კომა - განთავისუფლება

-კესანე იქ ჩემს გამოა,- ამიკანკალდა ხმა,- ამიტომ მეშინია. მეშინია, რომ სათანადოდ ვერ გადავუხდი მადლობას იმისათვის, რომ მე ასე „უდარდელად“ ვცხოვრობ. მეშინია, რომ არ ვიმსახურებდი ამ მსხვერპლს. და მაბნევს თქვენი დახმარება. ჩემს ცხოვრებაში არაფერი

ჩემი მწვანეთვალება (10)

-ხო 17 წლი გავიდა მას მერე... ოცის ვარ უკვე... მთელი 17 წელი...ერთხელ არ მოგიკითხივარ.. ერთხელ არ დაინტერესებულხარ ჩემი ამბით.. მიჭირს, მილხინს.... ფეხებზე გეკიდეთ მე და დედა... არც იმთ დაინტერესებულხარ დედას მერე ცხოვრებას როგორ ვაგრძელებდი... მეც

ყვავილების გამყიდველი (ნაწილი მეთერთმეტე)

*** -არ მომწონს შენს მეგობრებს ,რომ ვატყუებთ -არც მე მომწონს -ხოდა უთხარი სიმართლე და შენც დაისვენებ და მეც -ტასო თუ არ გინდა წამოსვლა შეგიძლია დავრჩე და უბრალოდ ვეტყვი ,რომ ვიჩხუბეთ და დამთავრდა. -და მე გამოგყავარ დამნაშავედ ? რომელიმე მათგანი

ორმაგი ცხოვრება (ნაწილი I)

-მოკლედ დედა დღეს ბილეთები ავიღე და მალე საქართველოს დავუბრუნდები! -ვაიმეე როგორ გამახარე, რომ იცოდე ტას. აეროპორტში აუცილებლად დაგხვდება მამაშენი. -ხო, კაი წავედი ბევრი დრო არ მაქ, გკოცნი და მიყვარხარ! -მეც ჩემო გოგოვ. მითხრა და ტელეფონი დავუკიდე.

სლიზერინის პრინცის ისტორია,თავი 6

დრო სწრაფად გადიოდა არ მინდოდა მასთან შეხვედრა , მაგრამ ვერაფერს გავაწყობდი.სანამ ეზოში ჩავიდოდი ჯოხი ფილჩს მივუტანე და ეზოსკენ წავედი.იმდენჯერ მინდოდა მიბრუნება და სადმე დამალვა,მაგარამ ვერაფერს გავაწყობდი....

ღრუბლებში [1]

დოლიძის ქუჩაზე,რომ გაგევლოთ აუცილებლად დაინახავდით ერთ წყვილს.დანახვისთანავე არარეალურობის შთაბეჭდილება დაგრჩებოდათ.დარწმუნებული ვარ,ვერც კი წარმოიდგენდით,რომ ეს ორი ადამიანი ერთმანეთზე შეყვარებულები იყვნენ.ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავებულები

სიტყვებიც ზედმეტია..

სიტყვებსაც ვერ ვარჩევ რა დავწერო ახლა.. უბრალოდ მართლა ძალიან მინდა თქვენ ორს ჩაგეხუტოთ და გასკდომამდე ვიტირო! ხელები მიკანკალებს და სიტყვებს ვერ ვარჩევ, რომ უბრალოდ მადლობა გადაგიხადოთ! ყველაფრისთვის! მიყვარხართ კი არა, გაღმერთებთ.. თქვენზე მეტი

მარტო ჩემი

გათენდა.. გათენდა კიარა უკვე შუადღე იყო ლიზამ თავი რო აწია ბალიშიდან, მაგრამ ადგომა ვერ შეძლო და უცაბედად გაახსენდა რატომ ვერ დგებოდა.. გუშინ ხომ ნინისთან და მარიამთან ერთად იყო.. იმდენი დალიეს რომ თვითონ ვერ წავიდნენ სახლებში და

სულელი მე -4

შეხვედრის ადგილას რო მივედი ალექსანდრე უკვე იქ დამხვდა , კედელზე იყო მიყრდნობილი და სიგარეტს ეწეოდა -შენ რა ეწევი ?- ვკითხე მიახლოებისას , ხმაზე გამომხედა , ერთი ნაპასი დაარტყა , გადააგდო და კედელს მოშორდა - ხანდახან, არ შეიძლება ?- ღიმილით

წვიმას თუ არა თავს მაინც შეგაყვარებ (12 თავი)

-შენ ის არ ხარ სულ რომ მლანძღავდა? როდის აქეთ მეხუტები? - გაიკვირვა გაგამ. ნუცასაც უკვირდა მაგრამ რა ექნა, ვერ დაუკვირდა რას აკეთებდა. -შენ... მოიცადე არ გახსოვს? - თვალები გაადიდა ნუცამ. ბიჭი შეიშმუშნა. აშკარა იყო, ძალიან სტკიოდა ჭრილობები.