ნატალის ცხოვრება (თავი I)

ცაზე მზე მთვარეს ანაცვლებს,გოგონას ოთახში დაუკითხავად იჭრება და თავხედურად იწყებს მის სახეზე თამაშს. ნატალი იშმუშნება და მზსიგან შეწუხებული თავზე ბალიშს იფარებს. ძალიან მალე ჩიტების ჟღურტული სწვდება მის ყურთასმენას და ყველაფრისდა მიუხედავად ბედნიერს

იო (თავი 1)

ლეა, ეს ძალიან სერიოზული საქმეა. სიფრთხილე გვმართებს და რაც მთავარია, ეს ინფორმაცია ამ ოთახში უნდა დარჩეს. დაივიწყე ის, რომ ბატონი მიხეილ მენაბდის ვაჟს ეხმარები. ეს ამბავი არავინ უნდა გაიგოს.

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (თავი 8)

ღამის სამის ნახევარზე ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა და გიჟივით წამოვხტი. -გაგა?! -ვუთხარი ხმამაღლა -სანდრო გეძინა? -კი არაუშავს მოვიდე უკვე? -იმდენად გახარებული ვიყავი რომ უკვე შარვალს ვიცმევდი. -ბიჭოო, მოდი თუ გინდა მარა ისეთები ხდება აქ რო,

მეგობრის ხათრით (თავი 1)

უნივერსიტეტიდან დაღლილი დავბრუნდი სახლში. ჩანთა იქვე მივაგდე და სამზარეულოში გავედი. ის იყო ძლივს დავალაგე არეული სახლი, რომ უცებ კარებზე კაკუნის ხმა გაისმა. გავაღე. სტუმრის დანახვამ ერთიანად გამაკვირვა. - არ შემომიშვებ?.. - გამიღიმა სევდიანად და

უცხო ( თავი 20 )

წამიერად გაეფიქრა მასზე და თორნიკეს მომავალზე, მაშინვე ის კადრები წარუდგა თვალწინ, რომ წარმოიდგინა თორნიკესთან ერთად ცხოვრებას, მაშინვე ბინძური ხელების შეხება იგრძნო. კადრები გაცოცხლდა, სადაც იხედებოდა ყველგან გამტაცებლების სახეებს ხედავდა. გულის

სანდრა ლიპარტელიანი (თავი 1)

მე კიბო მაქვს! შიში.სიკვდილის შიში.შიში იმისა,რომ ერთ დღესაც ვეღარ გაიღვიძებ.ეს შიში ფეხის ფფრჩხილებიდან შემოდის,იცავს ფეხებს,ტანს,ხელებს,თავს და ბოლოს გონებას ეპატრონება.ტკივილი.გაუსაძლისი და უკიდეგანო ტკივილი.და მაინც ღიმილი

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (თავი 7)

რვეული რომელშიც შენ თავის ყოველდღიურ ჩანაწერებს აკეთებდი მე მაქვს. ეს იმის შემდეგ მაქვს რაც შენ საოპერაციოდან რეანიმაციაში გადაგიყვანეს. ეს რვეული მე შენმა ექიმმა მომცა იმან ვინც ჩემზე გითხრა გარეთ გელოდებაო. გადაწყვიტა რომ ჩემთვის უფრო

მაბედნიერებ! (8 თავი)

-აუ რა ხდება-ვთქვიი და ცოტნესკენ მივაბრუნე თავი.დივანი ვიწრო იყო. მე და ალექსანდრე ძლივს ვეტეოდით და ამიტომ იატაკზე გავადინე ტყაპანი-აუუუ წელიიიი-დავიწყე მანჭვა ესენი კიდე იცინოდნენ.-რა გაცინებთ?-მოდი დაჯე-წამოჯდა ალექსანდრე და მეც ამაყენა.სწორედ ამ

უხილავად შემაყვარე თავი(13 თავი)

გეგას სიტყვებზე ორივეს გაეცინათ და ნინიმ მზერა კვლავ ვარსკვლავებზე გადაიტანა...გეგა იჯდა და უყურებდა ნინის .მას მუქი ფერის გრძელ თმაზე გეგას ნაჩუქარი მბზინვარე პეპელა ეკეთა,რომელიც მთვარის შუქზე ლამაზად ბრჭყვინავდა.ნინის თვალები ცისკენ

მთვარის მეგობარი (თავი 4)

მიუხედავად იმისა, რომ ეს ბიჭი საშინლად მაღიზიანებდა, არ მომწონდა, რომ ასეთს ვხედავდი. არ მომწონდა კი არა ვგიჟდები ასეთს რომ ვუყურებ. ჩემი პატარა ფეხებით გავრბივარ და წინ ვესვეტები. - რა გჭირს? - ვეუბნები და სახეს ხელებით ვუჭერ. - ახლა მე დავიღალე. -