მიწის ყივილი - თავი III

მატილდას ხელები დაუცდა. საწოლზე ჩამოჯდა. წერილს ისევ და ისევ კითხულობდა, თითქოს შორის სტრიქონებში პასუხს ეძებდა. „დემეტრემ იცის…“ გულში რაღაც ჩამოინგრა. არა ხმაურით — ჩუმად, როგორც ძველი კედელი, რომელიც დიდი ხანია ბზარებს მალავდა.

ერთხელ და სამუდამოდ. თავი1

როგორც იქნა ჩემს ოფისთან მივედი. ჩვენი თვალები კიდევ შეხვდნენ ერთმანეთს, კარგი დღე ვუსურვე და მანქანიდან გადმოვედი.კარი დავხურე, ნაბიჯები გადავდგი და ქუჩაზე გავედი. წამით ისევ უკან გავიხედე, მანქანა ნელა გავიდა, არაფერი განსაკუთრებული არ მომხდარა

მიწის ყივილი - თავი II

დემეტრე ალამბარი მაღალმთიან აჭარაში დაბრუნდა ისე, თითქოს საკუთარ ბავშვობაში , მაგრამ ბავშვობა აქ აღარ დახვდა. გზას, რომელიც ოდესღაც თავისუფლებას ჰგავდა, ახლა მძიმე ვალდებულების სუნი ასდიოდა.

პრობლემბი შამპანურთან თავი 2

— გრეის გრეისი გაჩერდა.
მართლა გაჩერდა თითქოს მუხლებზე მიწამ ჩაებღაუჭა.
ჯულსმა მისკენ გადახედა, მაგრამ გრეისი უკვე ვეღარაფერს ხედავდა გარდა სახისა, რომელიც წლების წინ მის სამყაროს ეკუთვნოდა. სახე, რომელიც ბავშვობის ზაფხულებს ახსენებდა.
სახე, რომელიც

ჩემი ცხოვრების ყვითელი ბარათი (14 თავი)

ადამიანებს რა გვამახსოვრდება განსაკუთრებით დიდ ხანს? სიხარული თუ ტკივილი? იქნებ სასიამოვნო შეგრძნებები? იქნებ სიყვარული? ბევრი რამ არსებობს რაც დიდ ხანს გაგვყვება ხოლმე, გახსენებისას, რომ ტანში ჟრუანტელად დაგივლის მოგონება, მაგრამ ალბათ ყველაზე დიდ

პრობლემები შამპანურთან თავი 1

მაგრამ მართლა შეეძლო კი ერთი ქალაქის ხმაურსა და უცხო ქუჩებს ის ტკივილი აეშუშებინა, რომელსაც გრეისი გულში ატარებდა?… ან იქნებ პარიზი მას ისეთ რამეს უმზადებდა, რაც წარმოდგენაც კი არ შეეძლო?

მიწის ყივილი - თავი I

დემეტრე ალამბარი ოცდაშვიდი წლისაა, მაგრამ მის თვალებში შეიძლება საუკუნის სიმძიმე იკითხებოდეს. მაღალმთიანი აჭარის მთების მკაცრ პირობებში გაზრდილი სახე — გამოძერწილი ცხვირი, გრძელი წამწამები...

შესაფერისი! (1-8 თავი)

-სულ სე*სი როგორ უნდა გელანდებოდეს? -ჩაიცვი წესიერად და აღარ ვიფიქრებ. -ფუ! რა უზრდელი ხარ!-გავიოცე და თმაზე მოვქაჩე-თუ გახსოვს, შენ გამომაქციე.

მწვირე (თავი II)

კაბინეტიდან გამოსულს ნიკო შეეჩეხა კიბეებთან. მოაჯირს მიყრდნობოდა მამაკაცი და ქვედა სართულებზე მომუშავე ოფიცრებს უყურებდა. ნაბიჯების გაგონებისთანავე შეტრიალდა მარიტასკენ.

The Whispering Woods (თავი || )

ანნამ ხელები აიწია. თითებზე ცეცხლის ნაპერწკლები აანთო — მისი ძლიერი, წითური მაგია. — ვინც არ უნდა იყოს…უკვე ძალიან ახლოსაა.