გიჟივით შეყვარებული(დასასრული)

დემნა მიიყვანეს საავადმყოფოში უკვე გონდაკარგული იყო, ამან დეა უფრო აანერვიულა და საშინლად ტიროდა, საოპერაციოში შეიყვანეს დემნა და მთელი სამეგობრო დერეფანში დარჩა. შეშინებული,გაბრაზებული და გატეხილი დეა კედელს მიეყრდნო და ნელ-ნელა ძირს ეცემოდა. თავი

უკანასკნელი ამბორი 18+ (თავი 9)

"ოთახში სიო აღარ ქრის... ფანჯარაც დაკეტილია... ჟანგბარი მჭირდება, თუმცა ჰაერი არ არის... სულის იარები იხსნება... ოთახში გმინვის ხმა ვრცელდება... თებეა ისევ ირონიულად ხარხარებს.... მე თავი მტკივდება.... მინდა ახლა მაინც

სიყვარულმა იცის (5 თავი)

1 თვე ისე გავიდა გავიდა საინტერესო აღარაფერი მომხდარა. ლევანმა დიდი ძალისხმევით საბოლოოდ საკუთარ თავს მაინც დააჯერა რომ

სიგიჟის ზღვარზე (6 თავი)

მია იდგა ერთ ადგილას მიყინული და ცრემლებად იღვრებოდა, ვერ გაებედა ხმის ამოღება და თავის მართლება, ან ვინ დაუჯერებდა? ვინ მოუსმენდა? რა აზრი ქონდა თავის მართლებას

ვნებების ქარცეცხლში (თავი 8 )

ის ქალი ხარ, რომელმაც ცხოვრება გამილამაზა. აღარ მინდა შენი მონატრება მკლავდეს არც ერთი წუთით. მინდა დღე შენით იწყებოდეს და შენით მთავრდებოდეს. საძინებელში შენი სუნთქვა ისმოდეს და შენი არომატი მათრობდეს.

ცოლი მჭირდება! (მეოთხე თავი)

-ბოლოს რა გახსოვს?ცრემლები შეიმშრალა ელენემ.-მახსოვს რომ ამ ოთახში ვიყავით,ვკამათობდით და მერე ბიჭები მოვიდნენ.ყველამ ერთად ბევრი დავლიეთ,მეტი არაფერი.-მე,მე უნდა წავიდე,სლუკუნით აღმოთქვა

გიჟივით შეყვარებული(თავი 14)

რომ გამომეღვიძა თავის ტკივილი საშინლად მაწუხებდა, გონს ძლივს მოვედი და დავინახე დაჭრილი გაგა და ჩემს გვერდით შეკოჭილი ლიკუნა. ამ ფსიქოპატმა გადაწყვიტა ,რომ მომკლას რადგან მისი დაუძინებელი

ა.ც.

ამაყ და ამ საოცარ დღეს ნელი სვლით მსურს ზღვა ღელავდეს. არ მინდა, რომ დღეს შენს გარდა ჩემს წინ აქ ვინმე ელავდეს. ცრემლს ღიმილი მოჰყვება და ქარს კი მზის ფრთა სულ თან ახლავს. ის ლექსი მე რომ მებადა, ტკივილს ამ მიწაში ჩაფლავს. ისარს ვესვრი მე ჩემს თავს

•ერთი ჩახუტების ამბავი•

მიყვარდა.განა არ მიყვარდა, მაგრამ ცოცხალი თავით არ ვიმჩნევდი.ტირილი მინდოდა ხოლმე, ყვირილი...მაგრამ ხმას ვერასდროს ვიღებდი.ყოველთვის ჩემი სიამაყე მაბრკოლებდა.მასაც ვუყვარდი ალბათ,

ცოდვილი {9}

გაფითრებული სახით და ჩაწითლებული თვალებით შეაღო კარი,მთლიანი სხეული უთრთოდა ნერვიულობისგან, ფეხები არ ემორჩილებოდნენ, რომ გზა განეგრძო. ნელი, თითქმის უხმო ნაბიჯით დაფარა მანძილი,