მომაკვდავის ხმა

...ოთახშია სევდა გამომწყვდეული ჩემში გრძნობა გადარეული აღარ ვიცი, საით უნდა ვიარო ყველა გზაა ახლა უმისამართო...

დროის ნაგლეჯები

შენ სუნთქავ?!.... შეგიძლია კიდევ ერთხელ მაინც ჩაისუნთქო ის დროის უზარმაზარი ნაგლეჯები ჩვენს გარშემო ასე რომ მიმოფანტულან?!.... არა!.....

ის ღამე(თავი 10)

დილა იმაზე კარაგდ დაიწყო ვიდრე მე წარმოვიდგენდი მე ანდრიაზე მიხუტებულს გამეღვიძა მას კი უკვე ეღვიძა -დილამშვიდობისა -დილამშვიდობის ბავშვებს ხომ არ დაურეკიათ?

Jag släppte inte (თავი 1) /სრულად/

"ყოველი დილა საყვარელი ადამიანის თვალებში ჩახედვით, როცა იწყება შეუძლებელია შენი დღე ნეგატიურად წარიმართოს."

საკურა

როცა მე მოვკვდები, დრო გავა ჩვეულებრივ, ისევ აყვავდება, საკურა ძველებურად, ისევ იმღერებენ ჩემი მეგობრები, და მე ვერ ვიმღერებ,ისევ ჩემებურად.

უთქმელი

ახალი ისტორიის დასაწყისი... მინდა სიტყვების გარეშე ვისაუბრო ამაზე... მასზე... რამდენიმე დღეა, თავს ვეღარ ვგრძნობ... ვცნობ... უცნაური მონაკვეთია...

უცნობი შავებში

წვიმიან ამინდიში გოგონა მირბოდა მთელი ძალით ცდილობდა ვიღაცას გაქცეოდა მაგრამ როდესაც შეუხვია გაჩერდა ძლივს სუნთქავდა გოგონა უკან შებრუნდა უეცრად შავებში ჩაცმულმა კაპიუშონიანმა კაცმა წავლო მხარში ხელი და წაიყვანა მანქანაში ჩასვა ხელები გაუკოჭო და

ვითომ შემთხვევით (ნაწილი 3)

- თუ ბბოდიში უნდა მომიხადო, უკვე მიღებულია- ნაგლად გაუსწორა მზერა კატომ - იმ დღეს ცუდად გამოვიდა, ზედმეტი მომივიდა, და არასწორად განვსაზღვრე, უფრო სწორად ვერ განვსაზრრე შენ რომ ასე გაბრაზდებოდი. - გასაგებია - მოკლედ , ადამიანური, ცივილიზებული და

წვიმს

მიყვარს მარტი! ცვალებადი,მგმინავი,შეუცნობელი... მიყვარს მისი სურნელი,ამოუხსნელი,რაღაც ისეთი ბედნიერებას რომ მაგრძნობინებს და ყოფით საფიქრალს ცოტახნით რომ დამავიწყებს...

მზერის მარადისობა (ანუ შეხვედრა ოცი წლის შემდეგ)

ყოველი მიახლოებული ნაბიჯი უფრო და უფრო ამსგავსებდა მას ნაცნობს.. ვიგრძენი როგორ ამიჩქარდა გული და ამიკანკალდა მთელი სხეული, როგორ მახრჩობს ცრემლები, რომლებსაც გარეთ გამოღწევის საშუალებას არ ვაძლევ. ჩემს წინ გაჩერდა.. არ შემშლია, ან როგორ შეიძლებოდა