უგულო და ბანიკი #6

...ერთი კუნძული იყო,რომლსაც გრძნობების კუნძულს ეძახდნენ,ერთხელ ამ კუნძულმა ჩაძირვა დაიწყო,თითოეულმა გრძნობამ უშველა თავს,მაგრამ დარჩა ერთი გრძნობა,ყველაზე სპეტაკი,გამაგიჟებელი და ღვთიური გრძნობა,ეს სიყვარული იყო...კუპიდონები,ყვიროდნენ „თავს უშველე

მე და წილოსანი ( ნაწილი მეორე )

ეს იყო...ეს..ეს..ეს ისეთი რამე იყო,რაც თითოეულმა ჩვენგანმა ცხოვრებაში ერთხელ მაინც უნდა გამოსცადოს...როცა ივიწყებ,ყველას და ყველაფერს,ხართ მარტო შენ და ის,დაძინებულ ქალაქში,თავსხმა წვიმაში...სრულიად თავისუფალი,თითქოს დაფრინავ,ისეთ სიმსუბუქეს

მთვარის სონატა და ერეკლე დადიანი !! (2)

სკოლის მერე სახლში მივედი.. ერეკლეს საქციელზე აღარც ვფიქრობდი.. ან საერთოდ რაიყო ამაშიი საფიქრიი, თუმცა მე ხო ყველაფერზე ზედმეტად ვფიქრობ და ჩემი დასკვნები გამომაქვს ყველაფრიდან.. ეს უბრალოდ ფლირტი იყო ალბათ ერეკლეს მხრიდან, მისთვის გოგოს შებმის

უგულო და ბაბნიკი #5

...ყველაფერი უეჩვეულოდ კარგად იყო,ბექა ყოველდღე ახარებდა სხვაადსხვა საჩუქრებით,მთელი საქართველო მოატარა და ამ ულამაზესი ქვეყნის მთელი სილამაზე აჩვენა ტასოს,ერთი შეხედვით ბედნიერი იყო,რომ რაღაც კარგი ხდებოდა მის ცხოვრებაში,მაგრამ ის აზრო,რომ

დრო გავა და...

ზოგჯერ, რომ გადარჩე, ისიც საკმარისია, ადგე და წყლის ნაცვლად არაყი დალიო, მოკლემკლავიანი მაისურის ნაცვლად გრძელსახელოიანი ჩაიცვა, თმა აიჩეჩო, წვერი მოუშვა და ასე… უბრალოდ, რაღაც უნდა შეცვალო, ძველებურად აღარ გაგრძელდე.

თემო არაბული და პასუხი ლექსზე

ქალავ გამამყევი!, ერთად შავიარათ, მთაში მისავალი წვრილი ბილიკები, ქალავ შემომხედე!, კიდევ დავინახო, შენს ლამაზ სახეზე, ნაზი მიმიკები.

და მაინც.. ცხოვრება მშვენიერია!(2)

მივუყვებოდი ქუჩებს და ტკივილი მახრჩობდა. ერთ სიცოცხლედ მიღირდა ცრემლების შეკავება.. როგორ მინდოდა დედიკოს ჩახუტება და გამხნევება, მაგრამ მას ჩემი არ ესმოდა, მე კი საყვედურის უფლება არ მქონდა. ამ პერიოდმა უთქმელი სევდით განვლო, მას მერე კი მთელი 13

მთვარის სონატა და ერეკლე დადიანი !! (1)

როგორც ყოველთვის, ახლაც ბევრსს ვფიქრობდი როგორ დამეწყო ჩემი ამბის თხრობა.. მოდი ჩეემით დავიწყებ.. უკეთ რომ გამიცნოთ.. ანასტასია არეშიძე, 16 წლის, 11 კლასელი ვარ, აქვე გეტყვით გაუგებრობა რომ არ იყოს.. 5 წლის შემიყვანეს სკოლაში, იმის გამო რომ

და მაინც.. ცხოვრება მშვენიერია! (1)

მომწონს მარტოობა, მომწონს როცა შემიძლია ვიფიქრო მშვიდად და არავინ მირღვევს სიმყუდროვეს.ცარიელ ოთახს სევდიანად მოვავლე თვალი და ფანჯარასთან მდგარ სავარძელში უსიცოცხლოდ ჩავეშვი.. თვალი გავუშტერე მინაზე აცეკვებულ წვიმის წვეთებს და ფიქრებს თავი მივეცი..

მე და წილოსანი ( ნაწილი მეორე )

-ჩემს ოთახში ( ორი წლის ბავშვივით ენა გამოვუყავი და სამზარეულოში ჩუსტების ფლატუნით შევედი,ორი წუთი არიქნებოდა გასული თვითონაც რომშემოვიდა თან 2 აყლაყი ახლდა,მაინც მებადება კითხვა სამივე ერთმანეთზე სიმპატიური სად შეიკრიბნენ ეს ოხრები,მაღლები