მენდე! გულს არ გატკენ... (თავი 9)

11 საათამდე ისევ არ გამოჩნდა ანი. ვერ მოვითმინე ამიტომ, დასალევად წასვლას საავადმყოფოში წასვლა ვარჩიე, 1 საათი ველოდებოდი მანქანაში, დარეკვაც არ მინდოდა, მესმოდა რომ დაკავებული იყო, მერე გადავედი და ანისთვის განკუთვნილი ოთახისკენ წავედი. მის

არ შემიძლია,ვერ გელევი ( 13 )

-მინდა დამიმახსოვრონ ,როგორც..... -კეთილი და მოსიყვარულე -ის, რაც გაქვს და რისი დაკარგვაც ყველაზე მეტად არ გინდა -შენ და საბა-ვთქვი და იმ წამსვე ენა მოვიკვნიტე,მაგრამ გაფრენილ სიტყვებს უკან ვეღარ დავიბრუნებდი

როცა ფიქრს ბოლო არ უჩანს...

როცა ფიქრს ბოლო არ უჩანს სიცოცხლე თითქოს გელევა, როცა ფიქრს ბოლო არ უჩანს ნეტარებები ერევა. როცა ფიქრს ბოლო არ უჩანს, და ზამთარივით თეთრდება, სიცოცხლე გამოგელევა და სიყვარული ბნელდება.

მენდე! გულს არ გატკენ... (თავი 8)

მე სამზარეულოში შევედი და დალაგება დავიწყე. მალევე შემომიერთდა ანი, რომელსაც სპორტულები ჩაუცვამს. მივუბრუნდი და ჩავიხუტე, მერე სახიდან თმა გადავუწიე და სახე ავაწევინე, მის თვალებში ისეთი სევდა იყო რომ თავი შემზიზღდა.

არ შემიძლია,ვერ გელევი ( 12 )

-რა საოცარია-კმაყოფილებით ჩავიჩურჩულე და ჩემდა უნებურად მის თითებს წავეპოტინე,ვიგრძენი,როგორ შეკრთა,წამიერად სურდა უკან წაეღო ხელი მაგრამ არ გააკეთა,მისმა ამ მოძრაობამ მეც დამაბრუნა რეალობაში,თვალები სასწრაფოდ გავახილე,თავი მისკენ მივაბრუნე

მენდე! გულს არ გატკენ... (თავი 7)

ყველაფერი შესანიშნავად მიდიოდა, ყოველ დილით მაოს მე და ტასუნა მივყავდით ხოლმე, ტასუნას სკოლაში ვტოვებდით და შემდეგ მე მივყავდი სამსახურში. თავად კი თავის საქმეებს აგვარებდა, დღევანდელი დღე არასოდეს აღმინიშნავს, ალბათ იმიტომ

არ შემიძლია,ვერ გელევი ( 11 )

ძალიან გიყვარდა საბას დედა?_ თავი წინა სავარძლის საზურგეს მიადო და სახით ჩემსკენ შემობრუნდა,თვალები რაღაც მოლოდინით სავსე იყო,სევდიანი და ნამიანი. _ საბას დედა?_წამით ჩამაფიქრა ამ სიტყვებმა,როგორ მიყვარს ან კიდევ მიყვარს თუ არა საბას დედა?

მენდე! გულს არ გატკენ... (თავი 6)

სახლში ავედი და მაშინვე ნინი შემეფეთა, რომელმაც ყველაფერი მომიყვა, მომიყვა თუ რატომ ეშინოდა ჩემთან ურთიერთობის, თუ რატომ გამირბოდა და რატომ მარიდებდა თავს. ნინის ავუხსენი რომ მართლა შემიყვარდა და ყველაფერს ვიზავდი მისთვის, 2 დღე ყველგან ვეძებე,

მენდე! გულს არ გატკენ... (თავი 5)

ვგრძნობდი რომ ანი ჩემს გულში სახლდებოდა, სულაც არ ვაპირებდი შეწინააღმდეგებას, მისი თითოეული სიტყვა, მოძრაობა თუ გამოხედვა გულს მითბობდა, ვცდილობდი ხშირად არ მოვდებოდი თვალებში რომ თავი არ მომებეზრებინა, როცა მას და

მენდე! გულს არ გატკენ... (თავი 4)

ცოტახნით გავჩერდი და მერე სახლში ჩავედი, სამედიცინო ლიტერატურა წავიკითხე, სახლი მოვაწესრიგე და დავწექი, 1 კვირა გავიდა ამბიდან. ტასუნა ძალიან მომეჩვია, როცა სახლში ვიყავი ჩამოდიოდა ხოლმე, კვირა დღე იყო, დილის 9 საათი იქნებოდა, ჯერ კიდევ მეძინა