არ შეგიყვარებ.მეორე ნაწილი. 15თავი.

შეხედავდი ასათიანს და იფიქრებდი,რა ბედნიერია.ვინცკი მასზე რაიმე იცოდა ყველა თვლიდა რომ უბედნიერესი ადამიანი იყო.წელიწადში სამჯერ სამოგზაუროდ მიდიოდა,არც სწავლა აწუხებდა და არც მუშაობა.დადიოდა კლუბებში და ერთობოდა.იჯდა მშობლების ხარჯზე და მსოფლიოში

როცა მე შენ არ გგავს

და ეს რაღაც საკუთარი მეა წლების უკან !!! ხშირად საკუთარი თავისთვის გამოტანილი განაჩენი უფრო მძიმეა ვიდრე შენთვის სხვისი გამოტანილი განაჩენი !!!

უშენოდ არ მინდა! (სრულად)

საშინელად, თავყბა მონგრეულად ცხელოდა და თავყბა მონგრეული გადაადგილდებოდნენ ქუჩაში ადამიანებიც. სიცხისგან ნერვებ დაკარგული, ლანძღვით მიიწევდა სახლში იოანა კალანდაძე,ისე ლანძღავდა ზაფხულს თითქოს ვინმე მართლა სულიერი იყო მის გვერდით.ქოთქოთით ავიდა

ხელი არ გამიშვა გთხოვ

როცა ვიღაც ან რაღაც არ არის ჩვენს გვერდით ამას ძალიან განვიცდით და ეს ჩვენზე ცუდად მოქმედებს, ნეგატიურად აისახება საკუთარ მე ზე და მომავალზე. საშინელი შეგრძნება კი ის არის, როცა ის ნელ-ნელა გტოვებს ნელა

არ გაუშვა

მერე მივხვდი, რომ მასზე მნიშვნელოვანი არაფერია, მივხვდი რომ ახლა ის მენატრებოდა და არა რომელიმე ძვირადღირებული მანქანა ან სახლი...მივხვდი რომ მჭირდებოდა, მჭირდებოდა სიცოცხლისთვის...

არ შეგიყვარებ. 2 ნაწილი. 14თავი

...შენ კი მის სიტყვებს ენდობი და არა ჩემსას. -ანუ არაფერი მომხდარა თქვენს შორის? -ანუ ... -მას რაც შეეხება ლელო...

არ შეგიყვარებ. 13თავი

იმ წამს იცით რას მივხვდი? მე დამაინეს მიმართ გაჩენილი გრძნობა მასთან ყოფნას მაიძულებდა. ყოველ ჯერზე, როცა სადმე მივდიოდი, მე გზის ბოლოს ხელში დამაინე მრჩებოდა, თითქოს ცხოვრებამ ყველაფერი

იასამნებმა არ დამინდეს,უთქმელად გამცესს

მოგილოცავდი შენს დღეს(ალბათ,ბევრი ღიმილით) და გაჩუქებდი წითელ ვარდებს ისე,თამამად... ჩავიხუტებდი შენს სიცილებს,როცა იცინი(თ)

არ შეგიყვარებ. 2 ნაწილი12თავი

იატაკს თვალს ვავლებ აქ ხომ არ დამიავრდა სადმე თქო, მერე თავს მაღლა ვწევ და წამის მეასედში მის მწვანე თვალებში ვიძირები. "ღმერთო როგორ ახერხებს ეს ბიჭი სულ ჩემს სიახლოვეს ტრიალებდეს? ჰმ თან როგორი სიმპატიურია! "

მე არ დამისრულებია...(დასასრული)

რომ გამეღვიძა გაბრიელის მკლავებში ვიყავი მომწყვდეული, თავი ჩემს თმებში ჰქონდა ჩამალული და მშვიდად სუნთქავდა. ადგომა ვცადე, მაგრამ უფრო ძლიერად მომხვია ხელები და საწოლზე დამაბრუნა.