მოდი გავაჩეროთ დრო -1-

ბოლოჯერ ჩავისუნთქავ ინგლისსის ჰაერს და გამარჯობა საქართველო. ჩემი ქვეყანა მაინც სულ სხვაა. ჩემი სახლი, ოთახი საყვარელი ადგილები. უი ხო მე ლილე ვარ, 19 წლის ვსწავლობ ინგლისში. დედაჩემი ანანო დიზაინერი,მხატვარი, მწერალი. მამაჩემი ალექსანდრე, ძველი

დრო მიდის

გადის დრო,თვეები წლები წამები წუთები მრავალი დღეები ცხოვრებაც მიდის უკვალოდ ქრება და მასთან ერთად ოცნებაც კვდება.თენდება-ღამდება,ღამდება-თენდება ვუყურებ ცხოვრებას ნეტავ რა ხდება?.დღეები ყველა ერთნაირია განსაკუთრებული

ვაჰ! რა დრო გაილია

ხელებს მკერდში ჩავიხუტებ სულში ჩაგეკონები შევისუნთქავ თმების სურნელს თუ არ დამენდურები. მუდამ შენთან შენზე ფიქრში ვაჰ! რა დრო გაილია სიყვარული მიქრის, მიქრის, ცხრა მთა გადავლილი აქვს. ქალი ჩემი მოყვარული ბედნიერი ბებია უფლისაკენ მიმართული იგი მხოლოდ

დრო ვერ კურნავს იარებს (დასასრული)

სასაფლაოსთან კატო და სანდრო შეხვდათ. რამდენიმე მეგობარიც მოსულიყო. მაიას არავისთან დარეკვის თავი არ ჰქონდა, მაგრამ ვინაც გაგება შეძლო ყველა სახეზე იყო. მამაომ ლოცვა წაუკითხა და ჭირისუფლებს სანთლების ანთება სთხოვა. სანდრო კვლავ დაღვრემილი იდგა.

დრო ვერ კურნავს იარებს (8)

გონს მოსული ნანა ექთანს ატყუებს ,რომ სწყურია და თავს ისულელებს. ქალი გარეთ გადის და მისთვის ჭიქა მოაქვს. ექთანმა ხელები გაუხსნა რადგან იგი უკვე დამშვიდებული ჩანდა და ნორმალური ადამიანივით იქცეოდა.

დრო ვერ კურნავს იარებს (7)

ლეო მას მერე იდგა აივანზე და ცარიელ სივრცეს გაჰყურებდა რაც სანდრომ მანქანა დაქოქა და წავიდა. იმ წუთას გააცნობიერა, რომ სახლში შებრუნების მიზეზი აღარ ჰქონდა. ჯერ ისევ ესმოდა როგორ დააბიჯებდა ოთახში მისი ცოლი და საკუთარ თავს ელაპარაკებოდა.

დრო ვერ კურნავს იარებს (6)

ლეილა სულ ახალი ჩაძინებული იყო საწოლში ,რომ შეირხა. თავი წამოსწია, მაგრამ სუნთქვა უჭირდა. თითი დიქტოფონს ძლივს მიაწვდინა საიდანაც ირეკებოდა და სიგნალი სამზარეულოში ისმოდა. თუ რამე დასჭირდებოდა ყოველთვის ასე იქცეოდა. მსახურიც მასინვე გამორბოდა მის

დრო ვერ კურნავს იარებს (5)

26 წელი გავიდა მაგრამ იმაზე არ უფიქრია თუ როდესმე ერთმანეთს შეხვდებოდნენ როგორ მოიქცეოდა. გაბრიელმა დეიდის მზერა დაიჭირა და მიხვდა როგორი მძიმე იყო მისთვის ეს დღე. გაბრიელისთვისაც არ იყო ეს დღე მარტივი ,ერთხელ და სამუდამოდ შეხვდა თავის წარსულს და

დრო ვერ კურნავს იარებს (4)

უკანა გზაზე ორივე ჩუმად იჯდა მანქანაში. მაიკოს პატარა სტიკერი ეჭირა ხელში რომელზეც მასპინძელმა ‘’ალექსანდრე მოსიძე’’ წაუწერა. თუმცა ამის გარეშეც არ დაავიწყდებოდა არასდროს მისი სახელი და გვარი. ხანდახან თვალი გაეპარებოდა მისკენ და აშტერდებოდა,

დრო მიდის მოგონებები კი გვრჩება 3

დღეს რატომღაც ადრე გავიღვიძე,მზიანი დღეა და კარგ ხასიათზე დამაყენა. უცბად გამახსენდა ექიმთან უნდა წავსულიყავი დიღომში, წამოვხტი და შევედი აბაზანაში,ჩავიცვი,ვჭამე და ტემპიანი ნაბიჯებით გავეშურე კლინიკაში. მარშუტკას ძალიან დიდი ხანი ველოდებოდი