მას...

თვალებს აყრიან მიწას, სახეს ატყვია სევდა, ხელებს მიწაში ასველებს წვიმა, ღამეს კი მისი სუნი ჭკუიდან რევდა. სხეული მიწაში, ქორფაა კანი, კუბოა ხის, შეკერილია წითელი ბანტით, ცრემლები გალურჯდნენ, თეთრია ტანი, დუმს სახე, კიდობანში წუთებიც დუმდება წამით.

სუიციდამდე შენს თვალებზე დავიწყებ ლოცვას

ყულფმორგებული რომ ვიდგები ჯოჯოხეთის წინ და სუიციდში გამოსავალს ვიპოვი როცა, სანამ გაივლის ჩემი სული ყველა საზვერეს, სუიციდამდე შენს თვალებზე დავიწყებ ლოცვას.

ვარდებს

მე რომ ვტირი, რატომ იწყენ? ხელს რად იშვერ მხოლოდ ჩემსკენ შენც ნუ ტირი თუ გიყვარვარ არ წახვიდე ვიღაც სხვისკენ, სიყვარულის ვარდი იყავ მე შემომხვდი როცა გზაზე მხოლოდ შენ დაგიფიცებ თუ გაგცვალო ვინმე სხვაზე, გულში ვიკლავ ჩემთვის დარდებს არ მოგახვევ მე

პატარა გოგოს მამიკო უყვარს....

არ აპანტურებს მურია ყურებს, არ აფახულებს თოჯინა თვალებს, პატარა გოგო სარკმელს გაჰყურებს: უნდა მოვიდეს მამიკო მალე. მხიარულ ქუჩებს მოწყენით უმზერს, პატარა გული ვერ უძლებს ლოდინს, პაწია ხელებს შემოჰკრავს უცებ:

გალაკტიონ ტაბიძე

რომ ყოფილიყავ ათი წლის წინად,რომ მომვლენოდი ათი წლის წინად,მე მხოლოდ შენ ერთს, შენ დაგსახავდი ოცნების მეფედ, მზიურ გვირგვინად. მაშინ ალერსი ისე მწყუროდა,ისე ველოდი შენს თანაგრძნობას,ეს იყო მაშინ... ეხლა კი ვწყევლიდა ვწყევლი, ვწყევლი,

მარიამი

დღეები ღამეებს ისე მიეწებნენ,ვით მტკვარი, არაგვი და მონასტერი,და ჩემი თვალებიც შენ ისე გეძებენ,ვით წყაროს ანკარას – მგზავრი მონაბერი.შენი სიყვარული თითქოს მდინარეა,ხან უხვი, ხანაც – სისხლივით მჩქეფარე.შენს სილამაზესთან სხვები ვინ არიან?!სულს

რაღაცნაირად გეფერები, რაღცნაირად მენატრები.

ეს ვარსკვლავები მაგიჯებენ, სულში იმგვარად შემოდიან და არეული ნაბიჯების სასიამოვნო მელოდია ისმის ქუჩაში ფეხაკრეფით, თითქოს კლავიშებს ვეპარები, რაღაცნაირად გეფერები, რაღცნაირად მენატრები, მინდა ბოლომდე შევიშალო,

მარიამ !

ყველა გზას შენთან მოვყავარ,მარიამ ! დღეს ისევ სევდამ მოიცვა ფიქრები იანვრის 28 რიცხვი და ქარია დავდივარ უმიზნოდ თბილისის ქუჩებში ყველა გზას შენთან მოვყავარ, მარიამ !

მიყვარს

მიყვარს ნაზად და მიყვარს არსებით,ცხოვრების ხაზად,მას ყველგან დავყვები...ვერასდროს ვაფასებ, დროს ვეღარ ვმართავ და ათასი ფერებით ცისარტყელას ვქარგავ...ყველა გზას მაინც მასთან მივყავარ,ბანალურია და...ჩემს ზღაპარს მარხავს.მუდამ ჩუმად არის,

დედა

ზოგჯერ თუ სევდა დანისლავს თვალებს, ვერ დაიოკებს ცრემლებს ჟინიანს, ნუ შეგაშინებს უძირო ღამეც, ვიდრე დედა გყავს, ნუ გეშინია. დედავ! ისმინე ქართვლის ვედრება: ისე აღზარდე შენ შვილის სული, რომ წინ გაუძღვეს ჭეშმარიტება, უკან ჰრჩეს კვალი განათლებული. (ი.