დრო მიდის თავი1

ქალაქში წვიმს მაგრამ არ ცივა,ფანჯრიდან ვიყურები და როგორც ყოველთვის ჩემთვის ფიქრებში გავერთე ისე, რომ ვერ დავინახე როგორ შემოვიდა ჩემს ოთახში მარიამი ჩემი არაბიოლოგიური და არაბიოლოგიურიო იმიტომ ვამბობ რომ მხოლოდ მშობლები გვყავს

დრო (ეპილოგი)

მომიახლოვდა, მაგრად ჩამეხუტა და შუბლზე მომაკრო თბილი ტუჩები. თვალები მიმელულა სიამოვნებისგან... დღესაც ისევე მსიამოვნებს მისი შეხება, როგორც მაშინ პირველად, სამსახურში, მალულად..... ისევ ვგრძნობ მუცელში ქარიშხალს...

დრო (თავი VI)

ბევრი ვიფიქრე მიმეწერა თუ არა, ბოლოს მაინც გავრისკე. სოციალური ქსელების მიმართ მისი მწყრალი დამოკიდებულება რომ მახსოვდა, გვერდი ავუარე ყველანაირ ბანალურ „რას შვრები, რა არის შენკენ ახალი?“ და მსგავს ტექსტებს, პირდაპირ ჩავუგდე ლეპტოპის დესკტოპისთვის

დრო (თავი V)

რაღა თქმა უნდა ნორმალურს არაფერს მივწერდი, მაგრამ იმ დღეს ნამდვილად ჩემ თავსაც ვაჯობე! –როგორ გასუქებულხარ– მხოლოდ ეს მივწერე.... ახლაც არ ვიცი გახსნა თუ არა სმს, ერთი რამ ფაქტია, შემოსვლისას ბიძაშვილთან ერთად მხიარულად იცინოდა, ჩემი მიწერის მერე

დრო (თავი IV)

ის კი მიყურებდა ბავშვური, აწყლიანებული თვალებით და უცებ მკითხა: –ზღაპრები ხომ ასე არ მთავრდება? თქვენი ამბავი ცუდად რატომ მორჩა? აქ კი მომიწია იმ პასუხის გაცემა, რისი დაჯერებაც თავადაც არ მინდოდა: –ცხოვრება ზღაპარი არაა, ილია, ზოგი ამბავი ცუდად

დრო (თავი III)

ენობიდან ფეხი გამოვდგი თუ არა შემცბარი გავჩერდი და ერთ ადგილს მივეყინე, ის ნამდვილად ვერ დამინახავდა და შემეძლო შეუმჩნევლად გავპარულიყავი, მაგრამ მინდოდა კი???

დრო (თავი II)

–შენ ხომ მითხარი სხვა მოძებნეო.... –მიპასუხა. ასე მეგონა ცა თავზე ჩამომექცა და ქვესკნელში ჩამიტანდა... ამ მომენტში მივხვდი რას ნიშნავდა ფრაზა „გველნაკბენივით შევხტი“... დიდხანს ვუყურებდი ეკრანს გაშტერებული, არ ვიცოდი რა მეთქვა... ხელის კანკალით

დრო (თავი I)

გამარჯობა ბავშვებო, დიდი ხანია ამ საიტის მომხმარებელი ვარ, თუმცა დღეს პირველად გადავწყვიტე ისტორიის ატვირთვა. დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო თინა ნიკოლს, რომლის მხარდაჭერის გარეშეც ვერასდროს გავბედავდი ამას :) ისტორია რეალურია, პერსონაჟების სახელები

დრო

უკვალოდ მიდის დროიის დინება,უჩინარდება ჰორიზონტს მიღმა,და ტოვებს მხოლოდ წარსულის ნაშთებს,რის დავიწყებაც ვერ შესძლო ფიქრმა...დროის დინებას ვებრძვით, სულ ვებრძვით...რაა შედეგი? - კვლავ გულისტკენა;არ დანებდები? - გამეორდება;

დრო განა კურნავს? - უბრალოდ გვაჩვევს!

გიო: გთხოვ ნუ იქნები უკან მხედველი, რა მოხდა თუკი გადაგიარეს. არაფერია შეუძლებელი, დრო მართლა კურნავს ჩვენში იარებს. პოეტესა: დრო განა კურნავს? - უბრალოდ გვაჩვევს, გვაჩვევს ცხოვრების უკუღმართ წესებს. ხვალ თუ დარია ნუ გაიხარებ, რადგან დღეს მაინც