ბოლო შემოდგომა

დაღამდა. ცამ შავი სუსხი მოიფინა და არემარე დააბნელა..შემმოდგომის ცივი ნიავი არემარეს აგრილებდა..ციოდა და ციდან მოწყვეტილი სითბო გარეეთ მდგომ 'მე'-ს ათბობდა. მე კი შავ ცას ვუყურებდი,რომელზეც ნაზად ანათებდა ჩემი იმედი-ცაში გაშვებული.

ყოველი დღის ბოლო ასეთია

ყოველი დღის ბოლო ასეთია. სამსახურიდან გვიან მოვდივარ, დაღლილი, თუმცა სახლის იდილია მიხმობს და კორპუსის დანახვისთანავე ვგრძნობ მძაფრ სურვილს კარი შევაღო და მყუდროდ მოვეწყო.

ბოლო ლექსი : დასასრული.

რითმების ძგერას - ვით ცოცხალ ბგერას, როგორც ლურჯ ცაზე მოლივლივე მტაცებელ ძერას, ვერ დავთმობ, ვერა..

ბოლო დაგვიანება...

თუმცა მე ისევ შუა გზაზე მივდივარ... ისევ ქუჩაში მიმავალ ხალხს ვაკვირდები... გაურკვეველი მიზეზით მათ მე ვეცოდები, მე კი ისინი... მაგრამ მიხარია, რადგან იცით ერთადერთი რაში გამიმართლა? ჩემი დაავადება სიკვდილით განიკურნება, მათი კი სულს სამუდამოდ თან

შემოდგომის ბოლო პატარძალი

ცივი თებერვალი ვერ მხდის ემოციურს,სევდის ბახუსისგან ისევ მაბანცალებს,ფურცელს ვუნიავებ თვალებს ეროზიულს,როგორც შემოდგომის ბოლო პატარძალი.წერა დავივიწყო, სულმა არ ინება,ადრე ვარიგებდი უხვად ენდორფინებს,

2020 წლის ბოლო სიტყვა

2020 წელიც მიიწურა.დღეს 2020ის ბოლო დღეა,ამბობდნენ მრგვალი წელია და განსაკუთრებული და დასამახსოვრებელი იქნება-ო.თუმცა ამ წელმა პირიქით,მსოფლიო და ადამიანები შეძრა.

ბოლო სუნთქვამდე

არაფრის მთქმელი მზერის თავიდან აცილების ვცდილობ, თუმცა უკვე შევეჩვიე, რომ არ გამომდის, საკუთარ ანარეკლს თვალს ვერ ავარიდებ, სახეზე ნაკვალევი ისევ მაქვს, თითოეული შეხების, თითოეული ტკენის ანარეკლი, რომელიც ადამიანების ამაო მცდელობის შედეგად დამრჩა,

ბოლო

ბოლო წუთს დავლევ ბოლო წამამდე მოიღრუბლება როცა თაბორი ამაოება დამძლევს მანამდე მოსწყდება ბაგებს ბოლო ამბორი.

ბოლო წამები

დაჭრა, სიკვდილი წარსულს მივტირი. სისხლი, გვამები, კვლავ ნაწამები გულში ტყვიები, მე, მკვდარს იები. ღამით ფიქრები, სიკვდილს სიტყვები. წასვლა, გაქცევა, მკვდრად გადაქცევა. შენი მკვლელობა, სროლა, მსვლელობა. დაჭრა, სიკვდილი წარსულს მივტირი. სისხლი, გვამები

რატომღაც ბოლო დროს დუმილი დამჩემდა...

გულზე რომ დამაწვა გრძნობების ლოდები მარტო ვარ ღამეში,ისევ გელოდები რატომღაც ბოლო დროს დუმილი დამჩემდა ამას კი უბრალოდ ვერავინ ამჩნევდა...