მთებშია თავისუფლება (10) ომი

მაშინ,როდესაც ახალგაზრდა წყვილი ბათუმში ნებივრობდა მთავარი ცოფებს ყრიდა და ყველაფერში ლილეს ადანაშაულებდა,გოგონა ჩუმად იდგა კედელთან ატუზული და შიშით კანკალებდა.-შენი ბრალია! არაფერში არ გამომადექი!

მარტოობის სურნელი

და მაინც რა სუნი აქვს ამისთანა რომ ჩემი სხეული მისკენ მიილტვის, თითქოს ყველა არომატულ სუნზე მეტად მიზიდავს და თანდათან თავბრუს მახვევს, მხვევს მარტოობა თავის მარწუხებს და ცდილობს რომ აღარ გამიშვას, რაც ყველაზე საოცრება არც

ამნეზია (სრულად)

არ მახსოვს... მხოლოდ ის ვიცი რომ ვსუნთქავ. ისივ კი არ ვიცი რისთვის,უბრალოდ ვსუნთქავ. რადმინდა ასეთი სიცოცხლე, თუ ყოველი წამი იშლება ჩემი მეხსიერებიდან. რომ მოვხუცდები(თუ მოვა ეს დრო)რა მექნება მოსაყოლი?ან ვის მოვუყვები

დაკარგული თაობა 3

ის ტიპები რომლებიც ოთახში შემომივარდნენ და გიორგის ესროლეს მთელი ძალით მეჯაჯგურებოდნენ , მერე სადღაც წამათრიეს.. განწირული ვკიოდი, გიორგის ვეძაახდი დახმარებისათვის, მაგრამ ის არ ჩანდა.. ექთანი შემოვარდა ოთახში და სინათლე

ივლისის ოცში ...

კვირა ყოფილა წლების უკან (ოთხმოცდაჩვიდმეტს),ივლისის ოცში რა ლამაზად გათენდა დედი.ებრძოდი ჩემით გამოწვეულ ტკივილის შიშებს, სანამ ჯანმრთელს არ ამიყვანდი მომტირალს ხელში.ივლისის ცხრამეტს უცნაური იდგა საღამო,

ძმები (თავი 9)

-რასაკვირველია, ერთად გავიზარდეთ, მაღლაფერიძე სულაც არ ჩანდა ისეთი ნაბი*ვარი როგორიც დადგა, აი სანდრო კი_თავი გადააქნია კაცმა. -სანდრო? ამ შუანას სანდრო ქვია? -დიახ, სანდრო ნემსიწვერიძე,

წარწერა კედელზე (სრულად)

"შენ ჩემზე დგახარ"ეწერა კედელზე... ძირს დავიხედე, პარალელურად ბავშვების კივილის ხმა მესმოდა, თუმცა უბრალო ემოციებს მივაწერე, ჩემს უბანში გამბედაობით არავინ გამოიერჩეოდა..."ჩემი თავი მოდის სხვა ოთახიდან, მიიხედე" მივიხედე და

აკრძალული სიყვარული(თავი მეორე)

არ ვიცი როდის ჩამეძნა.8საათისთვის გავიღვიძე ოთახში მარტო ვიყავი.ავდექი თვაი მოვიწესრიგე კარადიდან შინდისფერი ზედა და ჯინსის დახეულ შარვალი გამოვიღე.თმა ცალმხარეს გადავიყარე ,კანისფერ კონტური ,ტუში და თვალის ფანარი წავისვი

:::

გრძნობის გარშემო ქავი ავაგე ამ სევდის დილგმა გამინაძონძა,ლეგა ფერებით დადგა საღამო და კვლავ სიჩუმე გამიბატონა.სრევა დავიწყე ჩემი ცრემლების მქირე დღეებიც გავითავისე,ლიბო ჩავყარე,მაგრამ მე შენი სიყვარულისთის "გავინადირე"...

-რა ბანალურია! (სრულად)

იოსების სახლი აქვე აღმოჩნდა და სულაც არ გამიკვირდა არავინ რომ არ მიპასუხა კაკუნზე, ბრახუნზე და ზარზე.ბოლო გამოსავალი ისევ ის ვიღაც მეგობარი მრჩებოდა.ზარი რომ გავიდა თითქოს ამოვისუნთქე-გისმენთ-გაისმა ბოხი და ნამძინარები ხმა ტელეფონში