მჟავე ცაცხვის- ჟუკოსა და მისი "მეზობელი" ლუნას ამბავი {სრულად}

"- ჟუკო, ჟუკო! ხომ გღვიძავს, არა?!- მჭექარედ წარმოთქვა ტკბილმა ცაცხვმა, რომელსაც ლუნა ერქვა. - ხო, ხო... ჯერ კიდევ მღვიძავს, ლუ.- უმნიშვნელო სიტყვებშიც კი უაღრესად მნიშვნელოვანი სიყვარული იგრძნობოდა, ჟუკოს წარმოთქმულ ბგერებშიც."

კოპწი ამბავი

დიდხნიანი ფიქრის შემდეგ, საბოლოოდ,გადავწყვიტე თქვენთვის გამეზიარებინა ცალმხრივი სიყვარულის ისტორია, რომელიც მე გადამხდა. ვინაიდან ეს ჩემი პირველი მცდელობაა აქ მსგავსი რაღაცის გამოქვეყნებისა, ვეცდები ჩემებურად,კოპწიად გადმოგცეთ ამბავი..

ჩვენი ამბავი (დასასრული)

სამყარომ პირველად შეიგრძნო ეს სურნელი. ჩემი თვალები უსახელო ყვავილივით ბრწყინავს... პოეტს მიწოდებ, მაგრამ მხოლოდ შენთვის ვწერ. თუ გინდა ლექსად არ წაიკითხო, იმიტომ რომ ყოველ წელს თავიდან დაგიწერ ხოლმე... როდესაც აცივდება, როდესაც ჩიტები სამხრეთისკენ

ჩვენი ამბავი (III)

გვიყარდეს თუ არა — ეს ყოველთვის ჩვენი არჩევანის საკითხია. არ არის საჭირო ის სხვა ადამიანს მოვახვიოთ თავს. ჭეშმარიტი სიყვარულის სილამაზე სწორედ იმაში მდგომარეობს, რომ გასცე მთელი გულით და იყო მადლიერი იმისთვის, რომ მეორე დათანხმდა მის მიღებაზე.

ჩვენი ამბავი (თავი II)

სხვა რაღაა სიყვარული თუ არა ღმერთი, ღმერთი კი არა სიკვდილი, რადგან მას დაუმკვიდრებია სიყვარული სამარადჟამოდ, ვისაც სიკვდილის საფასად შეუსყიდნიაო იგი. სიყვარულია როდესაც ადამიანი გიყვარს და ცდილობ რომ მასთან რაც შეიძლება მეტი დრო გაატარო და ყოველი

ჩვენი ამბავი (თავი I)

სიყვარული ფართო მცნებაა, რომელიც ყველას სხვაგვარად ესმის და სხვაგვარად შეიგრძნობს. ამბობენ თუ ნამდვილად გიყვარს მას სიტყვებით ვერ გადმოცემო, ალბათ მრთალია რადგან ჩემი აზრით როდესაც გიყვარს ამ გრძნობას ვერ გადმოცემ და სხვას ვერ აღუწერ იმ განცდებს

ამბავი

მარტო არ ვარ მაგრამ, თითქოს რაღაც მხუთავს, სადღაც ჩაგდებული ბედს ვერ ვეგუები. უკვე მივაკითხე თითქმის ათას მკითხავს და იცი? რაც მოხდება იქით ვეუბნები.

ჩვენი ამბავი (თავი XI)

მეღიმება და არაფერს ვამბობ.ჩაის სახლის წინ მანქანას აჩერებს,შევდვართ და კუთხეში თითქოსდა განმარტოვებულ მაგიდასთან ვსხდებით..ჩაის და ბლინებს ვუკვეთავთ.ამჯერად საუბარს მე ვიწყებ.

ჩვენი ამბავი (თავიX )

,ცხოვრებაში პირველად არ მაინტერესებს რას იტყვის ხალხი,უბრალოდ ვგრძნობ რომ ამდენი წლის შემდეგ ვარსებობ და თუ იმასაც მეტყვი რომ ასეთი დამოკიდებულების გამო,ერთ დღეს როცა შესაძლოა ეს ყველაფერი დასრულდეს,ნამდვილად ძალიან მეტკინება ,ვერ გეტყვი რომ

ჩვენი ამბავი (თავი IX)

თვალებში ვუყურებ და ამ ხნის განმავლობასი პირველად ვამჩვენ რომ ლურჯ უფრო სწორად ზღვისფერ თვალებში მწვანე ხაზები აქვს,რომლებიც ზღვასი სეჭრილ და შორს წასულ გემებს მაგონებდა..იღიმის,ლოყა ეჩხვლიტება და დარწმუნებული ვარპასუხი ძალიან კარგად იცის..