თეთრი ღამეები

მე ვიბრძვი!, მე ვცდილობ! გავუდზლო ტკივილს, რომელიც სულში ხმაურიბს , კივის... სხეულს კვლავ ზარავს დემონთა ხარხარი!, თეთრი ღამეები, ძილი მაქვს დამფრთხალი...

სხეულის მიახლოების მცდელობა სულთან

სხეული ფიქრობს: არ ვიცი ვინ ხარ , არც შენ იცი ვინა ხარ თავად, ჩემში რომ მყოფობ,ამოზრდილი მცენარის დარად, არ ვიცი რა ვთქვა,არც შენ იცი რა მითხრა კვლავად, და თუმც არ გიცნობ უცხოელო, იმეფე მარად!

შენ ჩემო ტკბილო

შენ ჩემო ტკბილო ეს დილაც იყო უშენოდ ცივი და ბუძელნიკმაც შენზე ადრე მაცნო რიჟრაჟი და ალბათ ეს დღეც არ იქნება გამონაკლისი და კიდევ ერთხელ გადავითვლი უშენო ნაბიჯს.

მხოლოდ იმიტომ რომ მწამდი...

გარდავიცვლები და წავალ... მხოლოდ დაგიტოვებ წარსულს სულ მთლად გამოგაცლი ძალას, ცუდს ხომ ვეღარ მეტყვი წასულს. იცი?!შენი ისევ მჯერა... გულის სიღრმის იქით მაინც ძველ დროს დაგიტოვებ ფერადს, მხოლოდ იმიტომ,რომ მწამდი...

რომ შენ აღარ ხარ..

მოვა საღამო მზისფერ დაისით და დედამიწას მოახავერდებს, სადღაც სამანი შორი სიმწიფის, შემოდგომისფრად მოასფალტდება, გადაიხსნება წყვდიადის ხახა და შთაინთქმება მიწა ხავერდის, და დაეშვება ცის ტატნობიდან ლურჯი ღრუბელი ზღვისფერ ფარდებად.

ღამე საზიზღარი

ღამე დალალებში როცა ჩამიჯდება და სულს შემიხუთავს ნესტი ოთახების როცა სიმარტოვე ფილტვებს ამომივსებს მაშინ მახსენდები მთელი გემოვნებით წუხელ ეს ქალაქი დელგმამ ჩაამუქა

ერთხელ ჯოჯოხეთში

წლები გადამტყდარან ათას'წლეულებად მიწურულ ნოემბრის სუსხიან შესა'ყართან. ყოველ ჯვარცმას და ღალატის კართან თავიდან სტკივა და სისხლი წვეთს ჯვარზედ, საუკუნეებად.

ვინა ვარ ნეტა

ვინა ვარ ნეტა სად მივდივარ, ან სად მოვედი?! სიკვილთან ბრძოლა აღარ მინდა, დავაგდე ხმალი... გიჟის თვალებით შევცქერივარ სიცოცხლის ნექტარს და შეშლილივით მივუყვები საოცარ ზეცას...

ბროწეულის ყვავილებს

ბროწეულის ყვავილი როცა სიოს შეხარის ძოწისფერი თვალები მისი ვის სულს მიაგავს? შევშლილვარ თუ შენ ხარ ეს, მცენარებად ქცეული, რომლის წითელ მზერასაც ცა შერთვია ციაგად.

ყველაზე ძლიერ სიყვარულს

მე შენ მიყვარდი როგორც გალაკტიონს მერი მე გელოდები, მინდა იცოდე რომ კიდევ გელი ჩემს გულს ისე აწვები როგორც ყვავილს მისი მტვერი შენ ხომ ყოფილხარ ჩემი ერთი გულის მბრძანებელი