ასეც ხდება 5

უმიზეზოდ ნამდვილად , რომ არაფერი ხდება.. დამთხვევები და უეცარი მოვლენები ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია.. ალბათ ყველას დაბადებისას გვეკისრება საკუთარი მისია, რომელიც უნდა შევასრულოთ. ადამიანი ხომ უნიკალურია, ყველანაირი გრძნობა გაერთიანებულია მასში,

ნოემბრის წვიმა. "13"

რას გრძნობდა? თითქოს მისი სულის ნახევარს საქართველოში ტოვებდა, მშობლები, ნენე.. მის ყოველდღიურობაში აღარ იქნებოდნენ.. სანდროს და გეგასაც როგორ მიეჯაჭვა ამ მოკლე ხანში.. დანიელი კი.. ნეტა ენახა წამოსვლის წინ. წამით ისიც იფიქრა, რომ აღარ წავალო და

მწვანე თვალება (თავი 2)

ისე გავიდა დრო ვერც კი გავიგე , ტელეფონი სახლში დამრჩა ალბათ როგორ ნერვიულობს ჩემები სასწრაფოდ უნდა წავიდე ნაბიჯებს ავუჩქარე ფიქრებში ისე გავერთე ვერცკიმივხვდი როდის მივუახლოვდი ჩვენს ქუჩას და უეცრად თავბრუ დამეხვა და ძლიერი დარტყმა ვიგრძენი და

უმანკოებამდე (1)

სავარძელში ვიშმუშნები და ოთახის კონტურებს ვაკვირდები. აქ დიდი ხანია არ ვყოფილვარ, მაგრამ თითოეული დეტალი კარგად მახსოვს, თითქოს მთელი ცხოვრება ამ მაღალჭერიან, შავი ტყავის ავეჯით დატვირთულ სივრცეში გამეტარებინოს. გულახდილი თუ ვიქნები ჩემი

ყიველი ტკივილის შემდეგ გარდაუვალი ბედნიერება მოვა!(სრულად)

-ბავშვობში სულ ვოცნებებობდი სიყვარულზე,სულ ერთი იყო ეს ოჯახის სიქნებოდა თუ ქალ-ვაჟური,მე უბრალოდ მჭირდებოდა იგი.დროის სვლასთან ერთად ვფიქრობდი რომ სიყვარული საერთოდ არ არსებობდა და ეს უბრალო მტკნარი სიცრუე იყო...მერე შენ გაგიცანი და თითქოს რაღაც

7 რიცხვში 7 საათზე 7 ვარდია (მე-7 თავი)

რამდენიმე დღის შემდეგ გავაცნობიარე, რომ არ ვიცოდი თუ სად წავიდა დიმიტრი, რატომ წავიდა? ახსნის გარეშე დამტოვა 1 წლით, 12 თვით, 365 დღით, 89060 საათით, 5343600 წუთით და 320616000 წამით. ამ რიცხვებს კი ერთი 7-იანიც არ ურევიათ. დამთხვევაა, ნამდვილი

სიყვარულიდან სიკვდილამდე

ჩვენი ისტორია პატარა ევროპულ ქალაში იწყება.ადრიანა სილვა მშობლებისგან მიტოვებული 16 წლის გოგონა, რომელიც იმედს არასდროს არ კარგავს. სკოლაში საუკეთესოთაგან საუკეთესოა.გადაშლილი წიგნივითაა ყველა მეგობარი ჭკუას კარგავს მასზე ,ყველა მასწავლებელი მასზე

თავად ვკლავ თავს ჩემივე სიყვარულით (სრულად)

მახსოვს მაშინ ძალიან ბედნიერი ვიყავი, ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა .. ასაკი არც კი მახსოვს ზუსტად, ვიქნებოდი ასე 17 წლის, სექტემბრის ერთ-ერთი ჩვეულებრივი დილა იყო, დილით მაღვიძარაზე ადრე შემოდგომის სიცივემ გამაღვიძა. ეს ის დროა აი სუსხი დილით

ტრიალი წრის გარშემო [15]

არც ახლობლის დაკარგვა განეცადა. აზრად არ მოსვლია ის, რომ ერთ დღესაც შეიძლებოდა გაეღვიძა და ქმარი გვერდით აღარ ჰყოლოდა. პასუხს არავის სცემდა, რადგან არ ესმოდა. ბგერები ყურის აპარატამდე ვერ აღწევდნენ, სადღაც ჰაერში იკარგებოდნენ. ვერც ხელის შეხებას

უფლება რომ მქონდეს!...

როგორ მინდა, შევეგუო ოცნებების ფერებს... როგორ მინდა,გადავურჩე მარტოობის ცრემლებს!