და არა გული. გრძნობდა ყოველ დანაკარგს,რომელიც მისი სახით გაუშვა ცაში...ბედნიერებას და სიყვარულს,რომელიც მხოლოდ მას შეუძლია მის

არ იტირო, ღიმილაკო...

- ასე რატომ მომექეცი? სიცივისგან გათოშილი ხელები ციებიანივით გიცახცახებს, მუდამ სისხლივით წითელ ბაგეებს კი ნაცრისფერი აქვთ მიღებული, გული მიკვდება ასეთს, რომ გიყურებ. მზერა... მაშინებს შენი მზერა, მკვდარი, უსიცოცხლო, უფერული.

ბრძოლა {სრულად} +18

- ყველაფერი დამთავრდა, შევძელით ამ ბრძოლის დამთავრება. - ჩუმად ჩაილაპარაკა, თითქოს ვინმეს კი არა სივრცეს ესაუბრებოდა. საბოლოოდ ნათქვამმა ამ სიტყვებმა მთლიანად გაანთავისუფლა, სუნცქვაც კი უფრო ადვილი და სასიამოვნო გახადა. საათი ოთხის ცამეტ წუთს