არასდროს უშენოდ! (17)

იქ კიდევ დიდხანს ვისხედით... უხმოდ... ვუყურებდით ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას და ხარბად ვისუნთქავდით სიყვარულით გაჟღენთილ ჰაერს... მომნატრებია ეს შეგრძნება... შეგრძნება როცა ახლოს გყავს ის ერთადერთი და ხვდები ამქვეყნად

არასდროს უშენოდ! (16) (დაბრუნება ^_^ )

პირველ რიგში ბოდიში რომ ასე დავიკარგე და პრაქტიკულად მთელი ისტორია დაგავიწყეთ... დღეს რატომღაც საშინლად მომინდა დამეწერა და სწორედ ამ ისტორიას დავუბრუნდი... თუ ისევ გადაწყვეტთ წაიკითხოთ ძალიან გამიხრადება ... მოკლედ გაგახსენებთ სად გავჩერდი და

შენ არასდროს მომიტან გვირილებს…

“Art and love are the same thing: It’s the process of seeing yourself in things that are not you.'' მე გაპატიებ ყველაფერს. მაგრამ შენ არაფერ შუაში არ ხარ. დანაშაული ნულის ტოლია. და სიყვარული უდრის მარტოობას. მე საერთოდ არ მაქვს შენზე მოგონებები… ..

მინდა იცოდე არასდროს დაგთმობ (მეოცე თავი)(დასასრული)

ფეხშიშველა ატალახებულ და ქვებით გავსილ ბილიკზე მთელი სისწრაფით მირბოდა.ცალი ხელით გოგონას იყო ჩაბღაუჭებული და მისკენ მთელი ძალით ქაჩავდა. გახშირებულ გულისცემას უკვე აღარ აქცევდა ყურადღებას ტკივილს გულში იღშობდა და ცრემლების ნაკადს ყრიდა.უკვე 20

მინდა იცოდე არასდროს დაგთმობ (მეცხრამეტე თავი)

ბედნიერებისგან სახეგაბრწყინებული ალექსანდრა უკვე დიდიხანი არავის ენახა. უჩვეულოდ ეჩვენებოდათ ხალხს მისი ასეთი მდგომარეობა მაგრამ ყველასთქო ვერვიტყვი თუმცა ნაწილს უხაროდა. ლევანი აცნობიერებდა იმას თუ რას აკეთებდა. ისიც იცოდა რომ ეს ყველაფერი

მინდა იცოდე არასდროს დაგთმობ (მეთვრამეტე თავი)

თეთრი შუქი თვალებში უსიამოვნოდ აჭყეტდა. ყურებში გამაყრუებელი წუილი ესმოდა, თვალები ნელნელა დააშორა ერთმანეთს და იმწამსვე ინანა რადგან ძლიერად აეწვა. თითქოს რამე ლოდი ედო მთელს სხეულზე უფრო მეტად კი თავზე, გამხმარი თითები ნელნელა გაამოძრავა და

მინდა იცოდე არასდროს დაგთმობ (მეჩვიდმეტე თავი)

-დამთავრდა შენი აპრილი ახლა მაისით ისიამოვნე.ლევანის დამცინავი ხმა ორივე დაქალს აღიზიანებდა. -1 წელიწადში ისევ შეგიჭამ ტვინს.ენა გამოუყო ალექსანდრამ. -მანამდე თუ შენ ტვინი არ შემიჭამე ხო ავშენებულვარ. -გეყოთ ახლა!.მობეზრებულად წამოიყვირა სალომ.-შენი

მინდა იცოდე არასდროს დაგთმობ (მეთხუთმეტე თავი)

თვეების განმავლობაში გადატანილმა ამბებმა დიდად იმოქმედა ალექსანდრაზე. გლდანში დაბრუნებისთანავე შეამჩნია რომ ყველა ეჭვს თვალით უყურებდა თუმცა ამას დიდად მნიშვნელობას არ ანიჭებდა.თებერვლამდე სულ სწავლას მიუძღვნა თავი და დემური საერთოდაც კი

არასდროს მყვარებია მშვიდი წვიმა

ტირილი თუ მინდოდა ვტიროდი,სანამ არ დავიღლებოდი.თავი არასდროს მინუგეშებია.(თანდათან იმასაც შემაჩვიეს რომ,ცრელები თმებით უნდა მომეწმინდა და არა ცხვირსახოცით ჩემს უაზრობებსაც მუდამ ბოლომდე მივდევდი. ერთ მდინარეში ორჯერაც შევსულვარ,მერე რა,თუ შედეგი

არასდროს უშენოდ! (15)

- რომ დამინახე შეცბი... - დაიწყო დემეტრემ, როცა სავაჭრი ცენტრიდან გამოვედით და ტროტუარს ნელი ნაბიჯით გავუყევით... - თითქოს სხვა ვინმეს ელოდი... - პირიქით - ცოტახნის დუმილის შემდეგ გავუღიმე. - ვისაც არ ველოდი ის მეგონე. - რომ ჩაგეკითხო ვინთქო